Με κάλυψε ο από κάτω:

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το ιστολόγιο: η πρηνής θέση του σκοπευτή
Σας το προσφέρω αμάσητο μιας και με καλύπτει σε γενικές γραμμές και ο νοών νοείτω..

"All tommorow's parties

Αυτό ήταν λοιπόν, αγαπητοί-ες... Μετά από 5 χρόνια συνεχούς ή όχι και 

τόσο συνεχούς παρουσίας το κλείνω και γω το μαγαζάκι.

Νιώθω ότι ό,τι είχα να πω από δω μέσα λίγο πολύ το είπα. Και κατά μία 

έννοια νιώθω μια αφόρητη κούραση να επαναλαμβάνω ξανά μανά τα 

ίδια πράγματα, τα ίδια επιχειρήματα, τις ίδιες ιστορίες για το τι φταίει 

στο χώρο, στο κίνημα, στην κοινωνία κλπ. Και όχι, δεν θα το ρίξω 

στην αυτοδικαίωση -ό,τι εγώ τα 'πα. Οπότε ο βασικός λόγος που κλείνει 

το όλο θέμα είναι ότι αν αρχίσω να τα ξαναλέω θα τα ξαναπώ πολύ 

πιο τσαντισμένα, πολύ πιο επιθετικά. Και αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αυτό 

που χρειαζόμαστε τώρα. Κυρίως γιατί αυτό που χρειαζόμαστε τώρα 

είναι ψυχραιμία, ευφυία και πράξη. Και μόνος μου εδώ δεν μπορώ, δεν 

θέλω και δεν γίνεται να τα έχω αυτά. 

Θα μου πεί κανείς "χαλάρωσε ρε μεγάλε, ένα γαμομπλόγκ είναι"... Και 

θα έχει δίκιο. ΑΠΟΛΥΤΟ.

Άλλα τι να κάνω που είναι το δικό μου μπλογκ, που εγώ το θέλω έτσι και 

έτσι που το θέλω δεν γίνεται να είναι;

Όλο αυτό υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου και είναι 

ίσως ο λόγος που αυτό το ταπεινό προλεταριακό ιστολόγιο έγινε ένα 

υπέροχο ζόμπι που αναζητά μυαλά! Τέλος πάντων ή κάνεις μια δουλειά 

ή δεν την κάνεις.

Από αναλύσεις και εξυπνάδες πάμε καλά πια στον κόσμο των 

ελληνόφωνων σόσιαλ μίντια οπότε...

Το μπλογκ θα μείνει ανοιχτό με κλειστά τα σχόλια μέχρι να τα μεταφέρω 

όλα κάπου αλλού σαν αρχείο (θα προσπαθήσω να μεταφέρω και τις

συζητήσεις).

Δεν πρόκειται να χαθούμε γιατί κανένας δε χάνεται.

Τα φιλιά μου και να προσέχετε.

Πάτε εδώ να διαβάσετε το σ. πολυεργαλείο, που με αυτό του το κείμενο 

κάνει (με μεγάλη χαρά -καλά κόψε κάτι ρε μεγάλε) την παρουσία μου 

περιττή.

Και ακούστε τούτο δω για να μην ξεχνιόμαστε.

Είναι οι Dream Syndicate με τη διασκευή στο See that my grave is kept clean του Blind Lemon Jefferson (το βίντεο είναι τελείως άσχετο και με το συγκεκριμένο τραγούδι έκλεισαν το τελευταίο λάιβ που έδωσαν -ταιριαστό άρα)."

21 Ιουλίου 1965...

Σαν χθες δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας. Όπως κάθε χρόνο οι παλιοί του φίλοι και σύντροφοι σαν ελάχιστο φόρο τιμής συγκεντρώθηκαν στο σημείο της δολοφονίας του, για να του αποτίσουν ελάχιστο φόρο τιμής.

Είχα περάσει πολλές φορές από τη γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λω αλλά ποτέ δεν είχα προσέξει το μνημείο του Πέτρουλα.

Μοναχά μια χούφτα άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τον τιμήσουν 47 χρόνια μετά. Οι πιο πολλοί απ' αυτούς το κάνουν επί 47 χρόνια. Όχι από συνήθεια, ούτε από υποχρέωση. Το κάνουν γιατί ο Σωτήρης Πέτρουλας με το θάνατό του κρατάει ζωντανό το δικό τους όνειρο για μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα, ένα όνειρο που ίσως σήμερα το έχουν περισσότερo ανάγκη απ' ότι το 1965.

Δεν θα κλείσω την ανάρτηση με το τραγούδι του Μίκη. Για ένα και μόνο λόγο. Το τραγούδι αυτό και η στάση του τότε προέδρου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη υπήρξε, για μένα μια αλητεία. 

Ο Πέτρουλας είχε καθαιρεθεί (κατ' άλλους διαγραφεί, όπως ο κολλητός του, ο Μάκης Παπούλιας) από τους Λαμπράκηδες. Ενδεικτικά διαβάστε τμήμα της αλληλογραφίας του με άλλο ανήσυχο πνεύμα της περιόδου, τον μετέπειτα εκδότη του Κάλβου, Γιώργο Χατζόπουλο, για να δείτε το κλίμα της εποχής. Παρόλα αυτά η ΕΔΑ προσπάθησε να καπειλευτεί τη δολοφονία του παρουσιάζοντάς τον ως "δικό της". Ο Σωτήρης Πέτρουλας, κομμάτι μιας ανήσυχης νεολαίας που μάλλον δεν πειθόταν από τη χλιαρή πολιτική της ΕΔΑ/ΔΝΛ άρχισε να την ψάχνει για αλλού. Είναι γνωστές οι επαφές του με τον κύκλο του περιοδικού "Αναγέννηση", με τους Φίλους Νέων Χωρών και τη Σοσιαλιστική Συνειδητοποίηση. Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά που και πως θα κατέληγε πολιτικά ο Πέτρουλας με βάση τις αναζητήσεις του αλλά η πόρτα της ΔΝΛ είχε τότε κλείσει γι αυτόν. 

Στο τραγούδι που σκάρωσε ο Μίκης σε χρόνο dt αλλά και στη στάση του στην κηδεία που προσπάθησαν να την καπελώσουν και χώθηκε μαζί με τους φίλους του Σωτήρη που έδωσαν μάχη για να κουβαλήσουν το φέρετρο του συντρόφου τους φαίνεται ένας έντεχνος τρόπος για καπηλεία. Κατά την άποψή μου ο στίχος "σε πήρε ο Λαμπράκης" περισσότερο παρέπεμπε στους Λαμπράκηδες παρά στη δολοφονία Λαμπράκη δυο χρόνια πριν, αλλά εγώ είμαι γνωστός καχύποπτος.

Έγινε επίσης η χρήση της οικογένειας του για να δηλώσει στον Τύπο της εποχής πως ο γιος τους δεν ήταν μαοϊκός και άλλα τέτοια φαιδρά.

Το Πρίσμα θα επανέλθει πιο ολοκληρωμένα και μάλλον σε έντυπο και όχι σε ηλεκτρονικό μέσο για την υπόθεση Πέτρουλα στο μέλλον, ενάντια στην "αριστερή" αναθεώρηση της ιστορίας.

Σκατά στην εθνική υπερηφάνεια/ενότητα/αξιοπρέπεια

Στην ταξική ενότητα είναι η απάντηση και τον προλεταριακό διεθνισμό!

Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε, σκατά στο σοσιαλπατριωτισμό!

Κι ένα τραγουδάκι για να χαλαρώσω:

http://youtu.be/GOybSz7fEh4

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Ερυθρό Πρίσμα;

Ε.Π.: Πολύ καλή ερώτηση, περίμενα πότε θα μου την κάνετε. Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Τον κόσμο αυτό τον καλό άλλοι μας τον έχουν δώσει. Και μας τον έδωσαν σε ένα γαμημένο ιμπεριαλιστικό στάδιο (ούτε super-ιμπεριαλιστικό ούτε αμόλυβδο, σκέτο). Ένα στάδιο που ούτε ολοκληρώνεται και πλέον ούτε παραγωγί-ζεται (το ι με η) για να το...μαθηματικοποιήσω το θέμα.

Έτσι κάποιες χώρες (εδώ όπως είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση το μέγεθος δεν μετράει παρότι με βάση κάποια στατιστικά στοιχεία σε εθνικό επίπεδο εξηγούνται εν μέρει μια σειρά κόμπλεξ) έχουν περάσει τόσο σε χρηματοπιστωτικό, όσο και σε επίπεδο παραγωγής (βιομηχανικό και αγροτικό) έλεγχο άλλων χωρών, των εξαρτημένων. 

Οι εξαρτημένες χώρες είναι χώρες κι αυτές οι άμοιρες, δεν είναι ούτε αποικίες, ούτε νεοαποικίες, ούτε προτεκτοράτα (όχι ότι γενικά δεν υπάρχουν και τέτοια στον κόσμο ή ότι δεν μπορεί να μας προκύψουν τέτοια στο μέλλον). 

Οι κάτοικοί τους δεν είναι ιθαγενείς (κυριολεκτικά και μεταφορικά αφού "είμαστε όλες ημίαιμες" για να μιλήσω και με ροζ φρασεολογία political correct), δεν είναι playmobil των ιμπεριαλιστών, δεν είναι υπόδουλοι, υποτελείς, σκλάβοι και δυστυχώς όλοι αυτοί οι όροι χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Νομίζω το λένε ιστορική εξέλιξη και μετάβαση σε άλλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, καπιταλισμός κτλ αλλά θα σας γελάσω διότι σε εκείνο το μάθημα έκανα κοπάνα και πήγα για καφέ. Επίσης δεν έχουμε κατοχή, εμφύλιο, αλλά και δεν ζούμε σε προεπαναστατική περίοδο. 

Επίσης και ξέρω ότι θα σοκάρω τώρα σαν την Ντέμι Μουρ όταν έκανε έγγυος γυμνή φωτογράφιση αλλά αυτές οι εξαρτημένες χώρες έχουν ΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ. 

(σούσουρο στο ακροατήριο)

Ηρεμήστε θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Δεν τις ελέγχουν οικονομικά και πολιτικά κάποιοι πλουτοκράτες που πρέπει να πληρώσουν την κρίση, ούτε υπάρχει κάποια ολιγαρχία (ω ναι! η αρχαία Σπάρτη δε γυρίζει πίσω πια), δεν υπάρχουν φεουδάρχες, φύλαρχοι και λοιποί μη-καπιταλιστές πλέον κι εκεί που θεωρείται πως υπάρχουν ακόμη (σε κάποιες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής) τον έλεγχο τον ασκούν οι ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ της χώρας αλλά κύρια οι ιμπεριαλιστές και όχι οι τσιφλικάδες.

Επίσης κατά βάση οι χώρες αυτές οφείλουν να διεξάγουν αγώνα με κατεύθυνση τη ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ επανάσταση. Ναι, κάποιες έχουν μεγάλους αγροτικούς πληθυσμούς συμφωνώ. Αλλά μήπως έχουν και προλεταριάτο και μάλιστα πολϋάριθμο;

Δεν ζούμε στην Κίνα του 1949 ούτε στην Ελλάδα του 1940-1949 δεν ζούμε καν στην Ελλάδα την προδικτατορική (φοβερές διαπιστώσεις κάνω ο άτιμος).

Στην Ελλάδα τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή, λαϊκοδημοκρατική ή εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση; Γιατί, για να ωριμάσουν οι αγροτικές μάζες; Ευτυχώς το έλυσε η ΕΟΚ και έπειτα η ΕΕ αυτό, αγροτιά γιοκ! (Επαναστατικός ο ρόλος του Δευτέρου Κόσμου (ΕΟΚ)! Ο Τενγκ και το fan club του δικαιώνεται και μας αναγκάζει να πάμε για σοσιαλισμό χωρίς διάλειμμα). Θα περικυκλώσουμε τις πόλεις; Από που, από τα χωριά; Μουαχαχαχαχα! Και ποιες πόλεις, την Αθήνα των 5 εκατομμυρίων; Θα πρέπει να κάνουμε εισαγωγή ανθρώπινου δυναμικού από το εξωτερικό για να τα καταφέρουμε.

Συνοψίζοντας, διότι για όλα όσα λέγονται υπάρχει μια αιτία, υπάρχει μια εξήγηση και μια δικαιολογία. Όσοι λοιπόν μιλάνε για αντικαπιταλισμό χωρίς αντιιμπεριαλισμό σήμερα είναι τουλάχιστον ηλίθιοι και θα σπάσουν το κεφάλι τους αλλά τον τοίχο δεν θα τον ρίξουν. Όσοι μιλάνε για αντιιμπεριαλισμό σήμερα χωρίς αντικαπιταλισμό μάλλον προσβλέπουν σε κανένα Κιμ άσχετα αν δεν το παραδέχονται, με το βλέμμα στραμμένο προς τον 38ο παράλληλο, ή οι λιγότερο ντούροι προς κανένα Τσάβεζ και Μπολιβαριανές καταστάσεις τρίτου δρόμου. 

ΥΓ. Ο Ένγκελς είχε πει πρώτος και το πήραν όλοι μετά και το επανέλαβαν: Ο Μαρξισμός δεν είναι δόγμα, αλλά οδηγός για δράση (ή για πράξη ανάλογα με τον μεταφραστή).

Οι σημερινοί "μαρξιστές" αυτό που κατάλαβαν ήταν ότι "ο Ένγκελς είπε..." (όπου Ένγκελς συμπληρώστε τον θεωρητικό της αρεσκείας σας και στις 3 τελίτσες το αντίστοιχο τσιτάτο που σας εξιτάρει.

Τα τσιτάτα δεν δίνουν πλέον λύσεις ούτε καν με αυτά δεν πρόκειται να γ******.

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία...

...κάποιοι την έγραψαν σε κιτάπια πολλά.

Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως εύκολα τα παίρνω στο κρανίο. Κάποιες φορές δίκαια, κάποιες άδικα. Για ένα διάστημα έκανα υλιστικό διαλογισμό λέγοντας από μέσα μου γάμησέ το 'ναι, γάμησε τ' άλλο, δεν πειράζει το τρίτο και δεν έλεγα κουβέντα, κρατούσα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Αλλά επειδή δεν με λένε Ιώβ η υπομονή μου εξαντλείται. Και όταν εξαντλείται παραδόξως σκέφτομαι πιο καθαρά. 

Και θυμάμαι γιατί η ενασχόλησή μου με την αριστερά αντί να αυξήσει τους ρυθμούς διαβάσματος τους έριχνε. Μα πολύ απλά ήταν τόση η θεωρητική ένδεια που με δυο τσιτάτα την έβγαζες λάδι, γιατί να διαβάσεις περισσότερο. Βέβαια όλα εδώ πληρώνονται και όποτε διαβάζω κείμενο της αριστεράς παθαίνω τρία εγκεφαλικά και δυο εμφράγματα.

Οπότε ας πιάσουμε δυο θέματα. Το ένα έχει να κάνει με τους προσδιορισμούς που δίνονται στις χώρες και με το ζήτημα της εξάρτησης. Υπάρχουν διάφορες θεωρήσεις για το τι συμβαίνει στον κόσμο, παγκοσμιοποιήσεις, διεθνοποιήσεις, υπεριμπεριαλισμοί, ιμπεριαλισμοί, μοναξιές, αλληλεξαρτήσεις, εξαρτήσεις κτλ. 

Εγώ θα πάρω την περίπτωση που γίνεται δεκτή η (απλουστευμένη για χάρη συντομίας) άποψη πως υπάρχουν οι κακοί ιμπεριαλιστές και οι άμοιροι υπόλοιποι. Κι αυτό γιατί εδώ υπάρχει το μεγαλύτερο μπέρδεμα, μεγαλύτερο κι από τις αλληλεξαρτήσεις που χάνει η μάνα το παιδί κι ο Λένιν τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες.

Ακούμε για μικρές και μεγάλες χώρες, για ισχυρές και αδύναμες, για αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες, για πούτσες και για βούρτσες με το συμπάθειο. Τι θα πει μικρές χώρες γαμώ το κερατό μου. Να υπενθυμίσω πως η μικρή Αγγλία την είχε τόσο μεγάλη που είχε για αποικία την Ινδία (που τότε ήταν μεγαλύτερη). Και τι θα πει αδύναμες χώρες, να τους δώσουμε βιταμίνες και σίδηρο για να δυναμώσουν. Όσο για το αναπτυσσόμενες χώρες, η βλακεία είναι δυστυχώς πολύ πιο αναπτυσσόμενη (και αναπτυγμένη θα έλεγα) απ' ότι οι χώρες.

Έχω μπουχτίσει με τις περισπούδαστες αταξικές εκφράσεις που στην καλύτερη θυμίζουν Σαμίρ Αμίν (τα πιο σοσιαλδημοκρατικά του) και Monthly Review (όταν έκανε παρέα μαζί τους ο Αντρέας) και στη χειρότερη (;) τον κινέζο με το χαρακωμένο πρόσωπο που κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του ΟΗΕ λέγοντας παπαριές και χάρη σε αυτόν και τους ομοϊδεάτες του χαντακώθηκαν δεκάδες κινήματα στις ζώνες των θυελλών με αυτές τις μαλακίες που κάποιοι τις θεωρούσαν και μεγάλα προχωρήματα της επαναστατικής θεωρίας, μη χέσω.

Παραφράζοντας ένα μεγάλο ποιητή. Η μαλακία δεν θα πεθάνει μόνη, τσάκισέ την.

Θα ακολουθήσει ένα εξίσου σοβαρό και θεωρητικό σε ύφος άρθρο για την ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας. 

Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας

Στις 26 και 27 Μαΐου ο Ομίλος Μελέτης Ιστορίας της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ) διοργανώνει στην αίθουσα Καράγιωργα 1 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Διημερίδα με θέμα: 

«Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας». 

Την παρούσα περίοδο εφαρμόζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις και την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) πολιτικές βίαιης αποδιάρθρωσης των εργατικών κεκτημένων για εκατοντάδες χιλιάδες νέους/ες εργαζόμενους/ες στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και εξώθησης στην ανεργία περίπου του 30% της κοινωνίας. Παράλληλα όμως και προς απάντηση των παραπάνω εξελίξεων, κομμάτια της πολυσυζητημένης «κατακερματισμένης εργατικής τάξης» επανεμφανίζονται στο προσκήνιο διεκδικώντας, με συλλογικούς απεργιακούς και εργατικούς αγώνες, πολιτικά και συνδικαλιστικά αιτήματα. Η σύνδεση του «παρόντος» με το «νήμα του παρελθόντος» μπορεί να λειτουργήσει  προωθητικά, όπως πάντα, καθώς εμπλουτίζει τον προβληματισμό και την έμπνευση στην προσπάθεια επίλυσης ποικίλων ερωτημάτων και ζητημάτων που επανέρχονται σήμερα στην πρώτη γραμμή. Γι’ αυτό το λόγο ο ΟΜΙΚ θεωρεί καθήκον του να συμβάλει στο σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό διάλογο με το δικό του τρόπο. Συγκεκριμένα να προσφέρει ένα κοινό βήμα που θα ενισχύει την όσμωση και την ανατροφοδότηση μεταξύ κοινωνικών επιστημών και κοινωνίας. Δηλαδή να φέρει σε επαφή, από τη μία τα σημερινά εργατικά κινήματα με τη σύγχρονη ιστορία, τη μεθοδολογία και τις αναζητήσεις της και από την άλλη τους κοινωνικούς επιστήμονες με τα δρώντα υποκείμενα και τους δικούς τους προβληματισμούς και τρόπους θέασης των πραγμάτων.

Μετά από μία μεγάλη περίοδο υποχώρησης της μαχητικής συλλογικής διεκδίκησης του εργατικού κινήματος και άμβλυνσης της αίσθησης της ταξικής συνείδησης στα εργατικά στρώματα και παράλληλα μια διαδικασία αναθεώρησης  πλευρών των μαρξιστικών προσεγγίσεων στις κοινωνικές επιστήμες, πολλοί προεξόφλησαν το «Τέλος της Ιστορίας» και θεώρησαν παρωχημένες τις «μεγάλες αφηγήσεις». Σήμερα λοιπόν είναι εύλογο το ερώτημα εάν μπορούμε και μέχρι ποιό σημείο να συζητάμε με λιγότερο ή περισσότερο παραδοσιακούς ή νέους μαρξιστικούς όρους. Συνεπώς, η διερεύνηση μαρξιστικών οπτικών της εποχής μας μπορεί να αποτελέσει ένα ευρύτερο ζήτημα που διαπλέκεται οργανικά με την ιστοριογραφία της εργασίας και του εργατικού κινήματος, αλλά και τις αναζητήσεις της παλαιότερης και νέας γενιάς συνδικαλιστών.

Η Διημερίδα λοιπόν του ΟΜΙΚ με θέμα: «Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας» έχει ως στόχο, από τη μία την εμπλοκή κοινωνικών επιστημόνων και συνδικαλιστών εργατών σε μια διαδικασία διαλόγου και προσέγγισης μαρτυριών και ερμηνειών, αλλά από την άλλη υπέρβασης του διαχωρισμού τους, μια διαδικασία σύνθεσης της ιστορίας με την εμπειρία, του παρελθόντος με το παρόν.

Η Διημερίδα έχει δύο άξονες: 

Ο πρώτος θα κινείται γύρω από ιστοριογραφικές προσεγγίσεις και καταλαμβάνει τις ανακοινώσεις της πρώτης ημέρας, του Σαββάτου 26/5. 

Ο δεύτερος βασίζεται σε μαρτυρίες συνδικαλιστών με ενεργό ρόλο στο εργατικό κίνημα κατά το παρελθόν αλλά και το παρόν οι οποίοι παρουσιάζουν την εμπειρία τους την δεύτερη ημέρα την Κυριακή 27/5.

το πρόγραμμα:

Όμιλος για τη Μελέτη της Ιστορίας και της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ). 

Διημερίδα με θέμα: Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διευρευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας. 

Σάββατο 26 Μαΐου 

1η συνεδρία: 10:00-12:00 

· Άκης Παλαιολόγος, υπ.διδάκτορας Παν. Ιωαννίνων, «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία: από τον Engels στον Hobsbawm. Σχέσεις, συνδετικά σημεία και τροφοδοτήσεις μεταξύ του πρώιμου έργου του F. Engels και των κυριότερων Βρετανών μαρξιστών ιστορικών» 

· Βασίλης Μηνακάκης, ερευνητής-συγγραφέας για εργατικά ζητήματα, «Καπιταλιστικοί μετασχηματισμοί και συνδικαλιστική δράση» 

· Γιώργος Γάσιας, ιστορικός, «Αγροτική μεταρρύθμιση και νεοελληνικός κοινωνικός σχηματισμός» 

12:00-12:15: Διάλειμμα 

2η συνεδρία: 12:15-14:30 

· Κώστας Γαλανόπουλος, υπ. διδάκτορας του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «“Τυφέκιον άνευ φυσεκίου”: επαναστατικός συνδικαλισμός και μαρξισμός στο πρώιμο σοσιαλιστικό κίνημα του ελλαδικού χώρου» 

· Σταμάτης Λιαδάκης, υπ. διδάκτορας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Οι διασπάσεις στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα την περίοδο του Μεσοπολέμου: γεγονότα και συμπεριφορές στον Πειραιά» 

· Μανόλης Αρκολάκης, διδάσκων ΕΑΠ, «Οι εργασιακές σχέσεις στο χώρο του κινηματογραφικού θεάματος κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου» 

· Κώστας Παλούκης, υπ. διδάκτορας Παν. Ρεθύμνου, «Το ιστοριογραφικό έργο του Δ. Λιβιεράτου για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου» 

14:30-16:00: Μεσημεριανό διάλειμμα 

3η συνεδρία: 16:00-19:00 

· Κωστής Καρπόζηλος, διδάσκων Παν. Πελοποννήσου, «“Ενότητα και Οργάνωση”: η ελληνική εκδοχή του μεταπολεμικού New Deal» 

· Χρίστος Μάης, υποψ. διδάκτορας Universiteit Leiden, «“Η Εργατική σχολιάζει...”: Αναζητώντας τον κόσμο της εργασίας μέσα από το πρίσμα της “Συνεπούς Αριστεράς” (1977-1980)» 

· Όλγα Καρυώτη, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου πολιτικής επιστήμης-ΕΚΠΑ, «Εργατικός συνδικαλισμός: κίνημα-οργάνωση-ιδεολογία» 

19:00-19:15: Διάλειμμα 

4η συνεδρία: 19:15-20:45 

· Μαρία Μαυροειδή, ιστορικός-υπεύθυνη ιστορικού αρχείου ΔΕΗ, «Εργασία και εξειδίκευση στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (1950-1970)» 

· Δημήτρης Κατσορίδας, ερευνητής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, «Το απεργιακό κίνημα στην Ελλάδα από το 1974 μέχρι σήμερα» 

Κυριακή 27 Μαΐου. 

Παρεμβάσεις συνδικαλιστών. 

1η συνεδρία: 10:00-12:00 

· Μπάμπης Δρακόπουλος, Οικοδόμος 

· Γρηγόρης Κωνσταντόπουλος, Έτοιμα ενδύματα 

· Γιάννης Φελέκης, Λιθογράφος-Ναυτεργάτης 

12:00-12:15: Διάλειμμα 

2η συνεδρία: 12:15-14:15 

· Μανώλης Λαγογιάννης, πρώην πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης 

· Γιάννης Σερίφης, ΗΛΠΑΠ-AEG 

· Νίκος Δινόπουλος, ΔΕΗ 

12:15-16:00: Μεσημεριανό διάλειμμα 

3η συνεδρία: 16:00-18:00 

· Σταμάτης Πελάης, πρόεδρος Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας 

· Όλγα Κοσμοπούλου, ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας) 

· Βλασία Δημητρακοπούλου, γραμματέας ΠΕΚΟΠ (Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού) 

18:00-18:15: Διάλειμμα 

4η συνεδρία: 18:15-20:00 

· Κώστας Σκηνιώτης, πρώην εργαζόμενος στην κλωστοϋφαντουργία ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ 

· Ντίνος Παλαιστίδης, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής 

· Νάσος Παυλάκης, έφορος δ.σ Σωματείου Εργαζομένων Ελληνικής Χαλυβουργίας 

Σάββατο 26 - Κυριακή 27 Μαΐου 2012, 

Πάντειο Πανεπιστήμιο, 

Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα 1. 

Ώρα έναρξης: 10:00

το Βαθύ Κόκκινο καλύπτει όλο το διήμερο, οπότε όλοι θα μπορούν να παρακολουθούν έχοντας πρόσβαση από την ιστοσελίδα  http://tsak-giorgis.blogspot.com/ 

Δε μας χέζεις ρε Χατζηλάμπρου!

Το Βήμα, η νέα αυτή εφημερίδα της Αριστεράς, η Ελευθεροτυπία για να μην πω η Liberation του 21ου αιώνα παρουσίασε νέα (κύρια αριστερά) φυντάνια του Ελληνικού Κενοβουλίου. Ανάμεσα σε αυτούς δυο μέλη της ΚΟΕ. Το Πρίσμα θα ασχοληθεί μόνο με τον ένα. Παραθέτω αυτούσιο το απόσπασμα και ακολουθεί πολυπρισματικός σχολιασμός.

"Ο κ. Β. Χατζηλάμπρου, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αχαΐα, ανήκε προηγουμένως στο ΚΚΕ(μ-λ), ήταν μαοϊκός και από τους πλέον μαχητικούς: «Δεν είμαι πλέον μαοϊστής, είμαι κανονικός αριστερός» λέει σήμερα μετά την προσχώρησή του στον ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογή του στο Κοινοβούλιο. Και όλα αυτά οφείλονται στη συνάντηση που είχε με τον κ. Tσίπρα, στη διάρκεια μιας ανθρωπιστικής κρίσης, στον συνοικισμό Ηρώων Πολυτεχνείου: «Είναι ελπιδοφόρος άνθρωπος, ξέρει ακριβώς τι του γίνεται, έχει αντίληψη για όλα τα θέματα, γνωρίζει να συνθέτει καλά» λέει ο κ. Χατζηλάμπρου, αποφεύγοντας ωστόσο να μιλήσει για το μαοϊκό παρελθόν του. Αλλωστε εκείνο που έχει σημασία είναι ότι πλέον ανήκει στην (κανονική) Αριστερά που βρήκε ηγέτη τον κ. Τσίπρα, ο οποίος, όπως λέει, «δεν είναι άνθρωπος των ισορροπιών, πάει πάντοτε ένα βήμα μπροστά».

Εκείνο όμως που φαίνεται ότι τον έκανε να εγκαταλείψει το κόμμα του αλλά όχι τις ιδέες του είναι ότι η Αριστερά πρέπει να συνομιλεί απευθείας με τον λαό και να έχει το λαϊκό αισθητήριο. Οσον αφορά το βασικό σύνθημα που είχαν οι μαοϊκοί, «να τολμάμε να αγωνιζόμαστε, να τολμάμε να νικάμε», δεν διαφέρει πολύ από τα σημερινά «πιστεύω» του. Δεν μετανιώνει που ήταν στο ΚΚΕ (μ-λ), διατηρεί ακόμη στο σπίτι του φωτογραφίες του Μάο, το Κόκκινο Βιβλίο, που τον βοήθησαν, όπως λέει, «να έχω μέθοδο, να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα και να συνθέτω τις αντιστάσεις»."

Εγώ ήξερα ότι το προηγουμένως το λες για μια αμέσως προηγούμενη ιδιότητα/ενέργεια κτλ. Ο Χατζηλάμπρου είναι μέλος της ΚΟΕ, πριν ήταν της Α/Συνεχεια και μέχρι το σωτήριο έτος 1981 του ΚΚΕ(μ-λ). Επίσης είχε τη φοβερή ιδιότητα να ήταν μαοϊκός ενώ το ΚΚΕ(μ-λ) όχι μαοϊκό δεν αυτοχαρακτηριζόταν αλλά μέχρι και το σκέψη Μάο Τσε-Τούνγκ είχε απορρίψει από ένα σημείο και μετά με ένα προβληματισμό και ανάλυση η οποία καλύπτει το Πρίσμα. Για το μαχητικός δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Επίσης απορώ πως ένα στέλεχος μιας οργάνωσης μπορεί και απορρίπτει τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά που ασπάζεται η οργάνωσή του και τα οποία αποτελούν υποτίθεται θεμελιακό σημείο αναφοράς της. Τόσο multiculti έχει γίνει η ΚΟΕ, πολυτασική και πολυσυλλεκτική; Στην οποία ΚΟΕ δεν αναφέρεται καθόλου ο Χατζηλάμπρου. Λες να την έκανε από κει και λόγω του τραυματικού της εμπειρίας να την έχει αποκλείσει από τη μνήμη του και η τελευταία του ανάμνηση να είναι το ΚΚΕ(μ-λ);

Επίσης μας λέει ο Χατζηλάμπρου πως πλέον είναι κανονικός αριστερός, πριν τι ήταν δηλαδή αντικανονικός; Και τι θα πει κανονικός δηλαδή; Ηγέτης της κανονικής αριστεράς μας λέει είναι ο Τσίπρας. Ο Τσίπρας ήξερα πως είναι ηγέτης του Συνασπισμού (αν και δεν συμφωνούν όλοι στο ΣΥΝ, ίσως είναι αντικανονικοί). Γιατί δεν πάει στο Συνασπισμό ο Χατζηλάμπρου με τον ηγέτη του; Επιστροφή στην κανονικότητα σύντροφοι, για να θυμηθούμε και το γαλλικό Μάη.

Τον έκανε να εγκαταλείψει το κόμμα του (πριν 30 χρόνια) "ότι η Αριστερά πρέπει να συνομιλεί απευθείας με τον λαό και να έχει το λαϊκό αισθητήριο." Τι λε ρε μεγάλε. Πόσα μέλη είχε το ΚΚΕ(μ-λ), πόσα η ΠΕΣΠ, πόσα η ΠΠΣΠ, πόσα στους λαϊκούς και μορφωτικούς συλλόγους στις γειτονιές; Και πως τα απέκτησε αυτά χωρίς "απευθείας συνομιλία με το λαό και χωρίς λαϊκό αισθητήριο"; Και πως γίνεται ρε φίλε να μην είχε τίποτα από αυτά όταν η μέθοδος, η αντίληψη της πραγματικότητας και η σύνθεση των αντιστάσεων που (λες πως) κάνεις σήμερα μεγάλε όπως λες ήταν πράγματα που σου τα έμαθε τότε το κόμμα; Δηλαδή σας έκανε θεωρητικά μαθήματα και δεν είχατε εργαστήριο και μένατε χωρίς πράξη; Και άρα που έδειχνες την μαχητικότητά σου που λέει το Βήμα, σε προσομοίωση της πραγματικότητας; 

Δεν θα ασχολιόμουν με τον Χατζηλάμπρου αλλά με είχαν πρήξει τόσα χρόνια φίλοι πρώην και νυν Α/Συνεχάδες ή ΚΟΕτζήδες που όλο ναι μαλάκας ο τάδε, αρχίδι ο δείνα αλλά ο Χατζηλάμπρου είναι γαμάτος, είναι έτσι, είναι αλλιώτικος! Με συγχωρείτε κορίτσια αλλά κρίνω από αυτά που διαβάζω και με βάση αυτά που διαβάζω, σιγά τον γαμάτο, γάμησέ τα θα έλεγα!

Άη Σιχτίρ!

ΥΓ Και έτσι όπως πάμε τελικά όλο στο Πρίσμα θα γράφω και άλλη δουλειά δεν θα κάνω.

ΥΓ Από τον καιρό που γνώρισα τους κανονικούς, αγάπησα τους αντικανονικούς!

Διαδηλώσεις, πτώματα (ο τρίτος ο γύρος (δεν) θα είναι ο τελικός εν τέλει)

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά πήγε χειρότερα από την πιο συντηρητική εκτίμηση του πιο απαισιόδοξου οπαδού της.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τελικά δεν μπήκε στη βουλή όπως διαλαλούσαν στελέχη της και τζάμπα έδιναν άλλα τη μάχη του σταυρού ή του ποιος θα κατέβει που μην τυχόν και βγει ριγμένη κάποια συνιστώσα στον αριθμό των βουλευτών. Οι συντηρητικές εκτιμήσεις την έβλεπαν στο 2%, έκει ήταν και στις περιφερειακές εκλογές και τελικά πήρε 1.2% και κάτω από το άθροισμα των περιφερειακών-δημοτικών εκλογών, τριπλασιάζοντας βέβαια τον αριθμό των ψήφων από τις προηγούμενες εκλογές.

Βγήκαν σήμερα μερικές νηφάλιες σχετικά αναλύσεις επί των αποτελεσμάτων από μέλη της τα οποία όμως με εκπλήσσουν. Που ήταν μέχρι τις 5 Μάη; Γιατί δεν προσγείωναν τους συντρόφους τους; Επίσης υπάρχει μια κριτική προς το ΣΥΡΙΖΑ σωστή μεν αλλά που θα μπορούσε εύκολα κάποιος να την στρέψει προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Λέει π.χ. ο Προμπονάς “μπορούν οι αριστεροί να κάνουν δηλώσεις όπως οι άλλοι, να πανηγυρίζουν όπως οι άλλοι, να κυβερνούν όπως οι άλλοι, να σεναριολογούν όπως οι άλλοι, να ασκούν εξουσία όπως οι άλλοι;” Είναι αριστερή λογική να κατεβάζεις ψηφοδέλτιο Επικρατείας ή μάλλον σε τι διαφέρεις από τα αστικά κόμματα οταν το κάνεις κι εσύ; Όταν παρουσιάζεις τα ίδια σου τα μέλη με άλλες ιδιότητες διάφορες της πολιτικής τους λέγοντας πως στηρίζουν το εκλογικό σου σχήμα σαν διαφήμιση για απορρυπαντικό; Όταν μέλη σου ανεβάζουν κείμενα στο διαδίκτυο που αιτιολογούν γιατί θα σε ψηφίσουν για να κάνουν διαφήμιση; Όταν η προπαγάνδα σου στην τελική ευθεία είναι ψηφίστε για να βγουν οι κόκκινοι βουλευτές; Δεν είναι σενάριο το ψηφίστε εμάς αντί για ΣΥΡΙΖΑ γιατί άντε να χάσει έδρες 1-2 ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ εμείς άμα μπούμε θα πάρουμε 8-9 κι άρα μεγαλύτερο κέρδος για το κίνημα; Η λογική του Μάρκου (δεν μπορώ να σας βάλω λινκ γιατί η διαδικτυακή μορφή του άρθρου του έχει λογοκριθεί) δεν είναι λογική χαμένης ψήφου προς τα υπόλοιπα εξωκοικοβουλευτικά κόμματα, η ίδια λογική για την οποία κατηγορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ΣΥΡΙΖΑ; Όταν το βασικό σου επιχείρημα είναι ψήφισέ με για να μπω στη βουλή μη μιλάς για τους άλλους. Δεν τα λέω (μόνο) εγώ κι ο Τζιαντζής τα λέει.

Μέχρι τώρα έχω δει τις ανακοινώσεις του ΝΑΡ και της ΑΡΑΣ οι οποίες επί της ουσίας μιλάνε για καλό μεν αλλά αποτέλεσμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (κοινώς κακό). Έλεγε το Πρίσμα προεκλογικά ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο λαθεμένα υπολόγιζε περίπου 3% πιο κάτω) πως ενώ θα πήγαινε καλά, επειδή θα είχε βλακώδεις εκτιμήσεις και θα έβαζε όχι μόνο το κάρο αλλά τον κόσμο όλο μπροστά από τα βόδια θα πάθαινε κατάθλιψη μετεκλογικά.

Παρόλα αυτά θεωρώ πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτό ακριβώς το σκηνικό θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να αναπτύξει όμως ακριβώς αντίθετη φρασεολογία γιατί να την ψηφίσει κανείς αντί να κάνει αυτή την αστικού τύπου απολίτικη καμπάνια σε στυλ ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στην τελική όταν έχεις από τη μια το επιχείρημα ψήφισέ με για να μπω στη βουλή μου λείπει (τουλάχιστον) 1% ή ψήφισέ με για να βγω τρίτο ή δεύτερο κόμμα (όταν όλοι δίνουν χώμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στάσιμο το ΚΚΕ) θα πας με το λιγότερο ρίσκο που είναι το δεύτερο. Γιατί είναι ούτως ή άλλως στη βουλή και άρα η ψήφος δεν θα πάει “χαμένη” (αν και μπορεί να πάει "Καμμένη").

Αυτή ακριβώς η λογική που κυριάρχησε στον κόσμο της αριστεράς με τη συμβολή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ χτύπησε και το υπόλοιπο εξωκοινοβούλιο το οποίο είχε διαρροές ενός κόσμου που το έβλεπε με μεγαλύτερη συμπάθεια είτε προς ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά κυρίως προς ΣΥΡΙΖΑ. Το Πρίσμα για πρώτη φορά άκουσε από αριστερό ψηφοφόρο ότι η ψήφος στο εξωκοινοβούλιο ενισχύει το Σαμαρά (εν μέρει σωστό ανάλογα με το σε ποιον Σαμαρά αναφέρεται ο καθένας (ο δικός μας είναι ο καλύτερος)) και μάλιστα περισσότερες από μια φορές.

Ο δικός μου πολιτικός φορέας ενισχύθηκε εκεί που είχε ουσιαστική πολιτική παρέμβαση και μάλιστα σημαντικά μιας και “αέρας” για μας δεν παίζει (για κάποιο λόγο που χρίζει εξήγησης και μάλλον θα απευθυνθώ στο Νικολακόπουλο μπας και μου λύσει την απορία). Αυτό δείχνει ότι ο κόσμος εκτιμάει τα έργα και τις ημέρες των κομμουνιστών και δεν πάει όπου τον παρασύρει ο προεκλογικός άνεμος. Αντιθέτως παρέμεινε στάσιμο στο λεκανοπέδιο και γι αυτό και δεν είχε ιδιαίτερη αύξηση. Προφανώς οι ευθύνες βαραίνουν τον ίδιο που δεν αντιπάλεψε πιο σταθερά, από πριν τις εκλογές και αναπτύσσοντας επιχειρήματα όλο αυτό το πλαίσιο, λογική και λειτουργία της αριστεράς που εντάσσεται στα πλαίσια του αστισμού (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη) αλλά και δεν είχε ουσιαστική παρέμβαση ή έστω στο μέτρο που του αναλογούσε σε όλες τις περιοχές που βρίσκεται ως όφειλε (αυτό αποτελεί και αυτοκριτική του Πρίσματος).

Θεωρώ πως ένα πρόβλημα της εξωκοινοβουλευτικής (από άποψη) είναι πως σε αντίθεση από την κοινοβουλευτική (από άποψη) και εξωκοινοβουλευτική (από ανάγκη) δεν έχει “πρόταση” και γι αυτό τώρα που τα πράγματα έχουν ζορίσει έχει κι ένα πρόβλημα να πείσει. Και δεν εννοώ πως θα είναι τα πράγματα στην άλλη κοινωνία που οραματιζόμαστε ούτε κυβερνητικά προγράμματα για το σήμερα αλλά κόντρα σε αυτά να αναπτύξει τα εξής:

1. Nα θέσει ευθαρσώς πως οραματίζεται μια άλλη κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο
2. Πως αυτή η κοινωνία θα έρθει με επανάσταση (ναι εκείνη με τα όπλα, τα αίματα κτλ)
3. Να θέσει ζητήματα ΠΑΛΗΣ για το ΣΗΜΕΡΑ και να μην λέει απλά πως πρέπει να παλέψουμε (χαίρω πολύ) ή να βάζει γενικότερα αιτήματα πάλης που δε λένε τίποτα και σε κανένα
4. Να μην αναπτύσσει φρασεολογία που θυμίζει Ριζοσπάστη εν έτει 1945
5. Να μην απογειώνεται ή να φετιχοποιεί μορφές πάλης (βλέπε τροτσκιστές σε σχέση με τη Γενική Απεργία)
6. Να μην υποκύπτει στην πίεση της κυρίαρχης ιδεολογίας ή του τι θέλει ο λαός (βλέπε εθνικοπατριωτικολαϊκά οράματα)

ΥΓ Ας τελειώνουμε πλέον με τον όρο εξωκοινοβουλευτική. Ή επαναστατική ή ρεφορμιστική.

ΥΓ2 Το ΕΕΚ πήγε πολύ καλά για τα μεγέθη του το ίδιο θεωρώ και η ΟΚΔΕ που κατέβηκε πρώτη φορά μετά από δεκαετίες (αγώνα και θυσία) αλλά δεν τους έχω παρακολουθήσει τόσο στενά που να μπορώ να κρίνω τα αποτελέσματά τους. Ή αυξάνονται οι τροτσκιστές ή γενικά ενισχύθηκαν ως αριστερά κόμματα.

to be continued...με γενικές παρατηρήσεις (από το ειδικό στο γενικό)

Με φρου φρού κι αρώματα (το part 2 των εκλογικών εκτιμήσεων του Πρίσματος)

Παρότι έλεγα να συνεχίσω με το (σ)εξωκοινοβούλιο λέω να γράψω πρώτα για τα παιδιά των κατοίκων της πηγάδας και μετά να πάω στα δικά μας.

Οι άριοι (εδώ γελάμε) πολλαπλασιάζονται (εδώ κλαίμε) αφού έλαβαν 6.97%. Πολύ κομβικά:

1. Θεωρώ πως το αποτέλεσμά τους ήταν ολίγον πλασματικό αντίστοιχα με αυτά των τριών φιλελεύθερων κομμάτων που πήραν κι αυτά συνολικά 6.5%. Η αποστοίχιση ενός κόσμου από τη ΝΔ, όχι όμως από τη δεξιά διοχετεύτηκε στους νεοναζί. Δεν αποκτήσαμε 440.894 νεοναζί από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι νεοναζί δεν έχουν αυξήσει την επιρροή τους ή ότι στη ΝΔ δεν συμμετείχαν ή ψήφιζαν νεοναζί, (φιλο)χουντικοί, ρατσιστές, σωβινιστές κτλ οι οποίοι ένοιωσαν να εκφράζονται για να μην πω να απελευθερώνονται ψηφίζοντας τους ναζί του Μιχαλολιάκου.
2. Ιδίως με την είσοδο του Καρατζαφύρερ στη βουλή (αλλά και από το αμέσως προηγούμενο διάστημα αυτής) μαζί με Βορίδη, Άδωνι Πλεύρη junior και λοιπά μπουμπούκια είχαμε μια μόνιμη (ανα)παραγωγή “ακραίου” λόγου εντός κι εκτός κενοβουλίου. Ένα τέτοιο λόγο άρχισε να εκφέρει και ο ντεμέκ κεντρώος χώρος του μΠΑτΣΟΚ κύρια από Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοϊδη, Παπουτσή, Λοβέρδο και άλλα στελεχά. Τα λέει κι ο Λιάκος (όχι ο Λιακό). Όλη αυτή η διαδικασία “ήπιας προσαρμογής” του ακροατηρίου (ελληνικός λαός) σε μια τέτοια φρασεολογία, επιχειρηματολογία αλλά και σε προτεινόμενες λύσεις του τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες δεν έγινε από μια πίεση από τον “ακραίο χώρο” όπως π.χ. λεγόταν πως το μΠΑτΣΟΚ πιέζεται από το ΛΑΟΣ αλλά ως επιλογή της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού για αυταρχικοποίηση-φασιστικοποίηση της κοινωνίας ως προσπάθεια ανακοπής της ριζοσπαστικοποίησης που θα μπορούσε να επιφέρει η επιδείνωση της οικονομικοκοινωνικής κατάστασης πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας. Αυτή η προσπάθεια (θα) περιλαμβάνει θεσμικά και μη μέσα, γι αυτό είμαι σίγουρος.
3. Οι νεοναζί θεωρώ πως είναι απολύτως ελεγχόμενοι από το σύστημα και άρα και οι κινήσεις τους σε μεγάλο βαθμό θα είναι ελεγχόμενες για μεγάλο διάστημα. Δεν θεωρώ πως είναι απίθανο να πέσουν εάν ξαναγίνουν εκλογές σε ένα μήνα ή και να δούμε σημαντικά τους μέλη να καταδικάζονται σε ποινές φυλάκισης για διάφορα αδικήματα τα οποία έχουν διαπράξει και για τα οποία μέχρι τώρα το σύστημα επέλεγε να αναβάλλει τις εκδικάσεις ή και να μην τους διώκει για να τους έχει στο χέρι.
4. Οι νεοναζί έκαναν δουλειά στη νεολαία εδώ και χρόνια κύρια μέσω οπαδικών συνδέσμων. Παρότι διάφοροι του χώρου οι οποίοι δεν ήταν τόσο ντούροι κομμουνισταράδες και επαναστάτες ώστε να απέχουν από όλες τις βλαβερές απολαύσεις-”όπια του λαού” όπως το ποδόσφαιρο το επισήμαναν συχνά. Η απάντηση ήταν πως δεν ασχολούμαστε με χούλιγκαν, ανεγκέφαλους, καθυστερημένα στρώματα σε σχέση με τις επαναστατικές αφεντομουτσούνες μας. Τώρα λουζόμαστε (και) τα αποτελέσματα της στάσης μας.
5. Οι νεοναζί παρεμβαίνουν αναβαθμισμένα σε όσο το δυνατό μεγαλύτερα τμήματα των υποβαθμισμένων συνοικιών των αστικών κέντρων με τοποθετήσεις σε πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν (εγκληματικότητα, ανέχεια, υποβάθμιση σε όλα τα επίπεδα) δίνοντας μια ψεύτικη και εύκολη λύση. Για όλα φταίνε οι μετανάστες. Ο χώρος πάει στο άλλο άκρο. Από απόσταση κατά βάση λέει πως δεν φταίνε οι μετανάστες (σωστό) αλλά συμπεριφέρεται λες και δεν υπάρχει πρόβλημα (λάθος). Αυτό όχι μόνο δε βοηθάει αλλά δίνει περισσότερο έδαφος εν τέλει σε ρατσιστικές αντιλήψεις να παίζουν μπάλα.
6. Θεωρώ πως το ζήτημα του φασισμού-ναζισμού πρέπει επιτέλους να το δούμε σοβαρά. Αποκαλύπτοντας τον πραγματικό τους ρόλο, όχι μόνο ως προς την πρακτική τους αλλά και ως προς την επιχειρηματολογία τους. Επίσης ας παρέμβουμε ουσιαστικά επιτέλους εκεί που υπάρχει το πρόβλημα κι ας μην τους αφήνουμε να αλωνίζουν. Εύκολο; ΟΧΙ. Αναγκαίο; ΑΠΟΛΥΤΑ!

Αφιερωμένο:

Εκλογές, κόμματα (part 1)

Το πρώτο μέρος αφορά τις συστημικές (sic) δυνάμεις πλην νεοναζί που θα έχουν την τιμητική τους και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια. Πρόκειται για τις πρώτες και πρόχειρες εκτιμήσεις, πιθανό να τις ρετουσάρω στο άμεσο μέλλον.

Αν σε κάτι έπεσε σίγουρα μέσα το Πρίσμα (και αρκετοί άλλοι) ήταν πως δύσκολα θα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει επακριβώς τα αποτελέσματα των εκλογών.

Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο στοιχείο. Η αποχή ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι περίμενε ο οποιοσδήποτε (κοντά στο 35%). Δεν θεωρώ πως πρόκειται για μια ομογενοποιημένη ομάδα που επιλέγει την αποχή. 

Υπήρξε κόσμος ο οποίος ζει/εργάζεται/σπουδάζει εκτός της πόλης/χωριού στο οποίο ψηφίζει και θεώρησε ότι άξιζε τον κόπο και κύρια το χρήμα να πάει να ψηφίσει παρότι εάν ήταν εκεί μάλλον θα ψήφιζε.

Υπήρξαν άλλοι που δεν ψήφισαν από ιδεολογική-πολιτική πεποίθηση.

Τέλος υπήρξαν αιώνιοι ψηφοφόροι των αστικών κομμάτων οι οποίοι αφενώς δεν ήθελαν να τα ψηφίσουν και πάλι αφετέρου δεν ήθελαν να ψηφίσουν κάτι άλλο και επέλεξαν την αποχή.

Ας πάμε στο δεύτερο στοιχείο, τον καταποντισμό των δυο βασικών αστικών κομμάτων, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. 

Δεν ενθυμούμαι άλλη περίπτωση στην οποία το πρώτο κόμμα στις εκλογές είχε κάτω από 19%. Η ΝΔ πήρε18,85% όταν στις εκλογές του 2009 τις οποίες είχε χάσει είχε πάρει 33.48% το οποίο αν δεν κάνω λάθος ήταν το πιο χαμηλό ποσοστό που έλαβε στις Βολευτικές Εκλογές από ιδρύσεώς της. Κατακρίβεια σε όλες τις τις ήττες η ΝΔ έπαιρνε σχεδόν το διπλάσιο ποσοστό από την χθεσινή της νίκη. 

Οι απώλειές της είναι κατά βάση σε Καμμένο και Χρυσή Αυγή και κατά δεύτερο σε άλλα μικρά δεξιά κόμματα, τα λεγόμενα φιλελεύθερα και στην αποχή. Σε απόλυτους αριθμούς έχασε 1.100.000 ψήφια.

Το ΠΑΣΟΚ έχει επίσης καταγράψει το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του, 13.18%, βγήκε τρίτο κόμμα (χάνοντας 2.200.000 ψήφια) και έτσι τα δυο (πρώην) μεγάλα κόμματα μαζί δεν μπορούν καν να σχηματίσουν κυβέρνηση με οριακή πλειοψηφία. 

Μάλιστα έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι μένουν εκτός βουλής πρωτοκλασσάτα στελέχη της νεότερής του περιόδου όπως η Διαμαντοπούλου και ο Παπουτσής. Οι διαρροές του ΠΑΣΟΚ ήταν κατά βάση προς το ΣΥΡΙΖΑ, κατά δεύτερο προς την υπόλοιπη αριστερά και τη ΔΗΜ.ΑΡ. αλλά και τους νεοναζί. Ο Βενιζέλος κάνει έκκληση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων κι ας μείνει στην απ' έξω και γενικά στριμόκωλα τα πράγματα για τους σοσιαληστές.

Στο δια ταύτα για τα δυο αστικά κόμματα που αποτέλεσαν τους πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος τα τελευταία 40 χρόνια. Υπάρχει πλέον ζήτημα, θα περάσουμε από το δικομματισμό σε ένα πολυκομματικό σύστημα άσκησης της πολιτικής εξουσίας; Κι αν ναι, με ποιους. Θεωρώ πως τα αποτελέσματα τόσο για τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή ήταν λίγο-πολύ συγκυριακά (χωρίς να αγνοώ τους κινδύνους. Επίσης θεωρώ πως και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ είναι πλεονασμός. There can be only one! Έχει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέλλον ή μόνο παρελθόν; Επίσης δεν φαίνεται ούτε το ‘παλιό καλό’ ΠΑΣΟΚ (βλέπε Κοινωνική Συμμαχία) να έχει μέλλον.

Ας πάμε στον ένα εκ των δυο μεγάλων νικητών των εκλογών, λέγε με ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σχεδόν στο 16.78%, μόλις 2% κάτω από την πρώτη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να αλιεύσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ κάτι το οποίο υπήρξε στρατηγικός στόχος του επιτελείου της Κουμουνδούρου εξαρχής. Δεν είναι τυχαίο πως Σακοράφα και Κουρουμπλής αλλά και Μητρόπουλος όχι μόνο κατέβηκαν αλλά και εκλέγονται βολευτές. (Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι άλλοι πρώην ΠΑΣΟΚοι και νυν ΣΥΡΙΖΑίοι βολευτές, εάν ναι ενημερώστε με.) Κατάφερε να τριπλασιάσει τις ψήφους του και να λάβει πάνω από 1.000.000 κουκιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίρεται ως ο νικητής των εκλογών ο οποίος οφείλει να σχηματίσει κυβέρνηση. Δεν φαίνεται να τσιμπάει στις αστικές σειρήνες που καλούν σε συγκυβέρνηση και δεν αναφέρομαι σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ αλλά και στο ΣΕΒ. Αντιθέτως φαίνεται να θέλει να πάει σε νέες εκλογές όπου θα καλέσει κι άλλες δυνάμεις για συστράτευση (ακούγονται από τους Οικολόγους Πράσινους έως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) προκειμένου να χτυπήσει πρωτιά. Ο Τσίπρας όποτε μιλάει μου φέρνει από γέλια έως εκνευρισμό. Οφείλω να πω όμως πως χθες και σήμερα το παίζει ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΑ. 

Θεωρώ πως βάση και μιας κοινοβουλευτικής λογικής που επικρατεί και στην ‘εκτός των τειχών’ αριστερά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος αφομείωσης κομματιών της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής (από ανάγκη και όχι από άποψη απ’ ότι φαίνεται - κάπως έτσι το είχε πει στην περασμένη εκλογική αναμέτρηση ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου σε συνέντευξή του) από τον Αλέξη. Και για τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θεωρούν τις δικές μας κριτικές κακοπροαίρετες και τα άρθρα των Μάρκου-Ελαφρού εξαιρέσεις τους παραπέμπω στο μετεκλογικό άρθρο του Δημήτρη Τζιαντζή.

Ο έτερος της κοινοβουλευτικής αριστεράς, το ΚΚΕ, επιβεβαιώνει μετεκλογικά κάτι που εντόπισαν πολλοί με βάση την προεκλογική του στάση. Ένα μούδιασμα κι ένα προβληματισμό για το πως να προχωρήσει. Το ΚΚΕ κρατούσε σταθερά την τρίτη κοινοβουλευτική θέση και το ρόλο του εκπροσώπου της αριστεράς ενώπιον του αστικού πολιτικού συστήματος. Ένα ρόλο που χάνει από το ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα πέφτει κάτω κι από τον Καμμένο. Σε ψήφους έχει μια μικρή άνοδο και ακόμη πιο μεγάλη αύξηση σε ποσοστό (λόγω αυξημένης αποχής) αλλά σε μια τέτοια περίοδο είναι πάρα μα πάρα πολύ πίσω σε σχέση με τις προσδοκίες του μέσου οπαδού του και πολύ πίσω σε σχέση με τον αντίζηλό του. Η στάση του περί μη συμμετοχής σε κυβερνητικά σενάρια δεν είναι λάθος απλά δεν πρόκειται για μια πάγια τακτική του. Δηλαδή αν ήταν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έκανε πρόταση για συνεργασία σε άλλες δυνάμεις με πρόγραμμα....τη λαϊκή εξουσία; Άρα δεν είναι πως δεν θέση αρχής πως δεν υπάρχει κυβερνητική λύση απλά αυτή δεν υπάρχει αν το ΚΚΕ δεν είναι αυτό που την καθορίζει.

Το ΛΑΟΣ έμεινε έξω (όπως προέβλεψε το Πρίσμα) πληρώνοντας από τη μια την στήριξη του μνημονίου μέσω της συγκυβέρνησης και όχι μόνο και από την άλλη επειδή αποτελεί το πλέον άχρηστο δεξιό κόμμα. Οι Φασιστοναζίδες έχουν την Χρυσή Αυγή, οι ακροδεξιοί και αντιμνημονιακοί μεν, αλλά των σαλονιών δε τον Καμμένο και οι φιλομνημονιακοί τη ΝΔ, συν τα δυο φιλελεύθερα τεχνοκρατικά κόμματα των Μάνου και Τζήμερου για πιο alternative καταστάσεις.

Όπως προανέφερα έχουμε μια σειρά από φιλελεύθερα κόμματα που μπορεί να μην μπήκαν στη Βουλή αλλά δείχνουν μια στροφή ενός δεξιού κόσμου που μάλλον αποστοιχίζεται από τη ΝΔ. Μαζί με τη Ντόρα παίρνουν 6.5% και δεν είναι απίθανο να έχουμε μια συνεργασία που να τους φέρει εντός βουλής.

Έχουμε μαζί με τους από τους από πάνω συνολικά ένα 18.5% εκτός βουλής. Το μισό τουλάχιστον είναι ξεκάθαρα δεξιοί και ένα μεγάλο κομμάτι των υπολοίπων είναι γραφικοί οι οποίοι απορροφούν τμήμα των ψήφων που διοχετεύονται από τα μεγάλα κόμματα προς διαμαρτυρία και δίνουν ένα στίγμα γραφικότητας για το σύνολο των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων.

to be continued...

Η χαμένη ψήφος και η χαμένη τιμή της αριστεράς

Έλαβα και δημοσιεύω:

Η χαμένη ψήφος και η χαμένη τιμή της αριστεράς

Η υποταγή κομματιών της αριστεράς στον αστικό κοινοβουλευτισμό και της μέσω αυτού ανάδειξής της σε δήθεν δύναμη ανατροπής είναι η άλλη όψη της πραγματικής αδυναμίας της να δρομολογήσει διαδικασίες ρήξης και ανατροπής μέσα στο λαό και στους εργαζόμενους. Αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει με το λαό στο δρόμο και στις πλατείες μέχρι πριν δύο μήνες, δηλαδή να συσπειρώσει καταρχήν πολιτικά το λαό σε στόχο ανατροπής του μνημονίων, των μέτρων ή έστω σε στόχο ανάσχεσης της επίθεσης ή πλευρών της και να δώσει συγκροτημένη κινηματική έκφραση στον αγώνα αυτόν, προσπαθεί να το κάνει με άλματα της πολιτικής σκέψης, στόχευσης και πρακτικής που αναπτύσσει στο θεωρούμενο από αυτήν προνομιακό, όπως φαίνεται, πεδίο, τις εκλογές, έτσι ώστε να παράγει έναν εκλογικό πολιτικό λόγο απ΄τοπν οποίο βγαίνει ότι στις 7 του Μάη ξεκινάει η ανατροπή που δεν ξεκίνησε πριν εν μέσω κινηματικών καταστάσεων. Και βέβαια η υιοθέτηση αυτής της λογικής στο έδαφος όμως της πραγματικής αδυναμίας για μετατόπιση του ταξικού συσχετισμού παράγει όχι μόνο βερμπαλισμούς αλλά και κατινισμούς και χειρότερα πράγματα. Ο λόγος για τη χαμένη ψήφο. Λογική συστημική και αστικοκοινοβουλευτική. Στον πυρήνα της είναι λογική της υποταγής στον κοινοβουλευτισμό, λογική που αναδεικνύει το αποτέλεσμα της κάλπης σε κινητήρια δύναμη και ρυθμιστή της αλλαγής των συσχετισμών μέσα στην κοινωνία και απαραιτήτως συνοδεύεται από τη λογική της υποστολής των αγώνων. Λογική που υπηρετείται από όλους εκείνους του κλασικούς παρατρεχάμενους των αστικών πολιτικών κομμάτων, που κάνουν το βρόμικο παιχνίδι που βλέπουμε έξω απ΄τα εκλογικά τμήματα, να τραβολογάνε και να σέρνουν τον κόσμο προσπαθώντας να αποσπάσουν την ψήφο του μην πάει αλλού, αναμασώντας όλοι τον κοινό λόγο της χαμένης ψήφου προσπαθώντας ν' ανοίξουν τρύπες στη συνείδησή του, να του υπενθυμίσουν την εκλογική χρησιμότητά του μόνο αν πέσει η ψήφος του στον τάδε κι όχι στο δείνα. Αλλιώς είναι άχρηστη. Και προφανώς δεν εννοώ μ' αυτό τη λογική μαυρίσματος των κομμάτων του συστήματος και των προθύμων, των δεξιών και αριστερών αναχωμάτων του, που πρέπει πολιτικά να τίθεται. Εννοώ όμως την μάχη που γίνεται μέσα στην αριστερά με την υιοθέτηση όμως της ίδιας ακριβώς δεξιάς λογικής. Ακαταμάχητα τα όπλα του αστισμού, τελικά. Σε πολιτικές στιγμές σαν κι αυτή, όπου το αστικό πολιτικό σκηνικό έχει υποστεί από τους αγώνες του λαού ρωγμές ως προς τη δυνατότητά του να αναπαράγεται με τον κλασικό, εύκολο μέχρι πρότινος κοινοβουλευτικό τρόπο, την επιτάχυνση που δεν ανάπτυξε αυτή η αριστερά μέσα στους αγώνες την αναπτύσσει προς άγραν ψήφου και διεξαγωγή ενός βρόμικου πολέμου. Θα μπορούσε να πει κανείς -και σωστά- ότι αυτά είναι αναμενόμενα συνοδευτικά όταν θεωρείς ότι η πολιτική σου γραμμή για την ανατροπή και η στόχευση μπορούν να προκύψουν μέσα από τις εκλογές. Άλλωστε το άμεσο μεταβατικό τεσσάρων-πέντε σταδίων πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης έχει αφετηρία τις εκλογές, τις αντιφατικές κυβερνήσεις, όπως έχει γραφτεί από πολλούς γνωστούς αρθρογράφους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που εξακολουθούν να αντιλαμβάνονται το “εξωκοινοβουλευτική” ως γεωγραφικό προσδιορισμό και όχι ως πολιτικό. Κάπως έτσι εκφυλίζονται και οι έννοιες, κάπως έτσι μεταλλάσσεται (και δυσφημείται) και η αριστερά από δύναμη που ευαγγελίζεται μια άλλη κοινωνία, άλλες σχέσεις από του αστισμού, άλλη κουλτούρα και άλλον πολιτικό πολιτισμό κι ας κριτικάρεται από τους μετερχόμενους τα πολιτικά όπλα του αστισμού και ο υπαρκτός και ο ανύπαρκος και οι στρεβλώσεις τους. Κάπως έτσι κι ο κόσμος διακρίνει μια ομοιότητα και δυσπιστεί. Αλλά ας έρθουμε στα επί τάπητος. Διαφαινόμενη λοιπόν η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει ένα πολιτικό πρόγραμμα άμεσων λύσεων εκκινούμενων από την επίτευξη μιας αριστερής κυβέρνησης ή και συγκυβέρνησης (έστω και με τους Καμμένους). Κατά τα φαινόμενα έχει τη δυνατότητα να έχει το καλό εκλογικό ποσοστό. Όμως, αναγκαστικά, σ' ένα τέτοιο τοπίο θριάμβου των κοινοβουλευτικών και εκλογικών αυταπατών, ο Τσίπρας δρέπει ψήψους από τους εν δυνάμει ψηφοφόρους της ΑΝΤΑΣΡΥΑ. Σ' αυτό συμβάλλει το πολύ πλασάρισμα στην εκλογική αρένα με ομοειδή λογική την οποία έχει αναπτύξει επίσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: δυνατότητα αριστερής ή μήπω αριστερής ή αντιφατικοαριστερής κυβέρνησης- εναρκτήριο της ανατροπής. Γράφει ο Γ. Ελαφρός στο ΠΡΙΝ: ".....Αλλά ακόμα και κοινοβουλευτικά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να κάνει τη μεγάλη ανατροπή. Με 2% στις περιφερειακές εκλογές προ 18 μηνών, με μια υπαρκτή τάση υπέρ της, διεκδικεί βάσιμα το σπάσιμο του ορίου του 3% και καλεί όλους τους εργαζόμενους, όλους τους νέους, όλους τους αριστερούς να συμβάλλουν σε αυτό” . Από κει και πέρα συνεχίζει ο πόλεμος της χαμένης ψήφου, η εμβριθής αναζήτηση των σκοτεινών λεπτομερειών του εκλογικού νόμου, που καταλήγουν στο άνοιγμα της τρύπας στη συνείδηση του ψηφοφόρου, ο οποίος καλείται πλέον να ψηφίσει και να ενισχύσει όχι με άποψη πολιτική, όχι όπως αγωνίζεται αλλά με μια λογική πολιτικού αμοραλισμού, της εκλογικής χρησιμότητας uber alles. O ψηφοφόρος είναι ψηφοφόρος και τίποτ' άλλο. Πάει χαμένος αν συμπεριφερθεί με άλλη αριστερή άποψη. Στο τέλος θα κατηγορηθεί κι όλας αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όπως παλαιότερα από το ΚΚΕ, θα κατηγορηθεί αν δεν πιάσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το στόχο του 3% plus. Ίδια λογική αναπτύσσει και το ΚΚΕ, δηλαδή ψήφισε αυτό για να τιμωρήσεις, ισχυρός λαός = ισχυρό ΚΚΕ κ.λπ., σε μια λογική ταύτισης του κόμματος με το κίνημα, με το λαό. Και ο πόλεμος αποκτά διαστάσεις εμφυλίου μεταξύ των κατά τα άλλα κοινοδρασιακών στο κίνημα αριστερών δυνάμεων. Συνεχίζει λοιπόν ο Γ. Ελαφρός στο ΠΡΙΝ: “....Με το 0,5% ή με το 1% που μπορεί να χρειάζεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να «μπουκάρει» στη Bουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ θα έπαιρναν σύνολο 2-3 βουλευτές παραπάνω. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κερδίσει 7-8 έδρες, φέρνοντας τα πάνω κάτω, μαζί με τους εκατοντάδες και χιλιάδες «βουλευτές» της «κάτω Βουλής» των αγώνων, που θα είναι στη θέση τους από Δευτέρα κιόλας.”

Ο επί των δημοσκοπικών, αρθρογράφος του ΠΡΙΝ, κ. Μάρκου ανακάλυψε μια συνομωσία του συστήματος (διπλής χρησιμότητας, κατά τη γνώμη μου, προ και μετά των εκλογών και αναλόγως των αποτελεσμάτων). Γράφει στην προδημοσίευση του ΠΡΙΝ της 6/5/2012: “....Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται πολύ κοντά στην είσοδό της στη Βουλή! Αυτό δείχνουν όλες οι «μυστικές» δημοσκοπήσεις, οι οποίες έφτασαν στα χέρια δημοσιογραφικών επιτελείων μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων, την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή, σύμφωνα με απολύτως αξιόπιστες πληροφορίες του Πριν...” “....Με βάση αυτές τις δημοσκοπήσεις, την περασμένη εβδομάδα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε αποσπάσει ήδη ποσοστά της τάξης του 2,4 - 2,8% στην απόφαση ψήφου, ενώ παρέμενε, μέχρι προχθές, ένα ακόμη υψηλότατο ποσοστό αναποφάσιστων της τάξης του 15%, που θα κριθεί πάνω στην κάλπη και από το οποίο, πάλι σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικούσε ένα πρόσθετο 3% με 4% επί των αναποφάσιστων. Η τάση αυτή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να ανατραπεί, εκτός πολύ σημαντικού «γεγονότος» με χαρακτήρα γενικευμένης προβοκάτσιας, κάτι που πρέπει να θεωρείται πολύ δύσκολο. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η είσοδος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή είναι ένας απολύτως ρεαλιστικός στόχος, ο οποίος εξαρτάται πλέον μόνο από τη γεμάτη αυταπάρνηση, ακούραστη και χωρίς όρια δουλειά των μελών και φίλων της!

Και υποδεικνύει, λοιπόν, ο δημοσκόπος – καιροσκόπος κος Μάρκου στα μέλη και τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνουν χρήση της λογικής της χαμένης ψήφου, ανενδοίαστα και προς πάσα κατεύθυνση και μάλιστα φαντασιωνόμενος ότι την καταγγέλλει κι όλας (μόνο βέβαια όταν αυτή χρησιμοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι όταν χρησιμοποιείται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς άλλες αριστερές δυνάμεις): “...Από αυτή τη σκοπιά, το επιχείρημα της «χαμένης ψήφου» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έθεσαν σε εφαρμογή αριστερά και δεξιά επιτελεία, δεν έχει πλέον καμία ισχύ. Αντίθετα, ακριβώς η ψήφος όλων των ταλαντευόμενων προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ακόμη και η ψήφος ήδη καταληγμένων που γνωρίζουν και συμφωνούν με το πρόγραμμά της, αλλά είχαν επηρεαστεί από τη θεωρία της «εκλογικής χρησιμότητας», πρέπει να σταθμιστεί με βάση τα νέα δεδομένα. Ακόμη και αγωνιστές και γενικότερα πολίτες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με κάθε λεπτομέρεια του προγράμματός της, αλλά θέλουν να τιμωρήσουν τα «μνημονιακά» κόμματα και θέλουν να δυσκολέψουν το σχηματισμό «μνημονιακής» κυβέρνησης, θα εξυπηρετήσουν αυτό το στόχο τους πολύ καλύτερα και με πολύ πιο χρήσιμο για το λαό τρόπο, εάν ψηφίσουν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη στείλουν στη Βουλή, σε σχέση με την ψήφο τους σε άλλο αριστερό ή μικρό κόμμα....”

Τι να κάνει ο άνθρωπος! Περιμένοντας τον τεκτονικό εκλογικό σεισμό στο δημοσκοπικό γραφειάκι του, εξαπολύει εκλογικό πόλεμο πλέον όχι στο σύστημα αλλά κατά πάντων άλλων αριστερών καθώς, όπως λέει, ο σωστός και σώφρων τρόπος είναι να καταλάβουμε ότι ναι μεν η ανατροπή δεν γίνεται στο κοινοβούλιο (κατά τας γραφάς, βέβαια, αλλά κατά την μύχια σκέψη του....) αλλά ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα παίξει προωθητικό ή ανασταλτικό ρόλο στη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Δεν έχει λοιπόν και πολλή σημασία αν συμφωνείς ή όχι με το πρόγραμμα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αρκεί να υποκλιθείς στη χρήση σου από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως κουκί. Δεν έχει σημασία αν στο κίνημα παλεύεις με συγκεκριμένη άποψη, αλλά στο παραβάν πρέπει να συμπεριφερθείς ατομικά, απολιτίκ και με βάση τον εκλογικό νόμο. Κατά τα άλλα, πετάμε και κάτι για σύνθεση απόψεων μέσα στην αριστερά, για ενότητα της αριστεράς, έτσι για να βρίσκεται σε πιο χαλαρές στιγμές, να φτιάχνουμε κι ένα προφίλ, βρε παιδί μου, αντισεχταριστικό και κοινοδρασίτικο.... Βέβαια, η Κασσάνδρα λέει ότι αυτόν το πόλεμο μεταξύ αυτών που έχουν ποτιστεί μέχρι το μεδούλι με ό,τι αρνητικό έχει η ρεφορμιστική λογική, που αποτελεί την αρνητική κληρονομιά τους, που την κουβαλάνε και θέλουν να την επιβάλουν και σε λάθε αριστερό, τη λογική των συσχετισμών στους οποίους υποτάσσεται το κίνημα, της αποθέωσης του κοινοβουλευτισμού, τον κερδίζει, προς το παρόν, αυτός που είναι καλύτερος ρεφορμιστής, που παίζει καλύτερα στο πεδίο του συστήματος! Έχει βέβαια μέλλον μπροστά του και ο κακός ρεφορμιστής να γίνει καλύτερος. Προς το παρόν μπορεί να αποτελεί ζωντανή δυσφήμιση της έννοιας του αριστερού.

Οι εκπρόσωποι του αστικού πολιτικού συστήματος, βέβαια, και οι κάθε είδους υποστηρικτές τους κινητοποιούνται από έναν πραγματικό φόβο. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος της Καθημερινής Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής στο ΑΠΘ, στο άρθρο του της 3/5/2012 με τίτλο “Εάν όχι τώρα, πότε;” ο φόβος είναι ότι το βάθεμα της επίθεσης θα προκαλέσει αντιδράσεις που θα πάρουν χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου και θα ξεφύγουν από τα γνωστά κανάλια της κοινοβουλευτικής ομαλότητας, για τα οποία μάλιστα καταγγέλλει, μέμφει τους αριστερούς που “θα έπρεπε να στέκουν πολύ πιο συνεπείς στην κοινοβουλευτική δημοκρατία απ’ όσο οι άλλοι. Αλλιώς αποδεικνύουν ότι ο κοινοβουλευτισμός γι’ αυτούς δεν ήταν παρά προπέτασμα –«το όπλο παρά πόδα»– στην επιδίωξη του ολοκληρωτισμού· δικαιώνοντας, αναδρομικά, όλους τους κατά καιρούς διώκτες τους”. Και συμπυκνώνεται -κατά τη γνώμη του- αυτός ο φόβος στο σύνθημα που παραθέτει: «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Εμφύλιος και πάλι» που, όπως λέει, “ούτε φιλειρηνικό ακούγεται ούτε ανθρώπους που κάτι έμαθαν από την Ιστορία δείχνει”. Την ιστορία βέβαια της σοσιαλιστικής επανάνστασης ο ίδιος αρθρογράφος την ερμηνεύει ως έφοδο του υποκόσμου, λέγοντας ότι “Το «αν όχι τώρα, πότε;» το είχε πει και ο Λένιν, μεταξύ Φεβρουαρίου - Οκτωβρίου του 1917· συμπληρωμένο μάλιστα με το: «πλιατσικολογήστε τους πλιατσικολόγους». Για να ενισχυθεί από έναν υπόκοσμο που βαφτίστηκε πάραυτα «μπολσεβίκος» κι επάνδρωσε στη συνέχεια το πολιτικό γραφείο του Στάλιν”. Προσπαθεί, μάλιστα, σε μια έπαρση αντικομμουνισμού, να υπενθυμίσει το σωστό δρόμο προς τον κ. Τσίπρα που καλεί σε κυβέρνηση της αριστεράς και προοδευτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αναρωτώμενος “το γιατί το σταλινικό ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ) ή το (μ-λ) ΚΚΕ εντάσσονται στις «προοδευτικές δυνάμεις”, μόνο ο κ. Τσίπρας το ξέρει. Στη Γαλλική Επανάσταση κάποιοι ζητούσαν να κατεδαφιστούν οι πόλεις ως κέντρα διαφθοράς! Θα υπολόγιζε άραγε κι αυτούς στις «προοδευτικές δυνάμεις» ο κ. Τσίπρας;»

Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής και όσα ακολουθήσουν θα βάλουν όλες τις δυνάμεις της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, διαχειριστικής ή όχι, ρεφορμιστικής ή επαναστατικής, αυταπατώμενης και αυτοαναφορικής ή γειωμένης με την πραγματικότητα, μπροστά στα θεμελιώδη ζητήματα της ανασυγκρότησης ταξικού εργατικού κινήματος, στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης τους με τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες, αλλά και μπροστά στην αναγκαιότητα απάντησης ως προς το βασικό δρόμο που θ' ακολουθηθεί: συγκρότηση μετώπου αντίστασης, ρήξης και αντροπής, λαϊκή οργάνωση σε ημερήσια διάταξη για την απόκρουση της επίθεσης ή στη θέση τους μια νέα παλιαντζούρα του μεταρρυθμιτισμού, του κυβερνητισμού και της αποστοίχισης από το πεδίο της ταξικής πάλης. Εδώ οι απαντήσεις δεν μπορούν να είναι έξυπνες ούτε ευφάνταστες παρά μόνο πραγματικές.Αυτά τα ζητήματα απαντιούνται στο πεδίο όπου διαμορφώνονται οι όροι συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων και όχι στο πεδίο των εκλογών, της χρήσιμης ή της χαμένης ψήφου, της κοινοβουλευτικής λογικής που ματαιώνει την παραπάνω κατεύθυνση. Οι πολιτικές μάχες – απόψεις γραμμών ιστορικά, στο ΕΑΜ, στην ΕΔΑ, αλλά και στη νεότερη ιστορία, διεθνή και ελλαδική, δεν χάθηκαν ούτε κερδήθηκαν από τις ψήφους και τα ποσοστά. Χάθηκαν οι μάχες (μαζί εξανεμίστηκαν και τα ποσοστά) εξαιτίας της επικράτησης του ρεφορμισμού, της λογικής της παντοδυναμίας του μονοδρόμου του καπιταλισμού, της ταξικής συνεργασίας, της αναζήτησης εύκολων, γρήγορων και ταχύρρυθμων απαντήσεων αντί για την στήριξη και την εμπιστοσύνη στην ανατρεπτική δύναμη των λαών. Αυτά ήταν που έδωσαν τη δυνατότητα στον κυρ καθηγητή να εκφράζει τον αντικομμουνισμό του και να λερώνει την έφοδο στον ουρανό και σε κάποιους να χαίρονται γιατί η εκφορά του λόγου του είναι χρήσιμη στον πολιτικό κανιβαλισμό. Και αυτή τη μάχη καμία αριστερά δεν μπορεί να την κερδίσει αν δεν απαλλαγεί από την αυταπάτη που τη διακατέχει ότι, τάχα, χωρίς να στηρίζεται στο λαό, χωρίς να αποτελεί πραγματικού μεγέθους πολιτική δύναμη ανατροπής, μπορεί να χρησιμοποιεί και όπλα του συστήματος, αναπαράγοντας, διαπαιδαγωγώντας και ενισχύοντας συστημικές λογικές, αντί να φτιάξει τα δικά της όπλα.

Κωστούλα Κανδηλιώτη, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ), 4/5/2012