Αναζητηση της απολυτης αληθειας

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Μια πρώτη αποτίμηση της εκδήλωσης για τον περιοδικό τύπο



Μια πρώτη αποτίμηση της εκδήλωσης για τον περιοδικό τύπο 
Διεξήχθει την Παρασκευή 2/12 η εκδήλωση “Ο περιοδικός τύπος ως μέσο έκφρασης και συλλογικότητας” στο βιβλιοπωλείο “Εκτός των Τειχών” με τη συμμετοχή των εντύπων Κομπρεσέρ, Λεύγα και Humba!
Ως προς την προσέλευση μπορούμε να πούμε ότι ήταν ικανοποιητική έχοντας μάλιστα κατά πλειοψηφία την παρουσία (αρκετών δεκάδων) ατόμων που για πρώτη φορά περνούσαν το κατόφλι του βιβλιοπωλείου. Το πρίσμα ένοιωσε μια ιδιαίτερη χαρά βλέποντας αρκετούς φίλους από τα παλιά που είχε καιρό να συναντήσει, ασχέτως αν δεν κατάφερε να περάσει παραγωγικό χρόνο μαζί τους λόγω αυξημένων υποχρεώσεων.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την συνηθισμένη καθυστέρηση που αυτή τη φορά παραδόξως όχι λόγω καθυστερημένης προσέλευσης του κοινού αλλά του ενός εκ των τριών ομιλητών (περιοδικών). 
Δεν πρόκειται να αναπαράγω όλη τη συζήτηση εδώ απλά θα αναφέρω τι κρατάω από κάθε τοποθέτηση και πως κατάλαβα εγώ αυτά που ειπώθηκαν...
Από το Κομπρεσέρ, ότι η συζήτηση για την πόλη και το χώρο δεν έχει επί της ουσίας ανοίξει/προχωρήσει στην Ελλάδα κι ότι στο έντυπό τους αντανακλάται η συζήτηση και οι διεργασίες που προηγούνται της έκδοσης, π.χ. μεταναστευτικό στο προηγούμενο τεύχος που βγήκε λίγο μετά την απεργία των 300 και το επόμενο θα πραγματευτεί τις εξεγέρσεις που έχουν λάβει χώρα σε μια σειρά (μητρο)πόλεις. Το πάντρεμα της επιστήμης και κινήματος που επιχειρείται στο έντυπο τόσο ως προς το περιεχόμενό του όσο και ως προς την διανομή του μέσα από κοινωνικούς χώρους και στέκια, από μόνο του προσδίδει ενδιαφέρον στο εγχείρημα. Κλείνοντας, το Πρίσμα θεωρεί πως το Κομπρεσέρ επί της ουσίας προσπαθεί να θέσει τα ερωτήματα πάνω στα ζητήματα της πόλης και του χώρου στο Ελλάντα και όχι να δώσει τις απαντήσεις.
Το HUMBA! αυτοπαρουσιάστηκε με αρκετή δόση χιούμορ, έδωσε το αντι-γαυρικό του στίγμα με τη βοήθεια του κοινού, αλλά και παρουσίασε εαυτόν λιγότερο πολιτικό απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα, κάτι που είναι εμφανές από το πρώτο του κι όλας editorial. Το ζήτημα της δικτύωσης, το ομολογουμένως υψηλό τιράζ για ένα εξειδικευμένο περιοδικό με σαφή τοποθέτηση πάνω στα ζητήματα του αθλητισμού και της οπαδικής κουλτούρας είναι επίσης ενδιαφέροντα στοιχεία. Επίσης η ανάγκες να συζητηθούν θέματα που άπτονται του αθλητισμού και κρύβονται κάτω από το χαλί αλλά και η αίσθηση του εγχειρήματος ως “συνέχειας” των fanzines των 80s (στα αγγλικά γήπεδα) είναι σημεία που κρατάει το Πρίσμα.
Η Λεύγα τοποθετήθηκε ευθέως στο θέμα της εκδήλωσης. Στο ζήτημα της δημιουργίας και λειτουργίας του περιοδικού έθεσε σε πρώτη θέση αυτό της συλλογικότητας σε αντιπαραβολή με αυτό μιας παρέας χωρίς να την υποβιβάζει προφανώς (την παρέα) όπως επίσης και αυτό της συντακτικής επιτροπής σε αντιπαραβολή με μιας πολιτικής οργάνωσης χωρίς και πάλι να υποβιβάζει την πολιτική οργάνωση. Το τελευταίο θα μπορούσε βέβαια να συμπεράνει κάποιος εάν άκουγε την τοποθέτηση αποσπασματικά σε σχέση τόσο με το σύνολό της όσο και σε σχέση με το θέμα της συζήτησης.Επίσης, ως προς την παραγωγή του περιεχομένου (ως μέσο έκφρασης) έθεσε το ζήτημα πως δεν πρόκειται για θέσφατα ή γραμμή απλά για ένα περιεχόμενο που στη δεδομένη συγκυρία εκφράζει την συντακτική επιτροπή του περιοδικού. Και πάλι όχι γιατί υπάρχει πρόβλημα με την γραμμή αλλά όπως τέθηκε από την πλευρά του περιοδικού, δεν είμαστε σε αυτή τη φάση αλλά στη φάση όπου πρέπει να συσωρρευτούν οι όροι για να φτάσουμε σε αυτό το (αναγκαίο) επίπεδο όπως και στο ζήτημα της οργάνωσης. Κλείνοντας το Πρίσμα εκτίμησε το γεγονός πως δεν θεωρούν πως το περιοδικό τους πρέπει ντε και καλά να “ζήσει για πάντα” αλλά εάν θεωρηθεί ότι έχει κλείσει τον κύκλο του, θα μπουν οι “τίτλοι τέλους”.
Από κει και πέρα η συζήτηση, λόγω και του πλαισίου που έθετε η πρόσκληση αλλά όχι η εισήγηση μπήκε και στα ζητήματα των εγχειρημάτων των 70s-80s. Έγινε μια μικρή αναδρομή στο τότε όπου τέθηκαν τα σημεία σύγκλισης αλλά και απόκλισης. Όπως σωστά τέθηκε τα τρία έντυπα δεν θα μπορούσαν με τίποτα να χαρακτηριστούν fanzines ή “έντυπα δρόμου” από πλευράς παραγωγής, σχεδιασμού κτλ αλλά θα μπορούσε να τα καταχωρήσει κανείς στον “ανεξάρτητο τύπο” υπό την έννοια της σχετικής οικονομικής/πολιτικής τους αυτονομίας. Αναδείχθηκε επίσης το γεγονός πως πολλά από τα τότε εγχειρήματα αποτελούσαν ατομικά εγχειρήματα (από τον Ελεφάντη έως τον Χρηστάκη) παρότι μπορεί να συσπείρωναν αρκετό κόσμο και πως το τέλος τους ερχόταν εάν η φιγούρα αυτή άλλαζε ενδιαφέροντα ή απεβίωνε.
Επίσης το γεγονός πως πρέπει η συζήτηση περί αυτού του τύπου αλλά και της ιστορίας του περιοδικού τύπου είναι ανύπαρκτη μας κάνει να θεωρούμε την συζήτηση αυτή ως την πρώτη από αρκετές που θα (πρέπει να) ακολουθήσουν...

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Σκέψεις πάνω στη 48ωρη

Το Πρίσμα για άλλη μια φορά βγαίνει εκτός προγράμματος. Οι εξελίξεις τρέχουν και η απροθυμία του να στρωθεί και να (κατα)γράψει τις σκέψεις του την ώρα που πρέπει, τον βγάζουν εκτός προγράμματος αναρτήσεων.

Εν ολίγοις θα ασχοληθώ με τα τεκτενόμενα της 48ωρης για τα οποία δεν είχα πρόθεση να γράψω άμεσα.

Ας αρχίσω με τις 19 Οκτώβρη. Η απεργιακή κινητοποίηση ήταν πραγματικά εκπληκτική. Οι μάζες συνέρρεαν από παντού και συνεχώς. Τα οργανωμένα μπλοκ κινούνται με βήμα σημειωτό και η απόσταση Μουσείο-Σύνταγμα διανύεται με ρυθμούς χελώνας.

Στο Σύνταγμα τα πράγματα κυλούν σχετικά ήρεμα μιας και οι διαταγές των δυνάμεων καταστολής φαίνεται να είναι πως πάση θυσία δεν πρέπει να δράσουν παρά με πολύ φειδώ στη χρήση βίας, χημικών και κρότου-λάμψης. Γι αυτό το λόγο η άγρια νεολαία ξεσάλωσε στη ρήψη μπουκαλιών και πετρών. Σε κάποια φάση βέβαια που την έπεσαν τα ΜΑΤ στο κάτω μέρος της πλατείας γκάζωσαν και κινδυνεύσαμε να ποδοπατηθούμε από την άτακτη οπισθοχώρηση προς την Φιλελλήνων διαφόρων “συγκρουσιακών” και όχι μόνο.

Κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη μέρα.

Ημέρα δεύτερη μέρα, 20 Οκτώβρη.

Η μέρα ξεκίνησε με ενθαρρυντικά μηνύματα μιας και οι μάζες συνέρρεαν προς το Σύνταγμα και αν δεν συνέβαιναν όσα συνέβησαν πιθανό να είχαμε ακόμη μεγαλύτερη προσέλευση και κατά τις απογευματινές ώρες. Εδώ σταματάω τα “αν” και πάω στα όσα έγιναν.

Το ΠΑΜΕ είχε δηλώσει περικύκλωση...παρόλα αυτά το πρωί πηγαίνοντας προς την Κλαυθμώνος δεν είδα την Βουλή περικυκλωμένη...δε βαριέσαι! Φτάνοντας όμως στο Σύνταγμα είδα το ΠΑΜΕ να βρίσκεται στην Αμαλίας (δικαίωμά του) κάνοντας αλυσίδες προς τον υπόλοιπο κόσμο με πλάτη στα ΜΑΤ που βρίσκονται μπροστά στη Βουλή.

Σε κάποια φάση το μεσημεράκι κι εκεί που πήγαινε χαλαρά η φάση ξαφνικά από μακριά, Όθωνος και Φιλελλήνων στο περίπου, είδα μια περίεργη κινητικότητα περίπου έξω από τη Μ. Βρεττανία. Πλησίασα από την κάτω μεριά μπαίνοντας στην πλατεία όπου είδα αυτό που είχα υποθέση. Σύγκρουση ανάμεσα σε μέλη του ΠΑΜΕ (ή του ΚΚΕ ή της ΚΝΕ ή των ΚΝΑΤ ή όπως θέλει ας το πει ο καθένας) και διαφόρων άλλων και διαδηλωτών (ή έστω μη κουκουλοφόρων) και “μαύρων”. Το ποιος ξεκίνησε τι δεν μπορώ να το ξέρω ως προς το τι είδα εγώ. Αυτό που είδα όμως εγώ ήταν εξέλιξη σύγκρουσης μεταξύ συμμοριών ως προς τον τρόπο διεξαγωγής της.
Να πετάγονται ή να ωθούνται από την περιφρούριση του ΠΑΜΕ προς το κενό (2-3 μέτρα) διαφόρων που όσο μπορούσα να δω μιας και δεν ήμουν μακριά ούτε κουκούλες είχαν ούτε τίποτα. Να φεύγουν μαρμαρόπετρες ανάμεσα στα άλλα νομίζω διέκρινα και μια μολότωφ από την άλλη και από ένα σημείο και μετά οι μαρμαρόπετρες να εναλλάσονται κι από τα δυο στρατόπεδα. Εν ολίγοις ήταν μια μάχη με αδιαφορία για τον “άλλο”, για το αν θα πεθάνει κανείς ή θα τραυματιστεί σοβαρά.

Στις επιθέσεις και αντεπιθέσεις μεταξύ των δυο πλευρών είχαμε σίγουρα τραυματισμούς κόσμου άσχετου ως προς τις δυο πλευρές ή ως προς την σύγκρουση, εννοώντας κόσμου που πήγε να δράσει πυροσβεστικά. Η κάθε πλευρά χτυπούσε τους απέναντι θεωρώντας τους ένα. Όποιος ήταν στην Αμαλίας ήταν αυτομάτως ΠΑΜΕ, όποιος βρισκόταν στη Σταδίου ήταν αυτομάτως “μαύρος” ή “προβοκάτορας”, και τους άξιζε μέχρι και ο θάνατος για την ιδιότητά τους αυτή.

Να πω πρώτα ότι αυτό το γεγονός λειτούργησε ως προβοκάτσια ολκής και επέδρασε διαλυτικά για την κατά τα άλλα μεγάλη συγκέντρωση. Η άποψή μου είναι πως μια προβοκάτσια σε στυλ Marfin δεν θα μετρούσε για τον κόσμο που κατεβαίνει πλέον. Έχει ξεπεράσει τέτοιου τύπου ατομικές ενέργειες που γίνονται μακριά από αυτόν και εύκολα τις θεωρεί ξένες σε αυτόν πλέον. Η προβοκάτσια που ξετυλήχθηκε μπροστά στα μάτια μας όμως την Πέμπτη όντως επέδρασε στο σύνολο των παρευρισκομένων. Ουδής περίμενε τόσο μένος ανάμεσα σε δυο αυτοπροσδιοριζόμενες αντισυστημικές δυνάμεις.

Λίγο μετά τα ΜΑΤ αρχίζουν επιχειρήσεις σκούπα εντός της Πλατείας και στους γύρω δρόμους και αμέσως μετά αποχωρεί και το ΠΑΜΕ. ΑΥΤΑ!

Συμπεράσματα από την δεύτερη μέρα (σε τυχαία σειρά):

  1. Το ΚΚΕ ανέλαβε τον ρόλο της περιφρούρησης της Αμαλίας
  2. Κανείς δεν θα έμπαινε στη Βουλή, υπήρχε-δεν υπήρχε ΚΚΕ εκεί. Εάν οι μάζες θέλανε να μπουκάρουν στη Βουλή θα έμπαιναν και θα έπαιρναν και το ΚΚΕ αμπάριζα.
  3. Το ΚΚΕ εμπόδιζε μεν τους μπάχαλους να παίξουν με τα ΜΑΤ όπως έκαναν μια μέρα πριν αφενώς αφετέρου εμπόδιζε κι όποιον ήθελε να διαδηλώσει έμπροσθεν της Βουλής. Όπως και να έχει έκανε αλυσίδες προς τον κόσμο και όχι προς το σύστημα.
  4. Η όλη δράση εκατέρωθεν υπήρξε προβοκατόρικη για το κίνημα.
  5. Και το ΠΑΜΕ και οι...διαδηλωτές (μπάχαλοι και μη) που βρέθηκαν από την άλλη μεριά λειτούργησαν δολοφονικά απέναντι σε όποιον θεωρούσαν ως εχθρό τους.
  6. Ο θάνατος του διαδηλωτή είναι αποτέλεσμα της κρατικής βίας.
  7. Η συντριπτική πλειοψηφία των δυνάμεων που πήραν θέση, την πήραν με βάση τις δικές τους ιδεοληψίες ή για να δικαιολογήσουν δικές τους ανάλογες (μελλοντικές) “πρακτικές” και όχι με βάση την κριτική των όσων έγιναν. Έτσι είχαμε από τη μια δικαιολόγηση των αλυσίδων του ΠΑΜΕ από όσους φιλοδοξούν να το αντικαταστήσουν ή που θα έκαναν τα ίδια (από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως το ΜΛ-ΚΚΕ και την Περιεκτική Δημοκρατία) ή που βγάλανε λάδι τη δολοφονική τύπου επίθεση της άλλης πλευράς (ΑΚ Αθήνας, Συσπείρωση Αναρχικών). Πιο σοβαρές ανακοινώσεις κατ' εμέ υπήρξε εκτός από του ΚΚΕ(μ-λ), της ΟΚΔΕ και του ΕΕΚ παρότι οι τελευταίες δυο οργανώσεις το παράκαναν στη χρήση του όρου σταλινικός και διαφόρων άλλων εκφράσεων. Ρε παιδιά ή εμείς είμαστε σταλινικοί ή το ΚΚΕ, αποφασίστε. Επίσης μου άρεσε η τοποθέτηση του ΣΜΕΔ (Σωματείο Μεταφραστών, Επιμελητών, Διορθωτών).
  8. Δεν συμμετείχε το σύνολο του “χώρου” στη σύγκρουση και τμήμα του τις έφαγε από τα ΚΝΑΤ ενώ προσπαθούσε να λειτουργήσει πυροσβεστικά.
  9. Δεν συμμετείχαν στο ξύλο μόνο ανάρχες αλλά και άλλοι. Τουλάχιστον δεν ταιριάζουν ενδυματολογικά στην κατηγορία “αναρχία”. Αυτό πρέπει να προβληματίσει κύρια το ΚΚΕ του οποίου η στάση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην απεργία) έχει δημιουργήσει ένα τόσο εχθρικό ακροατήριο.
  10. Πρέπει να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση για το πως επιλύονται οι αντιθέσεις στους κόλπους του λαού, όπως θα έλεγε και ο Πρόεδρας. Και να απομονωθούν ομάδες που ακολουθούν άλλου τύπου τακτικές φασίζουσες ή φασιστικές.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

"To βάθος του ουρανού είναι κόκκινο"




Clopy-Paste από Αντιγειτονιές






«Το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο»: τη Δευτέρα 17/8 στις 21.00 συνέντευξη με το σ. Γρηγόρης Κωνσταντόπουλος










Με τίτλο δανεισμένο από την ομώνυμη ταινία του Κρις Μαρκέρ (1977), το ράδιο «Βαθύ Κόκκινο» με μια σειρά εκπομπών επιχειρεί να ανιχνεύσει την ιστορία της επαναστατικής αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα, καθώς και την συμβολή του ιδεολογικού και πολιτικού αυτού χώρου στο εργατικό κίνημα και τους κοινωνικούς αγώνες που αναπτύχτηκαν πριν, στη διάρκεια της δικτατορίας και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. 







Μια σειρά αγωνιστές και ιστορικά στελέχη της επαναστατικής αριστεράς μιλάνε στην εκπομπή μας καταθέτοντας την μαρτυρία και τις απόψεις τους. 






Τη Δευτέρα το βράδυ στις 9.00 ο σύντροφος Γρηγόρης Κωνσταντόπουλος, στέλεχος του ΚΚΕ (μ-λ), μιλάει στον διαδικτυακό ρ/σ μας για την κινέζικη επανάσταση, τις εξελίξεις για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και τον κόσμο, τις πηγές του μ-λ ρεύματος, την Αναγέννηση και την ΟΜΛΕ, την πολιτιστική επανάσταση και μια σειρά άλλα ζητήματα όπως η ήττα του κομμουνιστικού κινήματος, οι αιτίες και οι επιπτώσεις της καθώς και οι προοπτικές που ανοίγονται στη νέα περίοδο.











Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Τι συμβαίνει στο Νεπάλ, νο. 2


Ερώτημα για ένα Ηγετικό Σύντροφο

του Ροσάν Κισσούν


Σύντροφε!

Όταν ήσουν στο δρόμο
Μιλούσες για την επανάσταση

Σύντροφε!

Όταν ήσουν στις παραγκουπόλεις
Μιλούσες για την απελευθέρωση

Σύντροφε!

Όταν ήσουν με τον λαό
Σαν το ψάρι μέσα στο νερό
Μιλούσες για το Μαρξισμό
Μιλούσες για το Λενινισμό
Μιλούσες για το Μαοϊσμό
Μιλούσες τόσο πολύ
Σοσιαλισμός και Κομμουνισμός
Και τι όχι...


Αλλά τώρα Σύντροφε!

Όταν είσαι στην καρέκλα
Δεν ακούς
Τι λένε σου λέει ο δρόμος

Αλλά τώρα Σύντροφε

Όταν είσαι στο ουράνιο βασίλειό σου
Δεν επισκέπτεσαι τις παραγκουπόλεις
Έστω για να επιβεβαιώσεις
Εάν έχουν πεθάνει ευχαριστημένοι
Ή αν είναι ακόμη ζωντανοί

Αλλά τώρα Σύντροφε!

Όταν είσαι στο παλάτι
Δεν αντιμετωπίζεις το λαό
Έστω για να εξακριβώσεις
Ποιες καταγγελίες έχει να θέσει

Ειλικρινά μιλώντας,
Εάν δεν σε πειράζει
Αυτό που ήσουν, Σύντροφε, στο παρελθόν
Δεν είσαι στο παρόν
Έχεις αλλάξει θαυμάσια
Όταν τίποτα δεν έχει αλλάξει

Με την ευγενική σου άδεια
Μπορώ να σου κάνω μια κρίσιμη ερώτηση;
Ω Σύντροφε!
Είσαι ακόμη Σύντροφος,
Ή
τα πάντα
Εκτός από Σύντροφος;



Αυτό το ποίημα, γραμμένo από ένα μακροχρόνιο μέλος του Μαοϊκού Πολιτιστικού Μετώπου, θέτει απλά και καθαρά το τι έχει συμβεί με την επανάσταση στο Νεπάλ. Ο ποιητής ο οποίος αρχικά είχε μείνει ανώνυμος έστειλε το ποίημα στο αγγλόφωνο όργανο του τότε ΚΚΝ(Μ) το Κόκκινο Αστέρι αμέσως μετά τις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση όπου και δεν δημοσιεύθηκε.

Για τα όποια "λάθη" στη μετάφραση ευθύνεται το Πρίσμα. Παρακαλούνται οι γνώστες και λάτρες της μαοϊκής ποίησης να τα επισημάνουν.

Πηγή στα αγγλικά: http://dissidentvoice.org/2009/03/question-for-a-leading-comrade/

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Τι συμβαίνει στο Νεπάλ;


Τον Ιούλιο του 2008, ο Basanta, σημαίνων στέλεχος του Μαοϊκού Κόμματος είχε τονίσει σε άρθρο του πως υπάρχει σύγχυση στο επαναστατικό στρατόπεδο για το πως θα προχωρήσει.1 Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι πρόσφατα ακολούθησε σιωπή. Μια σιωπή σαν την ηρεμία πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Το πρόσφατο διάστημα οι εξελίξεις υπήρξαν ραγδαίες.

Παρότι τον Δεκέμβρη του 2010 το κόμμα αποφάσισε να προχωρήσει σε λαϊκή εξέγερση αυτή η απόφαση δεν εφαρμόστηκε. Μάλιστα τότε εκφράστηκαν για πρώτη φορά οι διαφωνίες όταν ο Μπαταράι αντιπρόεδρος του κόμματος και νυν πρωθυπουργός της χώρας διαφώνησε ανοικτά και μέσω περιοδικού που ελέγχει άρχισε να ξεδιπλώνει την πλατφόρμα του.2

Επί της ουσίας υπάρχουν τρεις διαφορετικές τάσεις εντός του κόμματος οι οποίες εκφράζονται κύρια από τους Πρατσάντα, Μπατταράι και Κίραν αντίστοιχα. Οι πιο πολλοί αναλυτές τις χαρακτηρίζουν ως την κεντρίστικη, την δεξιά και την αριστερή. Επί της ουσίας υπάρχουν δυο τάσεις, η επαναστατική όπως αυτή φαίνεται να εκφράζεται από τον Κίραν και η αντεπαναστατική όπως φαίνεται να εκφράζεται από τους άλλους δύο. Η πρώτη θέλει να εφαρμόσει την γραμμή του κόμματος για λαϊκή εξέγερση και διαφωνεί με τυχόν παράδοση των όπλων και διάλυση του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού σε αντίθεση με τις άλλες δύο.

Τίποτα δεν έχει κριθεί. Ιδεολογικές και πολιτικές μάχες δίνονται καθημερινά και σε όλα τα επίπεδα του κόμματος, των μαζικών οργανώσεων και της νεπαλέζικης κοινωνίας. Κάτι τέτοιο είναι εμφανές ακόμη και στο επίπεδο του πολιτισμού με το περιεχόμενο που έχουν διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.3 Ακόμη και η απόφαση για παράδοση των όπλων φαίνεται να συναντάει σθεναρή αντίσταση από μεγάλη μερίδα τόσο του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού με δημόσιες δηλώσεις για ανυπακοή όσο και του κόμματος.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν η πλάστιγγα θα γύρει προς τη μεριά της επανάστασης ή της αντεπανάστασης. Αυτό που γνωρίζουμε όμως είναι ότι πλέον έχει τεθεί το εξής ζήτημα από τη μεριά των επαναστατικών δυνάμεων κόντρα στην αντεπαναστατική γραμμή μέσα στο κόμμα, δηλαδή ότι “ο συμβιβασμός είναι δυνατός σε μια επανάσταση, όμως η επανάσταση δεν είναι δυνατή μέσω μόνο συμβιβασμών.4

Υ.Γ. Μόλις κυκλοφόρησε και συνέντευξη του Γκουαράβ, στελέχους του κόμματος που καταγγέλλει την καθοδήγηση για εγκατάλειψη της θέσης για Νέα Δημοκρατία.

3http://antigeitonies.blogspot.com/2011/09/blog-post_09.html




Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Δημοσιογραφία του κώλου ή αλλιώς τι κοινό έχει ο Μάο και ο Χριστόφιας

Όποτε βρίσκομαι στη μαρτυρική μεγαλόνησο διαβάζω τις εφημερίδες μιας και ανελλιπώς ο πατήρ Πρίσμα διαβάζει εφημερίδα. Παρότι σταθεροποιηθήκαμε στην υποτιθέμενη κεντρώα εφημερίδα "Φιλελεύθερος" ενοίοτε παρεισφύουν στο σπίτι κι άλλες πλην "Χαραυγής" (του εωσφόρου) την οποία είχα την τιμή να μελετάω όταν ήμουν στο γυμνάσιο στο σπίτι του γείτονά μου που ήταν καλουπατζής και άρα ως εργατική τάξη διάβαζε τη γραμμή του γ.γ. και νυν Πρόεδρα.

Σήμερα (17 Αυγούστου 2011) το μενού είχε "Σημερινή" φίλα προσκείμενη στον Δημοκρατικό Συναγερμό (ας πούμε ΝΔ). Στη σελίδα 10 διαβάζω το άρθρο της δακτυλογράφου γιατί δημοσιογράφος αποκλείεται να είναι, Φανούλας Αργυρού, με τίτλο "Τα τανκς του Μάο και τα δακρυγόνα του Χριστόφια". Αμέσως σκέφτηκα, να δεις που η *********** εννοεί την Τιεν Αν Μεν. Και ναι εννοούσε την σφαγή στην πλατεία που έγινε μόνο 13 χρόνια μετά το θάνατο του Μάο. Βέβαια μας ενημέρωσε πως επικεφαλής ήταν τότε ο Τενγκ αλλά λίγη σημασία έχει αφού της χώρας είχε ηγηθεί ο Μάο.  Και γιατί ρε συ Φανούλα δεν έβαλες για τίτλο "Τα τανκς του Μάο και τα δακρυγόνα του Μακάριου" αφού αυτός είχε ηγηθεί πρώτος της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Στην Κύπρο η ιστορία περιορίζεται στα εξής, είμαστε ανέκαθεν Έλληνες (το μελαμψό της φυλής είναι η προσαρμογή του γένους στο solarium), 55-59 διώξαμε τους Άγγλους (και κρατήσαμε μόνο τις αγγλικές βάσεις, το αγγλικό σύστημα οδήγησης, το αγγλικό σύνταγμα, την αγγλική γλώσσας, τους άγγλους τουρίστες, κτλ) και το 1974 έγινε η εισβολή και λίγο πριν έγινε κι ένα πραξικόπημα αλλά δε βαριέσαι. Γι αυτό και διαβάζουμε ανιστόριστους τίτλους στα "άρθρα" των φυλλάδων.

Στο ίδιο άρθρο μαθαίνουμε πως ο Ηλεκτροπαραγωγικός Σταθμός του Βασιλικού που καταστράφηκε ήταν ίσως ανάμεσα στους καλύτερους στον κόσμο (σε design;), ότι ο Χριστόφιας είναι ίσως ο χειρότερος πρόεδρος του κόσμου γιατί θυσιάζει την ασφάλεια της χώρας του για χάρη σχέσεων άλλων χωρών και ιδεολογιών περασμένων αιώνων και άλλα πολλά.


Για τον Χριστόφια εγώ έχω τοποθετηθεί και για το ΑΚΕΛ αλλά όντως το ΑΚΕΛ θυσίασε την ασφάλεια της χώρας αλλά όχι (μόνο) για το Ιράν και τη Συρία που θέλουν να μας πείσουν αλλά και γιατί έσκυψε το κεφάλι στις ΗΠΑ τις οποίες κωλογλύφει η φυλλάδα αυτή και ο Δημοκρατικός Συναγερμός που στήριζε και στηρίζει το αμερικάνικο σχέδιο ΑΝΑΝ. Τελικά στο σπίτι του κρεμασμένου πολλοί μιλάνε για σκοινί.


Υ.Γ. Εάν ο σταθμός ήταν στους χειρότερους δεν θα υπήρχε πρόβλημα; 
Υ.Γ.2 Κλείνω γιατί έχω ήδη συγχιστεί πόλύ!
Υ.Γ.3 Από τον καιρό που γνώρισα την Φανούλα άρχισα να εκτιμώ τον Πάσχο
Υ.Γ.4 Λέμε και κανα υστερόγραφο 3 για να περνάει η ώρα!

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Η δημοσιογραφία Πάσχει

Διάβασα ένα άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής. Ο τίτλος: "Είναι η παιδεία, ανόητε!" φανερά επηρεασμένος (και) από το νέο βιβλίο του Μπογιόπουλου, λες να είναι φαν; Δεν άντεξα να μην σχολιάσω και παράλληλα να φέρω στο νου μου γιατί δεν αγοράζω πλέον Καθημερινή κι ας χάνω τον ΠιΠι.

Μας λέει ο Πάσχος:





"Σύμφωνα με μια αριστερή κοινωνιολογική ανάλυση ο νεοφιλελευθερισμός κάνει δύο κακά στους νέους. Είτε τους αποχαυνώνει με την ευμάρεια, αποτρέποντάς τους να βγουν στους δρόμους, είτε τους εξαγριώνει και βγαίνουν στους δρόμους για να τα σπάσουν. Οσοι δε χασκογελάσουν μ’ αυτή την ανάλυση είναι πουλημένοι πράκτορες του κεφαλαίου. "

Ναι ο "νεοφιλελευθερισμός", ο καπιταλισμός δηλαδή, ιδίως μετά την πρώτη επέλαση επί Ρήγκαν-Θάτσερ στα 70s-80s είναι γνωστός για την αποχαύνωση με την ευμάρεια, δε μας χέζεις ρε Νταλάρα; Οι πουλημένοι δημοσιογράφοι στο κεφάλαιο χασκογελούν όποτε βλέπουν τον τραπεζικό τους λογαριασμό αλλά ζορίζονται όταν η νεολαία βρίσκεται στους δρόμους, και αν τα προάστια του Παρισιού ήταν λίγο μακριά και τότε πολλοί εύχονταν να μην είχαν συνέχεια, ο Δεκέμβρης ήταν πολύ κοντά και το Λονδίνο δείχνει πως η φλόγα της εξέγερσης δεν λέει να σβήσει. Αντιθέτως τα μέτρα που παίρνονται από τις διάφορες κυβερνήσεις και τα οποία ανάμεσα στα άλλα οδηγούν εκατομμύρια νέους σε όλο τον κόσμο στην μακροχρόνια ανεργία λειτουργούν σαν βενζίνη στη μολότοφ, σαν σπίθα που θα κάψει ολάκερο τον κάμπο.

Και συνεχίζει ο Πάσχος:

"Σύμφωνα με την ίδια ανάλυση οι ταραχές στη Βρετανία πυροδοτήθηκαν από τις περικοπές που έκανε η κυβέρνηση Κάμερον στο κράτος-πρόνοιας, άσχετα αν αυτές οι περικοπές δεν πρόλαβαν ακόμη να γίνουν αισθητές στην κοινωνία."

Αν σε ένα στενό σοκάκι τον αρπάξουν δυο τύποι και ένας τρίτος κατεβάσει τα παντελόνια o Πάσχος δεν θα ανησυχήσει εώς ότου συνουσιαστεί ο άλλος παρά φύσιν μαζί του. Εώς εκείνη τη στιγμή θα παραμείνει ατάραχος. 
Το να περνάς τους άλλους για μαλάκες δεν σημαίνει ότι υϊοθετούν το ρόλο τον οποίο τους προσδίδεις, αντιθέτως εάν σε πάρουν πρέφα, μάλλον σου επιστρέφουν το χαρακτηρισμό αυτό ανάμεσα σε άλλα κοσμητικά επίθετα. 
Η νεολαία το 2005 στη Γαλλία δε βγήκε ενάντια στο Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης πριν αυτό εφαρμοστεί, το 2006 ενάντια στο νόμο-Πλαίσιο όταν αυτός δεν είχε κατέβει προς ψήφιση, ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 το 2007 για να μην αναθεωρηθεί κτλ; Δεν εξεγείρεται ο κόσμος όταν αντιλαμβάνεται τι πρόκειται να έρθει ή μήπως θα πρέπει να διαβάζει τι του λένε οι διάφοροι Μανδραβέληδες πρώτα, να ακολουθεί περίοδος χάριτος στην εκάστοτε κυβέρνηση που τα παίρνει όλα πίσω και έπειτα να διαμαρτυρηθεί στα πλαίσια πάντα που επιτρέπει το σύστημα.

"Η αλήθεια είναι ότι το έλλειμμα κοινωνικής προστασίας και η συγκριτική φτώχεια δημιουργεί εύφλεκτο υλικό για κάθε είδους εξέγερση ή χουλιγκανισμό. Απλώς αυτή η σχέση δεν είναι αυτόματη. Μέσα σε μια κοινωνία που ένας νέος νιώθει ότι δεν έχει τίποτε να κερδίσει, θα νιώθει επίσης ότι δεν έχει και τίποτε να χάσει, σπάζοντας και καίγοντας. Δεν είναι μόνο η φτώχεια που εξαγριώνει τους ανθρώπους, είναι και ο αποκλεισμός των ευκαιριών για τον πλούτο. Δεν πεινούσαν οι κουκουλοφόροι του Λονδίνου, ipad και ακριβά αθλητικά παπούτσια έκλεβαν."

Ας αφήσουμε και κάτι ασχολίαστο, ή μάλλον όχι ας σχολιάσουμε την τελευταία μόνο πρόταση. Αυτός που πεινάει άμα μπει σπίτι σου δεν θα κλέψει ότι έχει στην κουζίνα Πάσχο, ηλεκτρικές συσκευές θα κλέψει και λεφτά για να μπορέσει να τη βγάλει για όσο το δυνατό περισσότερο. Αυτός που κλέβει τον φούρνο δεν παίρνει το ψωμί αλλά το ταμείο και αυτό δε σημαίνει πως δεν πεινάει. Στην εξέγερση του 1992 στο Λος Άντζελες η νεολαία έκλεψε μια σειρά από ηλεκτρονικό μουσικό εξοπλισμό, δεν μπόρεσε να τον πουλήσει και γέννησε το Χιπ Χοπ. Ή μήπως εξεγέρθηκε γιατί δεν υπήρχε ακόμη το Music Idol για να κάνει τα όνειρά της "πραγματικότητα";




"Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής δεν προέρχεται από το άγχος της επιβίωσης, γεννάται από το έλλειμμα ευκαιριών που νιώθουν ότι έχουν κάποιοι άνθρωποι. Το κοινωνικό ασανσέρ που διά της εκπαίδευσης δημιούργησε η αστική κοινωνία μοιάζει χαλασμένο. Η παιδεία, που ήταν βασικό συστατικό του, δεν θέλγει τους νέους. Τη σνομπάρουν μικροί, για να βρεθούν σε αδιέξοδο μεγάλοι, ίσως επειδή κυριάρχησαν στα εκπαιδευτικά συστήματα θεωρίες ότι η μόρφωση, δεν θέλει κόπο, αλλά θέλει τρόπο. Οτι τα παιδιά θα αγαπήσουν το διάβασμα πριν μάθουν να διαβάζουν, ενώ πρέπει να παιδευτούν για να μάθουν να διαβάζουν και μετά θα αγαπήσουν το διάβασμα."

Το έλλειμα ευκαιριών που έχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας προκαλεί και άγχος επιβίωσης. Η παιδεία δεν θέλγει τους νέους, ορθόν, ενώ άμα έθελγε το νέο από τον Τόττεναμ θα έβρισκε δια μαγείας τα λεφτά για τα δίδακτρα τα οποία έχουν εξαπλασιαστεί σε λιγότερο από 10 χρόνια. Ναι η μόρφωση δεν θέλει κόπο, δώσε ρε Πάσχο Πανελλήνιες να δούμε τι θα πιάσεις, την έχω την απάντηση αλλά κόβεται λόγω Ε.Σ.Ρ. 

"Δυστυχώς, στη Δύση μεγαλώνουμε πλέον λειτουργικά αναλφάβητους. Παιδιά που τελειώνουν το σχολείο χωρίς να έχουν αποκτήσει παιδεία. Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων· παλαιότερα οι δαπάνες για την παιδεία ήταν πολύ χαμηλότερες. Είναι θέμα αποπροσανατολισμού της εκπαιδευτικής διαδικασίας και χαμηλής παραγωγικότητάς της. Στην Ελλάδα αυτό γίνεται περισσότερο. Φορτώνουμε στα παιδιά πτυχία και Certifications κι όταν βγουν στην αγορά εργασίας δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα. Παιδεύουμε τα παιδιά να παπαγαλίζουν, αντί να μάθουν να σκέφτονται. Αυτό το πληρώνουν αυτά σήμερα κι εμείς θα το πληρώσουμε αύριο."

Ποιος τα φορτώνει τα παιδιά πτυχία όταν για να δουλέψεις κλητήρας χρειάζεσαι Proficiency και ECDL; Όταν για τις μισές δουλειές απαιτούν της παναγιάς τα μάτια και για τις άλλες μισές τίποτα για να μην σου πληρώνουν τα επιδόματα; Τι θα πει χαμηλή παραγωγικότητα της παιδείας και αποπροσανατολισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας; Κούφια λόγια, εγώ θα πω ότι ως προς το περιεχόμενο αυξάνεται η "παραγωγικότητα" με μια εντατικοποίηση των σπουδών που σπάει κόκκαλα και που αποτρέπει επίσης άτομα να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και ως προς τον προσανατολισμό της ολοένα και πιο προσανατολισμένη γίνεται, οι οικουμενικότητα στις σπουδές έχει περάσει στο παρελθόν. Τα παιδιά δυστυχώς Πάσχο σκέφτονται γι αυτό εξεγείρονται. 

"Το δίκαιο το έχουν οι εξεγερμένοι!" που θα έλεγαν οι φίλοι μας οι "μαύροι", ή "είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι!" που λένε εδώ και 50 χρόνια οι φίλοι μας οι μαοϊκοί!

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Είναι παράξενη αυτή η πόλη

Κατηφορίζοντας για το γνωστό καφέ ψηλά στη Γούναρη εσωκοινοβουλευτικής ιδιοκτησίας και εξωκοινοβουλευτικής πελατείας περπατούσα σε μια άδεια πόλη. Ζέστη, υγρασία και μιζέρια, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι, γι αυτό και δεν έβρισκα παρέα για καφέ και θα πήγαινα μόνος. Αλλά κι εκεί ατυχήσαμε, ανοίγει το απόγευμα λέει, με τα γνωστά ωράρια της αριστεράς (μέχρι τις 6 τουλάχιστον δεν εθεώρησαν ότι είναι απόγευμα).

Κατηφορίζοντας την Ναυαρίνου για να δώσει ο Da Vinci τη λύση...με ένα λιωμένο παγωτό που κολλάει στο χέρι, βλέπω άδεια την πόλη, που (στο διάολο) πήγαν όλοι. Διασταυρώνεις χαλαρά την Εγνατία ασχέτως φωτεινού σηματοδότη, και κατηφορίζεις στα πάλαι ποτέ "Εξάρχεια του Βορρά", 3 γιαγιάδες και 2 πρεζάκια (δεν μπόρεσα να μην κάνω το συνειρμό με τον Τσίου με το που τα είδα) όλα κι όλα σε ένα σημείο που κάποτε έσφιζε από ζωή.

Επιστροφή σε ένα άδειο διαμέρισμα, σε μια άδεια πολυκατοικία, σε μια άδεια πόλη, για ένα άδειο από ενδιαφέρον απόγευμα.

Αυτές οι πόλεις δεν είναι για εμάς είναι του κεφαλαίου και της αγοράς.

Υ.Γ. Κουφάλα καπιταλισμέ, τα πάντα εναντίον μας τα εποίησες!

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Νέος νόμος-Πλαίσιο = Πούτσαααα (με το συμπάθειο!)

Θυμάμαι στις Γενικές Συνελεύσεις όταν ήμουν ακόμη νέος με μακριά μαλλιά και γένια να περιγράφω όπως και τόσοι άλλοι τι πρόκειται να μας συμβεί εάν περάσουν τα νέα μέτρα. Οι Δαπιτοπασπιτοανεξάρτητοι να με (μας) εγκαλούν για κινδυνολογία. Δεν μπορώ να σας κρύψω πως ώρες-ώρες σκεφτόμουν από μέσα μου "ρε, λες να είμαι υπερβολικός;"

Ξεχνούσα όμως πως απέναντί μας έχουμε τους πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου, οι οποίοι εάν ζούσαν στην εποχή του Μαρκήσιου ντε Σαντ, μπροστά στις πράξεις τους τα γραπτά του θα ωχριούσαν. Μιλάμε για το πιο σαδιστικό και σάπιο τμήμα της κοινωνίας, αποκτηνωμένοι και αλλοτριωμένοι, σκατόψυχοι που θα έλεγαν και στο χωριό μου. Αυτή η αδίστακτη τσογλαναρία πρόκειται να δημιουργήσει το πιο ταξικό πανεπιστήμιο της σύγχρονης εποχής, που θα παράγει τον αυριανό εργαζόμενο, χαομένο, χωρίς δικαιώματα αλλά και χωρίς καμια βασική γνώση ή εμβάθυνση σε τρόπο σκέψης. Δεν θα παράγει παρά χειραγωγίσιμα πιόνια για την σκακιέρα του συστήματος.

Εάν η σπουδάζουσα νεολαία δεν αντισταθεί προκειμένου να μην περάσει αυτός ο νόμος-Πλαίσιο αλλά και να ανατραπεί ο προηγούμενος της Γιαννάκου πολύ λυπάμαι πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να παρατήσει το πανεπιστήμιο γιατί και πιο φτηνά θα της βγει και δεν θα χάνει το χρόνο της να γλύφει, να παρακαλάει και να τρέχει μπας και της δώσουν ένα κωλόχαρτο (μονοετής ή διετής βεβαίωση; μπάτσελορ, μάστερ ή ντοκτορά; το μέλλον του νεολαίου είναι πιο σκοτεινό και από το έρεβος, κανείς δεν ξέρει αν θα ξημερώσει) αμφιβόλου ανταλλακτικής αξίας και χρησιμότητας στο σκλαβοπάζαρο της μισθωτής σκλαβιάς.

Ας φυσήξει και πάλι κόντρα...


Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Ένα είναι το δεδομένο: Δεν παίρνουμε τίποτα πλέον ως δεδομένο

Κάποτε η απεργία ήταν συνυφασμένη με διαδήλωση (τότε βέβαια κανείς δεν έπρεπε να βάλει το αθλητικό παπουτσάκι και να τρέξει να καβατζάρει το καλό σημείο στο Σύνταγμα...). Όχι πλέον!

Κάποτε ήταν δεδομένο πως κατά βάση όταν μια συλλογικότητα έκανε κάλεσμα σε άλλες συλλογικότητες για κάποιο θέμα, θα έπαιρνε κάποια απάντηση, αρνητική ή θετική δεν έχει σημασία. Όχι πλέον!

Κάποτε όταν μια συλλογικότητα δεχόταν μια επίθεση οι υπόλοιπες συνήθιζαν να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους. Όχι πλέον!

Κάποτε (από την μεταπολίτευση και μετά τουλάχιστον) οι αριστεροί, οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν έκρυβαν την ταυτότητά τους αλλά ήταν και περίφανοι γι αυτήν (κάποιοι δεν έχαναν ευκαιρία να την διατυμπανίζουν). Όχι πλέον!

Κάποτε υπερασπιζόσουν τα πιστεύω σου ανεξαρτήτως (εκλογικού ή άλλου) κόστους. Όχι πλέον!

Κάποτε πονούσα το στομάχι μου από τα ξύδια και όχι από τα νεύρα. Όχι πλέον!

Κάποτε το δίκιο το είχαν οι εξεγερμένοι και όχι οι αγανακτισμένοι. Όχι πλέον!

Κάποτε όσοι απαιτούσαν άμεση δημοκρατία δεν έψαχναν ειδικούς για να τους την εξηγήσουν. Όχι πλέον!

Κάποτε όσοι ήταν ενάντια στα κόμματα δεν ήθελαν να ιδρύσουν κόμμα ούτε ζητούσαν εκλογές. Όχι πλέον!

Κάποτε κάποιοι κρατούσαν ψηλά τα λάβαρα του αγώνα και όχι τις σημαίες αστικών κρατών. Όχι πλέον!

Κάποτε οι κατσαρόλες ήταν για μαγείρεμα και τα ταμπούρλα για το ΣΕΚ. Όχι πλέον!

Παρόλα αυτά:

Υ.Γ.1



Υ.Γ.2 Αφιερωμένο στους εντός (συστήματος), στους εκτός (βουλής) και στους επί τα αυτά

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Σύνταγμα (σκόρπια λόγια, σκόρπιες σκέψεις)


Είμαι κι εγώ στο Σύνταγμα, σαν Κύπριος, Άνεργος, Διδακτορικός εξ’ αποστάσεως, αεκτζής, μέλος κομμουνιστικής οργάνωσης.

Δεν αφήνω καμιά από τις ιδιότητες μου στο σπίτι όταν πηγαίνω στο Σύνταγμα. Γιατί και το σπίτι μου και το Σύνταγμα ανοίκουν στον ίδιο χώρο, στην ίδια κοινωνία.

Γιατί δεν ντρέπομαι για καμιά από τις ιδιότητές μου (καλά ίσως για το Κύπριος αλλά δεν φταίω) γιατί όλες έχουν επιδράσει στο ποιος είμαι και στο να είμαι στο Σύνταγμα. 

Γιατί θα συνεχίσω να είμαι όποιος είμαι και μετά το Σύνταγμα.

Γιατί «ανεξάρτητους και ακομμάτιστους» θυμάμαι μόνο κάτι δεξιοπασόκους στα πανεπιστήμια που εμφανίζονταν ως τέτοιοι για να κάνουν την βρώμικη δουλειά του συστήματος, για να διασπάσουν τον κόσμο δήθεν ανεξάρτητα προκειμένου να περάσει η αστική πολιτική.

Γιατί οι κομμουνιστές (που δεν είμαι αλλά θα ήθελα να γίνω) κολυμπάνε σαν ψάρια στο νερό ως κομμουνιστές και όχι ως κάτι άλλο.

Γιατί πολιτικές συλλογικότητες απαγορεύουν οι χούντες.

Γιατί καμιά μου ταυτότητα δεν υποστηρίζει την κυβερνητική πολιτική και άρα δεν δρα διασπαστικά ως προς τα αίτια για τα οποία μαζεύτηκε και μαζεύεται ο κόσμος στο Σύνταγμα και για το γεγονός πως αυτό που θέλει είναι ένα καλύτερο μέλλον.

Γιατί δεν γουστάρω τα τόσο «θετικά» και «ακομμάτιστα» που γουστάρει ο Πρετεντέρης, η Στεφανίδου και όλα τα αστικά ΜΜΕ.

Γιατί θα κατεβούμε στην πορεία και το Σάββατο με τις σημαίες και τα πανό και θα πάμε στο Σύνταγμα.

Γιατί δεν είμαι ψεύτης σαν κάτι άλλους που χθες ήταν οργανωμένοι, σήμερα «ανεξάρτητοι» και αύριο πάλι οργανωμένοι.

Γιατί δε χαϊδεύω ποτέ τα αυτιά του άλλου όπως δε θέλω να χαϊδεύει αυτός τα δικά μου.

Γιατί αυτά που λέω τα λέω διότι είμαι αυτός που είμαι είτε αρέσει είτε όχι και θέλω να κρίνομαι γι αυτά που λέω, γι αυτά που κάνω και όχι για την ταμπέλα που μου φοράνε.

Υ.Γ. Καλώ όσους δε γουστάρουν κόμματα στο Σύνταγμα να συνεχίσουν να μην τα γουστάρουν και στις επόμενες εκλογές...όχι σαν τον Ψαριανό που τελικά, "στης βουλής τα έδρανα" έκλασε και ησύχασε.

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ


Μετά την επίθεση που δέχθηκε ο Γιάννης Καυκάς την 11η Μαίου 2011 κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, κάνουμε έκκληση για συλλογή φωτογραφικού υλικού, video και οποιασδήποτε πληροφορίας μπορεί να σχετίζεται με την υπόθεση. Παρακαλούμε πολύ για την άμεση αποστολή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ υλικού έχει καταγραφεί κατά τη διάρκεια της πορείας από το Σύνταγμα με κατεύθυνση τα Προπύλαια. Θα επιθυμούσαμε να μη δημοσιευθεί το εν λόγω υλικό.
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6984276857
e-mail: kafkasphotos@gmail.com
Ευχαριστούμε πολύ
Η οικογένειά του







Η πιο πάνω ανάρτηση θεωρώ πως είναι μακράν η σημαντικότερη που έχω ανεβάσει κι ας μην είναι δική μου. Μακάρι το παλικάρι να γίνει καλά και να βγει υλικό που να βοηθήσει την υπόθεση. Δεν έχω καμιά αυταπάτη για την αστική "δικαιοσύνη" όπως δεν είχα ποτέ για το ρόλο των μπάτσων, του κράτους και του παρακράτους. Θα έρθει η μέρα εκείνη που θα πληρώσουν και αυτό δεν θα έρθει από τα έδρανα των αστικών δικαστηρίων, μακάρι να τη ζήσουμε!


Venceremos!









Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Σκέψεις για το πολιτικό βιβλίο στο σήμερα


Κάποιος είπε πως τη δεκαετία του '70 ένας νεολαίος που εντασσόταν στην αριστερά είχε έτοιμη τη βιβλιογραφία που έπρεπε να διαβάσει, ενώ σήμερα στη θέση αυτής της βιβλιογραφίας υπάρχει ένα κενό, ένα ερωτηματικό.
Παρότι θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει το πόσο άρτια ή επαρκής υπήρξε η βιβλιογραφία του '60 και του '70 και το πόσο χωνεύτηκε (αν όσοι διάβασαν το Κράτος και Επανάσταση του Λένιν τότε το είχαν κατανοήσει τότε δύσκολα θα μπορούσε να εξηγηθεί η γοητεία—με ή χωρίς εισαγωγικά—του ΠΑΣΟΚ) δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως η διαπίστωση όσον αφορά στο σήμερα είναι αρκετά εύστοχη αλλά και αναμενόμενη.
Στην περίοδο της ήττας της αριστεράς τι να παραχθεί και από ποιον; Τα επίπεδα της ταξικής πάλης γεννούν προβληματισμούς και ερωτήματα όταν αυτή οξύνεται, η πραχτική των μαζών παράγει θεωρία και όλα αυτά μεταφέρονται, μετασχηματίζονται και στη σφαίρα των ιδεών και άρα στην εκδοτική παραγωγή. Η βιβλιογραφία είναι κενή γιατί η αριστερά είναι ακόμη μουδιασμένη σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν έχει ακόμη συνέλθει από την ήττα το βάρος της οποίας ακόμη την πλακώνει. Γι αυτό ακόμη και το νήμα των θεωρητικών “αναζητήσεων” και “στοχασμών” του σήμερα το κινεί εν πολλοίς το σύστημα, π.χ. Παγκοσμιοποίηση.
Η βιβλιογραφία του σήμερα θα παραχθεί μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης, μέσα από την ανασύσταση του κομμουνιστικού κινήματος, τα όρια της πραχτικής του κινήματος που θα τα οδηγήσει σε θεωρητικούς στοχασμούς για το ξεπέρασμα των πραγματικών και ουσιαστικών ζητημάτων που το απασχολεί και όχι “βαθυστόχαστες” αερολογίες από τις οποίες αν μη τι άλλο έχουμε χορτάσει.
Βέβαια το 2010 μπορεί να μην είναι 1960 ούτε 1970 ως προς την παραγωγή αριστερού βιβλίου αλλά δεν είναι και 1990 που αριστερό βιβλίο εθεωρείτω τουλάχιστον ξεπερασμένο και γραφικό την περίοδο του “τέλους της ιστορίας”. Σε πείσμα των καιρών το αριστερό βιβλίο υπάρχει γιατί υπάρχει αριστερά. Διότι η κρίση του συστήματος αναδεικνύει και πάλι—εάν δεν κάνει επιτακτική—την ανάγκη του να βγει η αριστερά στο προσκήνιο. Και η ανάγκη ύπαρξης της επαναστατικής αριστεράς και ουσιαστικής παρέμβασής και πάλης της κάνει απαραίτητη την επαναπροώθηση του αριστερού βιβλίου, την ανάδειξη της αναγκαιότητας της μελέτης όχι σε κάποια αφηρημένη βάση του ότι διαβάσεις καλό είναι αλλά:
1) Στην κατεύθυνση ισχυροποίησης του κάθε αριστερού ανθρώπου απέναντι στην αστική προπαγάνδα και αστική ιδεολογία.
2) Στην κατεύθυνση ερμηνείας του παρελθόντως από την πλευρά της ιστορίας και όχι της αρχαιολογίας. Δηλαδή στην διερεύνηση της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος όχι ως κάτι στατικό που έχει παρέλθει και απλά το θυμόμαστε με νοσταλγία, χαρά ή λύπη αλλά ως μια ζωντανή διαδικασία της οποίας πτυχές θα επανέλθουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο ξανά στο προσκήνιο. Εν ολίγοις ως προσπάθεια σύνδεσης του χθες με το σήμερα και το αύριο.
3) Στη βάση των πραγματικών προβλημάτων και θεωρητικών κενών που αναδεικνύονται από την ίδια την ταξική παλή τη δεδομένη συγκυρία.
4) Στη βάση ανάδειξης και προβολής της επαναστατικής κατεύθυνσης και προβολής, των διαφόρων κινημάτων.
5) Σε μια προσπάθεια ερμηνείας της πραγματικότητας, της ανάλυσης του κόσμου, της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Το θεωρητικό κενό που υπάρχει σήμερα δεν θα παραχθεί δια μαγείας, κατόπιν εντολής ενός εκδότη σε ένα συγγραφέα, ούτε θα βρεθεί έτοιμο κάπου στο εξωτερικό και το μόνο που μένει είναι κάποιος να το μεταφράσει. Το κενό αυτό θα καλυφθεί από τη δύναμη ή τις δυνάμεις οι οποίες θα αναλάβουν το βάρος να καλύψουν το κενό της αριστεράς που υπάρχει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να έπεται της ανάπτυξης του κινήματος και να παραπέμπεται στις καλένδες του μέλλοντος αλλά θα πρέπει να κινηθεί σε παράλληλη τροχιά.
Το βάρος για την επεξεργασία της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς, των μεγάλων νικών και επαναστάσεων του επαναστατικού στρατοπέδου (Κομμούνα, Οκτώβρης και κυρίως της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης αλλά και της ήττας και επικράτησης του ρεβιζιονισμού, τη ανάλυση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος (π.χ. όσον αφορά στην κρίση), της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η προώθηση των επαναστατικών κινημάτων των ζωνών των θυελλών αλλά και η ανάλυση της ήττας ορισμένων (π.χ. ΚΚ Περού άσχετα αν υπάρχουν δείγματα ανάκαμψής του) και για την εμβάθυνση των μέχρι τώρα επεξεργασιών πέφτει στις πλάτες των δυνάμεων που επιμένουν να αναφέρονται στην επανάσταση και στην κομμουνιστική προοπτική, στις δικές μας πλάτες.

Υ.Γ. Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε πριν μερικούς μήνες για άλλη χρήση με περιορισμό στο μέγεθος (το οποίο βέβαια δε μετράει), πάρολα αυτά για να μην μείνει στα αζήτητα είπα να το ανεβάσω εδώ.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Ο κύκλος που κλείνει

Με το κείμενο αυτό κλείνει η τριλογία που άνοιξε στα τέλη του 2010 σε αυτό το ιστολόγιο. Κάποιος μου είπε ότι θα ήθελε περισσότερη δημιουργικότητα και λιγότερη οργή στα κείμενα που διάβασε άσχετα με το αν συμφωνεί ή όχι με αυτά. Η αλήθεια είναι πως οργή πάντα θα υπάρχει, όσο υπάρχει καταπίεση. Η οργή στα κείμενα δεν είναι οργή προς τρίτους, είναι οργή και απέναντι στο ίδιο το Πρίσμα.
Το Πρίσμα έρχεται τώρα να κριτικάρει κακώς κείμενα τμήμα των οποίων είτε υπήρξε, είτε δεν κριτίκαρε παρότι έβλεπε πράγματα και καταστάσεις (το ίδιο ισχύει και για άλλους απέναντι στο Πρίσμα και αποτελεί μια παθογένεια της αριστεράς να έχει στείλει την σωστή-ουσιαστική κριτική και αυτοκριτική στα σκουπίδια).
Αυτό που ήθελα να βγάλω από τα κείμενα και ίσως αποτυχημένα είναι το πως η αριστερά του παρόντος είναι παιδί της ήττας και παρόλα αυτά καλείται να γεννήσει τη νίκη του αύριο. Είμαστε η γενιά της ανατροπής μου είπε κάποιος άλλος σύντροφος. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να αποβάλουμε τα βαρίδια του χθες, αλλά πως θα γίνει αυτό αν το κυρίαρχο σε μια τέτοια διαδικασία είναι το συλλογικό και οι διάφορες αριστερές εκφάνσεις (ας τις ορίσουμε ως το συλλογικό) δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη προβλήματος;
Είμαστε τα παιδιά που μεγάλωσαν τραγουδώντας το «Τραγούδι των ηττημένων» όπως τιτλοφορείται ένα από τα βιβλία του Γιώργου, διαβάζοντας την «ποίηση της ήττας» και που εντάχθηκε στον αγώνα ως χρέος στη γενιά της ήττας.
Ήξερα κάποιον που αποφάσισε να ενταχθεί στην επαναστατική αριστερά  ακούγοντας το δίσκο του Θ. Μικρούτσικου «Καντάτα για την Μακρόνησο» γιατί θεώρησε πως ήταν ντροπή να μπεις στη διαδικασία να δώσεις μια μάχη για την οποία άλλοι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν...θέλω να γνωρίσω κάποιο που να μπει στη μάχη γιατί θέλει να κερδίσει τη μάχη και όχι γιατί την έχασε η προηγούμενη γενιά. Εκείνη η καμπή δε θα αργήσει, εκείνη η καμπή θα είναι της ανατροπής. Γιατί μέχρι τώρα υπήρξαμε η σκιά του εαυτού μας και υπήρχαμε όσο υπάρχει φως, φως που προερχόταν απ’ όλους όσους κάηκαν με την ελπίδα να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη. Ας γίνουμε ο Προμηθέας που θα φέρει τη φλόγα της ανατροπής.