Είχα πει θα φύγω...

Ναι ξέρω, είχα πει ότι δεν θα ξαναγράψω. Ας ελπίσουμε πως πρόκειται για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αφορμή ένα άρθρο του Θανάση Τσιριγώτη με τίτλο “Η τάξη και η πατρίδα” το οποίο δημοσιεύτηκε στο αλφαβίτα, στο Βήμα και άλλες κινηματικές ιστοσελίδες και ιστολόγια. Προβληματίστηκα αρκετά κατά πόσο ήταν αναγκαία ή χρήσιμη μια τέτοια ανάρτηση αλλά το θέμα που πιάνει ο Θ.Τ. είναι πολύ σημαντικό και επίκαιρο κατά την άποψή μου και γι αυτό δεν μπορούσα να μην τοποθετηθώ.

Το κείμενο ξεκινάει με μια λογοτεχνίζουσα εισαγωγή την οποία θα αφήσω ασχολίαστη. Το κείμενο έχει ως κεντρική ιδέα αυτό που λέει ο τίτλος. Η τάξη και η πατρίδα που στο τέλος του κειμένου μας λέει πως είναι και λόγος για να αγωνιστεί και να πεθάνει κανείς.

Όχι γαμώ το κερατό μου δεν είναι λόγος για να πεθάνεις η πατρίδα και δεν είναι αυθεντικό μέγεθος όπως λέει αυθαίρετα ο Τσιριγώτης. Τι θα πει να πεθάνεις για την πατρίδα; Σε ένα πόλεμο ενάντια στους ναζί όπως στο Β' Π.Π. ή σε ένα πόλεμο όπως η μικρασιατική εκστρατεία; Και τα δυο θα μπορούσε να πει κανείς για την πατρίδα έγιναν. Δεν μπορείς να πετάς ότι θες και να νομίζεις πως είπες και μέγιστη επαναστατική ατάκα.

Τι εννοεί με το πατρίδα. Το έθνος, το κράτος, κάτι άλλο;

Το κείμενο είναι γραμμένο τόσο μπερδεμένα που μπορεί να ισχυριστεί ο συγγραφέας εκ των υστέρων πως άλλο λέει, αλλά ας πρόσεχε. Δεν είναι πρωτοετής που δοκιμάζει να γράψει την πρώτη του προκήρυξη.

Λέει ο Θ.Τ.:

“Η τάξη και το έθνος είναι οι μήτρες που σμιγμένες γέννησαν εθνικολαϊκούς, απελευθερωτικούς αγώνες, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, νίκες και ήττες και αποτελούν τη μνήμη, την κρίση και το υλικό για την αναγέννηση του λαού.

Δεν τις χαρίζουμε και δεν τις χαραμίζουμε σε κανέναν επίδοξο αποικιστή”

Για τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις απαντάει ο Στάλιν στο 'Μαρξισμό και το Εθνικό Ζήτημα':

“Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως η σοσιαλδημοκρατία θα υποστηρίζει όλους και τους κάθε λογής θεσμούς και έθιμα του έθνους. Καταπολεμώντας την καταπίεση ενάντια στο έθνος, θα υπερασπίζει μονάχα το δικαίωμα του έθνους να καθορίζει μόνο του την τύχη του, διαφωτίζοντας σύγκαιρα ενάντια στους βλαβερούς θεσμούς και έθιμα που έχει το έθνος αυτό, με σκοπό να δώσει τη δυνατότητα στα εργαζόμενα στρώματα του δοσμένου έθνους να λυτρωθούν απ’ αυτού.”

Τι θα πει αναγέννηση του λαού; Εκφράσεις που στερούνται νόημα και περιεχόμενο έχει τόσες πολλές το κείμενο που θυμίζει Γκυ Ντεμπόρ και καταστασιακούς στο αγαπημένο τους κολλάζ λέξεων και εκφράσεων! Σε ένα θέμα όπου δίνουν και παίρνουν οι πάντες από την ακροδεξιά μέχρι την αριστερά δεν μπορείς παρά να είσαι σαφής και συγκεκριμένος για το πως ορίζεις εσύ το ζήτημα, και ο Θ.Τ. δεν το κάνει αυτό. Η θολούρα εξυπηρετεί την ακροδεξιά στην κάθε της μορφή από την Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ μέχρι τον κάθε καμ(μ)ένο, τους Καζάκηδες, όσους αναπωλούν την αναβίωση του ΠΑΣΟΚ των 80s κτλ. Δεν εξυπηρετεί την αριστερά και το κίνημα και γι αυτό δεν μπορούν να γράφονται από πλευράς αριστεράς και μάλιστα για ευρεία κατανάλωση τέτοια άρθρα.

Ποιος αποικιστής; Κυριολεκτικά αποικιστής σημαίνε ιδρυτής μιας αποικίας ή αρχηγό ομάδας αποίκων. Σε ποια περίοδο ζούμε, του ιμπεριαλισμού ή της αποικιοκρατίας; Ακόμη και ο όρος νεο-αποικία που χρησιμοποιείται κατά κόρων ας δούμε πως τον χρησιμοποιούσε και ΠΟΤΕ ο Μάο και μετά να δούμε αν ταιριάζει για χρήση κατά το δοκούν. Η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό, ούτε υπόδουλη, ούτε αποικία και πρέπει να ανατραπεί τόσο η εξάρτηση όσο και η ελληνική αστική τάξη για να οικοδομήσουμε μια άλλη κοινωνία. Δεν υπάρχουν ούτε αντιιμπεριαλιστικά ούτε πατριωτικά αστικά σύμμαχα στοιχεία όπως υπήρξαν στην περίπτωση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των αποικιών και νεο-αποικιών στην Ελλάδα. Κι αυτό το αναφέρω γιατί η κάθε τοποθέτηση, η ανάλυση για μια χώρα είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον καθορισμό των στόχων αλλά και των εργαλείων της πάλης. Άλλα σε μια (νεο-)αποικία, κι άλλα σε μια εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό καπιταλιστική χώρα.

Γιατί δεν ταυτίζεται η πατρίδα και η τάξη και δεν είναι δυο αντικειμενικά πράγματα που μάλιστα λειτουργούν σε σύζευξη.

Και πάλι ο Στάλιν:

" Λοιπόν, τα δικαιώματα των εθνών και η «ακριβής έννοια» του προγράμματος της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι ένα και το ίδιο πράγμα.

[...]

Είναι ξεκάθαρο, πως «δικαιώματα των εθνών» και «ακριβής έννοια» του προγράμματος, είναι δύο διαφορετικά πεδία. Τη στιγμή που «η ακριβής έννοια» του προγράμματος εκφράζει τα συμφέροντα του προλεταριάτου, που είναι επιστημονικά διατυπωμένα στο πρόγραμμα του τελευταίου, τα δικαιώματα των εθνών μπορούν να εκφράζουν τα συμφέροντα κάθε τάξης- κεφαλαιοκρατίας, αριστοκρατίας, κλήρου κλπ- ανάλογα με τη δύναμη και την επιρροή που έχουν αυτές οι τάξεις. Εκεί βρίσκονται οι υποχρεώσεις του μαρξισμού, εδώ βρίσκονται τα δικαιώματα των εθνών, που αποτελούνται απόδιαφορετικές τάξεις. Τα δικαιώματα που έχουν τα έθνη και οι αρχές της σοσιαλδημοκρατίας, μπορούν να είναι ή και να μην «είναι αντίθετα» το ένα με το άλλο, όπως, ας πούμε, η πυραμίδα του Χέοπα και η περίφημη συνδιάσκεψη των λικβινταριστών. Είναι απλώς αδύνατο να συγκριθούν αυτά. Απ’ αυτά όμως προκύπτει, πως η σεβαστή συνδιάσκεψη μπέρδεψε με τον πιο ασυγχώρητο τρόπο δύο ολότελα διαφορετικά πράγματα. Δε βγήκε η λύση του εθνικού ζητήματος, μα ένας παραλογισμός, όπου τα δικαιώματα των εθνών και οι αρχές της σοσιαλδημοκρατίας «δεν είναι αντίθετα» το ένα με το άλλο, και συνεπούμενα, κάθε αίτημα που έχουν τα έθνη μπορεί να συμβαδίζει με τα συμφέροντα του προλεταριάτου, ώστε, ούτε μια διεκδίκηση των εθνών που τείνουν στην αυτοδιάθεση, δεν θα είναι «αντίθετη με την ακριβή έννοια» του προγράμματος.”

Αν κάποιοι θέλουν να πάνε από το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια στο Πατρίς-Επανάσταση-Σοσιαλισμός ευχαριστώ πολύ αλλά δε θα πάρουμε. Ο Στάλιν στην προσπάθειά του να πετύχει τη μέγιστη συσπείρωση του Σοβιετικού λαού για να υπερασπιστεί το πρώτο σοσιαλιστικό εγχείρημα και τις θυσίες της εργατικής τάξης και του προλεταριάτου χρησιμοποιήσε τον πατριωτικό λόγο. Αυτή την κίνηση τακτικής του Στάλιν κάποιοι κακώς την ανάγουν σε στρατηγική και έπειτα την εντάσσουν στο λόγο τους ως τέτοια. 


Κι επειδή όσο οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι περιφέρειες θα αρχίσουν να φλέγονται άμα μας δώσουν τα όπλα να πολεμήσουμε τον Τούρκο, ή οποιοδήποτε άλλο 'εξωτερικό εχθρό' αυτό το ζήτημα περί πατρίδας και θυσίας για την πατρίδα πολύ πιθανό από φιλολογικό να γίνει πραγματικό. Δεν πολεμάμε σε άδικους πολέμους!

Αφιερωμένο: