Είναι παράξενη αυτή η πόλη

Κατηφορίζοντας για το γνωστό καφέ ψηλά στη Γούναρη εσωκοινοβουλευτικής ιδιοκτησίας και εξωκοινοβουλευτικής πελατείας περπατούσα σε μια άδεια πόλη. Ζέστη, υγρασία και μιζέρια, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι, γι αυτό και δεν έβρισκα παρέα για καφέ και θα πήγαινα μόνος. Αλλά κι εκεί ατυχήσαμε, ανοίγει το απόγευμα λέει, με τα γνωστά ωράρια της αριστεράς (μέχρι τις 6 τουλάχιστον δεν εθεώρησαν ότι είναι απόγευμα).

Κατηφορίζοντας την Ναυαρίνου για να δώσει ο Da Vinci τη λύση...με ένα λιωμένο παγωτό που κολλάει στο χέρι, βλέπω άδεια την πόλη, που (στο διάολο) πήγαν όλοι. Διασταυρώνεις χαλαρά την Εγνατία ασχέτως φωτεινού σηματοδότη, και κατηφορίζεις στα πάλαι ποτέ "Εξάρχεια του Βορρά", 3 γιαγιάδες και 2 πρεζάκια (δεν μπόρεσα να μην κάνω το συνειρμό με τον Τσίου με το που τα είδα) όλα κι όλα σε ένα σημείο που κάποτε έσφιζε από ζωή.

Επιστροφή σε ένα άδειο διαμέρισμα, σε μια άδεια πολυκατοικία, σε μια άδεια πόλη, για ένα άδειο από ενδιαφέρον απόγευμα.

Αυτές οι πόλεις δεν είναι για εμάς είναι του κεφαλαίου και της αγοράς.

Υ.Γ. Κουφάλα καπιταλισμέ, τα πάντα εναντίον μας τα εποίησες!

Νέος νόμος-Πλαίσιο = Πούτσαααα (με το συμπάθειο!)

Θυμάμαι στις Γενικές Συνελεύσεις όταν ήμουν ακόμη νέος με μακριά μαλλιά και γένια να περιγράφω όπως και τόσοι άλλοι τι πρόκειται να μας συμβεί εάν περάσουν τα νέα μέτρα. Οι Δαπιτοπασπιτοανεξάρτητοι να με (μας) εγκαλούν για κινδυνολογία. Δεν μπορώ να σας κρύψω πως ώρες-ώρες σκεφτόμουν από μέσα μου "ρε, λες να είμαι υπερβολικός;"

Ξεχνούσα όμως πως απέναντί μας έχουμε τους πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου, οι οποίοι εάν ζούσαν στην εποχή του Μαρκήσιου ντε Σαντ, μπροστά στις πράξεις τους τα γραπτά του θα ωχριούσαν. Μιλάμε για το πιο σαδιστικό και σάπιο τμήμα της κοινωνίας, αποκτηνωμένοι και αλλοτριωμένοι, σκατόψυχοι που θα έλεγαν και στο χωριό μου. Αυτή η αδίστακτη τσογλαναρία πρόκειται να δημιουργήσει το πιο ταξικό πανεπιστήμιο της σύγχρονης εποχής, που θα παράγει τον αυριανό εργαζόμενο, χαομένο, χωρίς δικαιώματα αλλά και χωρίς καμια βασική γνώση ή εμβάθυνση σε τρόπο σκέψης. Δεν θα παράγει παρά χειραγωγίσιμα πιόνια για την σκακιέρα του συστήματος.

Εάν η σπουδάζουσα νεολαία δεν αντισταθεί προκειμένου να μην περάσει αυτός ο νόμος-Πλαίσιο αλλά και να ανατραπεί ο προηγούμενος της Γιαννάκου πολύ λυπάμαι πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να παρατήσει το πανεπιστήμιο γιατί και πιο φτηνά θα της βγει και δεν θα χάνει το χρόνο της να γλύφει, να παρακαλάει και να τρέχει μπας και της δώσουν ένα κωλόχαρτο (μονοετής ή διετής βεβαίωση; μπάτσελορ, μάστερ ή ντοκτορά; το μέλλον του νεολαίου είναι πιο σκοτεινό και από το έρεβος, κανείς δεν ξέρει αν θα ξημερώσει) αμφιβόλου ανταλλακτικής αξίας και χρησιμότητας στο σκλαβοπάζαρο της μισθωτής σκλαβιάς.

Ας φυσήξει και πάλι κόντρα...

Ένα είναι το δεδομένο: Δεν παίρνουμε τίποτα πλέον ως δεδομένο

Κάποτε η απεργία ήταν συνυφασμένη με διαδήλωση (τότε βέβαια κανείς δεν έπρεπε να βάλει το αθλητικό παπουτσάκι και να τρέξει να καβατζάρει το καλό σημείο στο Σύνταγμα...). Όχι πλέον!

Κάποτε ήταν δεδομένο πως κατά βάση όταν μια συλλογικότητα έκανε κάλεσμα σε άλλες συλλογικότητες για κάποιο θέμα, θα έπαιρνε κάποια απάντηση, αρνητική ή θετική δεν έχει σημασία. Όχι πλέον!

Κάποτε όταν μια συλλογικότητα δεχόταν μια επίθεση οι υπόλοιπες συνήθιζαν να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους. Όχι πλέον!

Κάποτε (από την μεταπολίτευση και μετά τουλάχιστον) οι αριστεροί, οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν έκρυβαν την ταυτότητά τους αλλά ήταν και περίφανοι γι αυτήν (κάποιοι δεν έχαναν ευκαιρία να την διατυμπανίζουν). Όχι πλέον!

Κάποτε υπερασπιζόσουν τα πιστεύω σου ανεξαρτήτως (εκλογικού ή άλλου) κόστους. Όχι πλέον!

Κάποτε πονούσα το στομάχι μου από τα ξύδια και όχι από τα νεύρα. Όχι πλέον!

Κάποτε το δίκιο το είχαν οι εξεγερμένοι και όχι οι αγανακτισμένοι. Όχι πλέον!

Κάποτε όσοι απαιτούσαν άμεση δημοκρατία δεν έψαχναν ειδικούς για να τους την εξηγήσουν. Όχι πλέον!

Κάποτε όσοι ήταν ενάντια στα κόμματα δεν ήθελαν να ιδρύσουν κόμμα ούτε ζητούσαν εκλογές. Όχι πλέον!

Κάποτε κάποιοι κρατούσαν ψηλά τα λάβαρα του αγώνα και όχι τις σημαίες αστικών κρατών. Όχι πλέον!

Κάποτε οι κατσαρόλες ήταν για μαγείρεμα και τα ταμπούρλα για το ΣΕΚ. Όχι πλέον!

Παρόλα αυτά:

Υ.Γ.1



Υ.Γ.2 Αφιερωμένο στους εντός (συστήματος), στους εκτός (βουλής) και στους επί τα αυτά