...σε ένα λαό που αγωνίζεται παρότι
του έχουν γκρεμίσει τα σπίτια
του έχουν ξεριζώσει τα ελαιόδεντρα
του έχουν σκοτώσει τα παιδιά
τον έχουν κλείσει στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου
αφιερωμένο σε ένα λαό
που δίνει μια νέα διάσταση στον ορισμό του ολοκαυτώματος
που συνεχίζει να αντιστέκεται με χέρια γυμνά και με σφεντόνες
που δεν σκύβει το κεφάλι
που δεν προσκυνάει 60 χρόνια τώρα
που είναι συνώνυμος της λέξης αντίσταση
αφιερωμένο στους χιλιάδες νεκρούς του Μαύρου Σεπτέμβρη, της Σάμπρα και Σατίλα, της Ιντιφάντας, αφιερωμένο στον Έντουαρντ Σαϊντ και σε όλους εκείνους που χωρίς πατρίδα μας έμαθαν να αγαπάμε την πατρίδα τους εμείς που "έχουμε" και να παλεύουμε γι αυτήν δίπλα τους
αφιερωμένο σε όλους εκείνους που με ανιδιοτέλεια έχουν σταθεί δίπλα μας στο δρόμο
που έκαναν το παλαιστινιακό έμβλημα των αγωνιζόμενων του κόσμου
αφιερωμένο στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη...
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!
ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΣΠΙΤΙ
Δευτέρα 31 Μαΐου 2010
Κυριακή 16 Μαΐου 2010
Ο Μάο ζει....στις καρδιές των κινέζων κομμουνιστών
Μνημόσυνο για τον Πρόεδρο Μάο και άλλους Μάρτυρες*
Πόλη Λουογιάνγκ, Επαρχία Γενάν
Στις 5 Απριλίου, τη μέρα του Τσινγκ Μινγκ, αντίστοιχη με τη μέρα των ψυχών διοργανώθηκε μνημόσυνο-συγκέντρωση υπέρ του Μάο Τσετούνγκ και (αντιρεβιζιονιστών) μαρτύρων. Παρότι έχουμε την άποψη πως δεν πρόκειται για μια μεμονομένη εκδήλωση αλλά για ένα αρκετά συχνό φαινόμενο η χρονική επιλογή, δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής και ευρέως διαδεδομένης γιορτής για τους Κινέζους και αυτό καθιστά τη δημόσια αυτή συγκέντρωση ιδιαιτέρως σημαντική. Σημειολογικά και μόνο το να γίνει χρήση της μέρας τιμής των προγόνων για να μνημονευθεί η επαναστατική και αντιρεβιζιονιστική πάλη που διεξήχθει στην Κίνα με επικεφαλή το Μάο μόνο τυχαία δεν είναι.
Πέραν αυτού δεν είναι τυχαίο πως η μαζική αυτή συγκέντρωση έλαβε χώρα στην πόλη Λουογιάνγκ της επαρχίας Γενάν. Ως γνωστό στην επαρχία αυτή κατέληξε η Μεγάλη Πορεία και αποτέλεσε τη βάση των κινέζων κομμουνιστών για την εφοδό τους στον ουρανό. Όσον αφορά στη Λουογιάνγκ, αποτέλεσε μια από τις αρχαίες πρωτεύουσες της Κίνας. Η πόλη αυτή αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την επανάσταση του 1949 και αποτέλεσε βιομηχανικό κέντρο. Τις τελευταίες 2 δεκαετίες πολλά αγάλματα του Μάο αποκαθηλώθηκαν. Μέχρι και το 2004 παρέμειναν 2 αγάλματα στην πόλη στις εισόδους 2 εργοστασίων, μερικά χρόνια πριν στην προσπάθεια του καθεστώτος να αποκαθηλώσει ένα από τα δυο, το υπερασπίστηκαν οι εργάτες και έτσι το άγαλμα παρέμεινε στη θέση του.
Μπροστά από ένα απ’ αυτά τα αγάλματα πραγματοποιήθηκε και η μαζική συγκέντρωση όπως φαίνεται και από βίντεο το οποίο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Ακολουθεί μετάφραση της απομαγνητοφώνησης της ομιλίας. Σύμφωνα με τον μεταφραστή, από τα κινέζικα στα αγγλικά, δεν πρόκειται για ακριβή μετάφραση (λέξη προς λέξη) και αυτό λόγο κακής ποιότητας ήχου στο βίντεο. Παρόλα αυτά θεωρεί πως το νόημα της ομιλίας όπως επίσης η χρήση λέξεων, φράσεων αλλά και οι εκφράσεις του ομιλητή έχουν καταγραφεί.
Mπροστά στο άγαλμα του Μάο και πίσω από τον ομιλητή βρίσκεται μια φωτογραφία του Μάο κι ένα κόκκινο πανό που έγραφε “Μια συγκέντρωση του λαού της Λουγιάνγκ για να αποτίσει φόρο τιμής στον Πρόεδρο Μάο και Άλλους Μάρτυρες”. Ακολουθεί η ομιλία:
“Ο Πρόεδρος Μάο εργάστηκε σκληρά όλη του τη ζωή για τη νίκη της επανάστασης και την εγκαθίδρυση της νέας Κίνας. Οποιοσδήποτε έχει συνείδηση θα το είναι πάντα ευγνώμων. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως χωρίς τον Πρόεδρο Μάο δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια νέα Κίνα.
Ο Πρόεδρος Μάο μας υπενθύμιζε συχνά πως θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε τους επαναστάτες μάρτυρες για την συνεισφορά τους και θα πρέπει να καταλάβουμε για πιο λόγο θυσίασαν τις ζωές τους για να παλέψουν για τον αγώνα. Ο Πρόεδρος Μάο μας ρώτησε κάποτε εάν θυμόμαστε τους μάρτυρες που πέθαναν στην επανάσταση. Μας είπε πως ο ίδιος τους σκέφτεται συχνά. Είπε πως θυσίασαν τις ζωές τους επειδή ήθελαν να χτίσουν μια νέα Κίνα – μια νέα Κίνα όπου δεν θα υπήρχε ταξική εκμετάλλευση ή ταξική καταπίεση, μια νέα Κίνα όπου ο λαός θα γινόταν αφέντης της χώρας του. Αυτοί οι επαναστάτες μάρτυρες ήθελαν να χτίσουν μια νέα Κίνα όπου οι ξένοι και ντόπιοι αντιδραστικοί δεν θα μπορούσε να καταπιέση πλέον τον εργαζόμενο λαό.
Το 1974 ο Μάο έγραψε ένα ποίημα στη μνήμη των μαρτύρων για τα επιτεύγματά τους. Είπε πως οι επαναστάτες ήταν πολύ θαρραλέοι και πως τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον ήλιο και το φεγγάρι προκειμένου να αλλάξουν τη μοίρα μας. Ο Πρόεδρος Μάο μας υπενθύμιζε επανειλημμένα ότι δεν πρέπει να προδόσουμε το δρόμο που βάδισαν οι μάρτυρές μας και πως δεν πρέπει να προδόσουμε τα υψηλά τους ιδανικά. Ο Πρόεδρος Μάο είπε πως τόσοι άνθρωποι θυσίασαν τη ζωή τους προκειμένου να οικοδομήσουν μια ευημερούσα Κίνα, ούτως ώστε ο Κινέζικος λαός να μπορεί να απολαμβάνει μια καλύτερη ζωή. Ήθελαν να οικοδομήσουν μια ισχυρή Κίνα που θα μπορούσε να σταθεί με περηφάνεια ανάμεσα στους άλλους λαούς και έθνη του κόσμου. Πολλοί επαναστάτες έπεσαν στα πεδία των μαχών πολεμώντας τους εχθρούς ή εκτελέστηκαν από τους εχθρούς. Πέθαναν χωρίς μεταμέλεια με χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Φώναξαν με την τελευταία τους πνοή: “Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα! Ζήτω ο Πρόεδρος Μάο!”
Ο Πρόεδρος Μαό έλεγε πως ακόμη κι όταν ζούσε, αυτοί [οι ρεβιζιονιστές] δεν αποδέχονταν τα λεγόμενά του. Ο Πρόεδρός μας έλεγε πως δεν σκεφτόταν τον εαυτό του αλλά τη χώρα μας και το λαό μας. Έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να διασφαλίσει πως η χώρα μας δεν θα αλλάξει χρώματα και πως ο σοσιαλισμός θα επικρατήσει. Είπε ότι όταν ακόμη ζούσε, αυτοί [οι ρεβιζιονιστές] ήδη έκαναν αυτό που ήθελαν να κάνουν. Εάν μπορούσαν να επιτύχουν αυτό που ήθελαν τότε το αίμα των μαρτύρων μας που χύθηκε θα ήταν εις μάτην και ο λαός θα υπέφερε και πάλι. Ο Πρόεδρος Μάο συνέχισε να λέει πως γνώριζε πως ο Κινέζικος λαός ήθελε τον σοσιαλισμό και πως ανησυχούσε πως ο Κινέζικος λαός θα υπέφερε αν η Κίνα εγκατέλειπε το σοσιαλισμό. Ως εκ τούτου βασιζόταν στις μάζες και αρνιόταν να υποχωρήσει.
Γιατί ο Πρόεδρος Μάο εργάστηκε τόσο σκληρά για εμάς και ανησυχούσε τόσο πολύ για εμάς; Ποιες ήταν οι ανησυχίες του; Δεν ανησυχούσε μήπως η χώρα αλλάξει χρώματα και το αίμα των μαρτύρων μας θα πήγαινε χαμένο; Δεν ανησυχούσε πως η χώρα μας θα επέστρεφε στη βαρβαρότητα και τη σκλαβιά; Τι θα σκέφτονταν οι μάρτυρές μας εάν γνώριζαν πως οι σοσιαλιστικές αξίες και ιδανικά της κοινωνίας μας έχουν διαφθαρεί ολοκληρωτικά, και πως οι ζωές του λαού μας έχουν βυθιστεί σε τόσο βαθιά νερά; Δεν είναι αλήθεια πως όλες οι ανησυχίες του Μάο έχουν γίνει πραγματικότητα;
Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ όχι απλά για να δείξουμε τη βαθιά μας εκτίμηση στον Πρόεδρο Μάο και τους άλλους μάρτυρες. Μαζευτήκαμε εδώ για να διαβεβαιώσουμε τους μάρτυρες μας πως η θυσία της ζωής τους δεν έγινε για το τίποτα. Εάν έχουμε ακόμη συνείδηση δεν μπορούμε να ξεχάσουμε για τι πάλεψε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σήμερα έχουμε πράγματα να πούμε στο Πρόεδρο και τους μάρτυρές μας. Θέλουμε να σας πούμε με ντροπή και μετάνοια πως χάσαμε ότι μας είχατε αφήσει – το δικαίωμα να είμαστε αφέντες του τόπου μας και το πανέμορφο μέλλον του σοσιαλισμού. Ήταν δικό μας λάθος αλλά τώρα ο λαός έχει αφυπνιστεί. Γνωρίζουμε ότι οι ρεβιζιονιστές έχουν καταλάβει την εξουσία. Εμείς, το προλεταριάτο είμαστε ενωμένοι με την αποφασιστικότητα και το ατρόμητο πνεύμα μας. Τραγουδάμε το θούριο μας – τη Διεθνή. Δεν βασιζόμαστε σε κανένα σωτήρα, ούτε σε θεούς ή αυτοκράτορες. Βασιζόμαστε μόνο στους εαυτούς μας. Αυτή είναι η τελευταία μας μάχη και ενωνόμαστε για την αυριανή τελική νίκη. Αυτή η χώρα είναι η χώρα μας και ο λαός της είναι λαός μας. Ήχησαν τα τύμπανα του πολέμου. Βαδίζουμε μπροστά για να παλέψουμε ενάντια στους αντιδραστικούς και να συντρίψουμε την αστική τάξη για πάντα. Θέλουμε να διασφαλίσουμε πως οι επόμενες γενιές δεν θα υποφέρουν ξανά. Πρόκειται να υψώσουμε για άλλη μια φορά τη σημαία της σκέψης του Μάο Τσετούνγκ σε αυτή τη γη. Θα παλέψουμε για να παλινορθώσουμε τον πραγματικό σοσιαλισμό.
Ζήτω η Μεγάλη και Ακατανίκητη Σκέψη του Μάο Τσετούνγκ!!
Ζήτω η Μεγάλη Προλεταριακή Τάξη!!”
*Το πιο πάνω άρθρο & μετάφραση είχαν γραφτεί για μια εφημερίδα αλλά επειδή δεν δημοσιεύθηκαν τελικά το παραθέτω εδώ, το κείμενο της ομιλίας στα αγγλικά μαζί με λινκς μπορείτε να βρείτε εδώ.
Πόλη Λουογιάνγκ, Επαρχία Γενάν
Στις 5 Απριλίου, τη μέρα του Τσινγκ Μινγκ, αντίστοιχη με τη μέρα των ψυχών διοργανώθηκε μνημόσυνο-συγκέντρωση υπέρ του Μάο Τσετούνγκ και (αντιρεβιζιονιστών) μαρτύρων. Παρότι έχουμε την άποψη πως δεν πρόκειται για μια μεμονομένη εκδήλωση αλλά για ένα αρκετά συχνό φαινόμενο η χρονική επιλογή, δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής και ευρέως διαδεδομένης γιορτής για τους Κινέζους και αυτό καθιστά τη δημόσια αυτή συγκέντρωση ιδιαιτέρως σημαντική. Σημειολογικά και μόνο το να γίνει χρήση της μέρας τιμής των προγόνων για να μνημονευθεί η επαναστατική και αντιρεβιζιονιστική πάλη που διεξήχθει στην Κίνα με επικεφαλή το Μάο μόνο τυχαία δεν είναι.
Πέραν αυτού δεν είναι τυχαίο πως η μαζική αυτή συγκέντρωση έλαβε χώρα στην πόλη Λουογιάνγκ της επαρχίας Γενάν. Ως γνωστό στην επαρχία αυτή κατέληξε η Μεγάλη Πορεία και αποτέλεσε τη βάση των κινέζων κομμουνιστών για την εφοδό τους στον ουρανό. Όσον αφορά στη Λουογιάνγκ, αποτέλεσε μια από τις αρχαίες πρωτεύουσες της Κίνας. Η πόλη αυτή αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την επανάσταση του 1949 και αποτέλεσε βιομηχανικό κέντρο. Τις τελευταίες 2 δεκαετίες πολλά αγάλματα του Μάο αποκαθηλώθηκαν. Μέχρι και το 2004 παρέμειναν 2 αγάλματα στην πόλη στις εισόδους 2 εργοστασίων, μερικά χρόνια πριν στην προσπάθεια του καθεστώτος να αποκαθηλώσει ένα από τα δυο, το υπερασπίστηκαν οι εργάτες και έτσι το άγαλμα παρέμεινε στη θέση του.
Μπροστά από ένα απ’ αυτά τα αγάλματα πραγματοποιήθηκε και η μαζική συγκέντρωση όπως φαίνεται και από βίντεο το οποίο κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Ακολουθεί μετάφραση της απομαγνητοφώνησης της ομιλίας. Σύμφωνα με τον μεταφραστή, από τα κινέζικα στα αγγλικά, δεν πρόκειται για ακριβή μετάφραση (λέξη προς λέξη) και αυτό λόγο κακής ποιότητας ήχου στο βίντεο. Παρόλα αυτά θεωρεί πως το νόημα της ομιλίας όπως επίσης η χρήση λέξεων, φράσεων αλλά και οι εκφράσεις του ομιλητή έχουν καταγραφεί.
Mπροστά στο άγαλμα του Μάο και πίσω από τον ομιλητή βρίσκεται μια φωτογραφία του Μάο κι ένα κόκκινο πανό που έγραφε “Μια συγκέντρωση του λαού της Λουγιάνγκ για να αποτίσει φόρο τιμής στον Πρόεδρο Μάο και Άλλους Μάρτυρες”. Ακολουθεί η ομιλία:
“Ο Πρόεδρος Μάο εργάστηκε σκληρά όλη του τη ζωή για τη νίκη της επανάστασης και την εγκαθίδρυση της νέας Κίνας. Οποιοσδήποτε έχει συνείδηση θα το είναι πάντα ευγνώμων. Μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως χωρίς τον Πρόεδρο Μάο δεν θα μπορούσε να υπάρξει μια νέα Κίνα.
Ο Πρόεδρος Μάο μας υπενθύμιζε συχνά πως θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε τους επαναστάτες μάρτυρες για την συνεισφορά τους και θα πρέπει να καταλάβουμε για πιο λόγο θυσίασαν τις ζωές τους για να παλέψουν για τον αγώνα. Ο Πρόεδρος Μάο μας ρώτησε κάποτε εάν θυμόμαστε τους μάρτυρες που πέθαναν στην επανάσταση. Μας είπε πως ο ίδιος τους σκέφτεται συχνά. Είπε πως θυσίασαν τις ζωές τους επειδή ήθελαν να χτίσουν μια νέα Κίνα – μια νέα Κίνα όπου δεν θα υπήρχε ταξική εκμετάλλευση ή ταξική καταπίεση, μια νέα Κίνα όπου ο λαός θα γινόταν αφέντης της χώρας του. Αυτοί οι επαναστάτες μάρτυρες ήθελαν να χτίσουν μια νέα Κίνα όπου οι ξένοι και ντόπιοι αντιδραστικοί δεν θα μπορούσε να καταπιέση πλέον τον εργαζόμενο λαό.
Το 1974 ο Μάο έγραψε ένα ποίημα στη μνήμη των μαρτύρων για τα επιτεύγματά τους. Είπε πως οι επαναστάτες ήταν πολύ θαρραλέοι και πως τόλμησαν να αμφισβητήσουν τον ήλιο και το φεγγάρι προκειμένου να αλλάξουν τη μοίρα μας. Ο Πρόεδρος Μάο μας υπενθύμιζε επανειλημμένα ότι δεν πρέπει να προδόσουμε το δρόμο που βάδισαν οι μάρτυρές μας και πως δεν πρέπει να προδόσουμε τα υψηλά τους ιδανικά. Ο Πρόεδρος Μάο είπε πως τόσοι άνθρωποι θυσίασαν τη ζωή τους προκειμένου να οικοδομήσουν μια ευημερούσα Κίνα, ούτως ώστε ο Κινέζικος λαός να μπορεί να απολαμβάνει μια καλύτερη ζωή. Ήθελαν να οικοδομήσουν μια ισχυρή Κίνα που θα μπορούσε να σταθεί με περηφάνεια ανάμεσα στους άλλους λαούς και έθνη του κόσμου. Πολλοί επαναστάτες έπεσαν στα πεδία των μαχών πολεμώντας τους εχθρούς ή εκτελέστηκαν από τους εχθρούς. Πέθαναν χωρίς μεταμέλεια με χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Φώναξαν με την τελευταία τους πνοή: “Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα! Ζήτω ο Πρόεδρος Μάο!”
Ο Πρόεδρος Μαό έλεγε πως ακόμη κι όταν ζούσε, αυτοί [οι ρεβιζιονιστές] δεν αποδέχονταν τα λεγόμενά του. Ο Πρόεδρός μας έλεγε πως δεν σκεφτόταν τον εαυτό του αλλά τη χώρα μας και το λαό μας. Έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να διασφαλίσει πως η χώρα μας δεν θα αλλάξει χρώματα και πως ο σοσιαλισμός θα επικρατήσει. Είπε ότι όταν ακόμη ζούσε, αυτοί [οι ρεβιζιονιστές] ήδη έκαναν αυτό που ήθελαν να κάνουν. Εάν μπορούσαν να επιτύχουν αυτό που ήθελαν τότε το αίμα των μαρτύρων μας που χύθηκε θα ήταν εις μάτην και ο λαός θα υπέφερε και πάλι. Ο Πρόεδρος Μάο συνέχισε να λέει πως γνώριζε πως ο Κινέζικος λαός ήθελε τον σοσιαλισμό και πως ανησυχούσε πως ο Κινέζικος λαός θα υπέφερε αν η Κίνα εγκατέλειπε το σοσιαλισμό. Ως εκ τούτου βασιζόταν στις μάζες και αρνιόταν να υποχωρήσει.
Γιατί ο Πρόεδρος Μάο εργάστηκε τόσο σκληρά για εμάς και ανησυχούσε τόσο πολύ για εμάς; Ποιες ήταν οι ανησυχίες του; Δεν ανησυχούσε μήπως η χώρα αλλάξει χρώματα και το αίμα των μαρτύρων μας θα πήγαινε χαμένο; Δεν ανησυχούσε πως η χώρα μας θα επέστρεφε στη βαρβαρότητα και τη σκλαβιά; Τι θα σκέφτονταν οι μάρτυρές μας εάν γνώριζαν πως οι σοσιαλιστικές αξίες και ιδανικά της κοινωνίας μας έχουν διαφθαρεί ολοκληρωτικά, και πως οι ζωές του λαού μας έχουν βυθιστεί σε τόσο βαθιά νερά; Δεν είναι αλήθεια πως όλες οι ανησυχίες του Μάο έχουν γίνει πραγματικότητα;
Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ όχι απλά για να δείξουμε τη βαθιά μας εκτίμηση στον Πρόεδρο Μάο και τους άλλους μάρτυρες. Μαζευτήκαμε εδώ για να διαβεβαιώσουμε τους μάρτυρες μας πως η θυσία της ζωής τους δεν έγινε για το τίποτα. Εάν έχουμε ακόμη συνείδηση δεν μπορούμε να ξεχάσουμε για τι πάλεψε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Σήμερα έχουμε πράγματα να πούμε στο Πρόεδρο και τους μάρτυρές μας. Θέλουμε να σας πούμε με ντροπή και μετάνοια πως χάσαμε ότι μας είχατε αφήσει – το δικαίωμα να είμαστε αφέντες του τόπου μας και το πανέμορφο μέλλον του σοσιαλισμού. Ήταν δικό μας λάθος αλλά τώρα ο λαός έχει αφυπνιστεί. Γνωρίζουμε ότι οι ρεβιζιονιστές έχουν καταλάβει την εξουσία. Εμείς, το προλεταριάτο είμαστε ενωμένοι με την αποφασιστικότητα και το ατρόμητο πνεύμα μας. Τραγουδάμε το θούριο μας – τη Διεθνή. Δεν βασιζόμαστε σε κανένα σωτήρα, ούτε σε θεούς ή αυτοκράτορες. Βασιζόμαστε μόνο στους εαυτούς μας. Αυτή είναι η τελευταία μας μάχη και ενωνόμαστε για την αυριανή τελική νίκη. Αυτή η χώρα είναι η χώρα μας και ο λαός της είναι λαός μας. Ήχησαν τα τύμπανα του πολέμου. Βαδίζουμε μπροστά για να παλέψουμε ενάντια στους αντιδραστικούς και να συντρίψουμε την αστική τάξη για πάντα. Θέλουμε να διασφαλίσουμε πως οι επόμενες γενιές δεν θα υποφέρουν ξανά. Πρόκειται να υψώσουμε για άλλη μια φορά τη σημαία της σκέψης του Μάο Τσετούνγκ σε αυτή τη γη. Θα παλέψουμε για να παλινορθώσουμε τον πραγματικό σοσιαλισμό.
Ζήτω η Μεγάλη και Ακατανίκητη Σκέψη του Μάο Τσετούνγκ!!
Ζήτω η Μεγάλη Προλεταριακή Τάξη!!”
*Το πιο πάνω άρθρο & μετάφραση είχαν γραφτεί για μια εφημερίδα αλλά επειδή δεν δημοσιεύθηκαν τελικά το παραθέτω εδώ, το κείμενο της ομιλίας στα αγγλικά μαζί με λινκς μπορείτε να βρείτε εδώ.
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
Μια φορά κι ενά καιρό ήταν ένα @λφ@δι...
Το @λφ@δι αυτό πίστευε πως ο κόσμος πρέπει να ανατραπεί, γι αυτό άλλωστε και ήταν @ (σε κύκλο δηλαδή) και όχι ένα α όπως όλα τα άλλα. Είχε κι άλλα @λφ@δι@ για φίλους και το καθένα ήταν διαφορετικό. Κανένα @λφ@δι δεν είναι ίδιο με άλλο @λφ@δι (έτσι του είπαν κι έτσι έλεγε κι αυτό).
Αυτό το @λφ@δι διαφωνούσε με αυτά που έκαναν κατά καιρούς άλλα @λφ@δια, θεωρούσε πως το χ@ος δεν ήταν το ζητούμενο. Αλλά δεν ήθελε να το παίξει μπάτσος του κινήματος γιατί έτσι λέγαν τα κακά @λφ@δι@ τα οποία έκραζαν τα ελεύθερα @λφ@δια επαναστάτες. Αυτά τα κάνουν μόνο οι σταλινικοί του είπαν και αυτός σταλινικός δεν ήταν.
Μια μέρα όμως κάποια @λφ@δι@ βάλανε μπουρλώτο και φωτιά (όχι σε κράτος κι αστυνόμους) αλλά σε τράπεζες, βιβλιοπωλεία κτλ. Αυτός διαφωνούσε γιατί βιβλία ήξερε πως καίνε μόνο οι φασίστες με τους οποίους ήταν σε προαιώνια βεντέτα αλλά σε μια επανάσταση υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες, αυτό άκουσε να λένε στην τιβί το Δεκέμβρη κάποιοι σύντροφοι παρότι γενικά δεν γουστάρουμε την τιβί γιατί δουλεύουν εκεί διάφορα καθάρματα. Έλα μου όμως που δεν κάηκαν μόνο βιβλία αλλά και τρεις άνθρωποι σε μια τράπεζα.
Επί ώρες οι επαναστάτες έλεγαν πως πρόκειται για φήμες του κράτους για να χαλιναγωγήσουν τους αχαλίνωτους επαναστάτες που σάρωναν τα πάντα στο διάβα τους, συμπεριλαμβανομένων και των διαφωνούντων μικροαστών που πορεύονταν χωρίς να κάνουν μπ@χ@λ@. Κάποιοι άλλοι είπαν πως έφταιγαν οι "απεργοσπάστες". Άλλοι πως έφταιγε (μόνο) το αφεντικό τους που τους εξανάγκασε να δουλεύουν και που δεν είχε πάρει μέτρα πυρασφάλειας κτλ. Αρκετοί αναγκάστηκαν να γίνουν κι αυτοί μπάτσοι του κινήματος και σταλινικοί (στα λόγια ή στις πράξεις θα το δείξει η ιστορία) και να πουν την μαύρη αλήθεια, πως έκαναν πλάτες σε @λφ@δι@ που ήταν περισσότερο γ@υροι, β@ζελοι και μπ@ογκ (χούλιγκ@νς ντε) παρά @λφ@δι@. Μερικοί μάλιστα διαφωνούντες ντούροι επαναστάται τους έκραξαν κι αυτούς τους μικροαστούς απολογητές του συστήματος που ντροπιάζουν τα άλλα @λφ@δι@.
Ήταν @λφ@δι@ οι δράστες; Ήταν προβοκάτορες; (στην ολότητά τους και όχι μόνο η πράξη) Ποιος ξέρει, το θέμα είναι πως κάποια άλλα @λφ@δι@ επί χρόνια καλλιεργούσαν την εικόνα του χ@οτικού εξολοθρευτή που κατέστρεφε το...κεφάλαιο στους δρόμους και τον ταυτοποιούσαν ως @λφ@δι, κάποιοι άλλοι το προστάτευσαν με λόγια ή πράξεις γιατί το ένα @λφ@δι νίβει τ' @λλο.
Αλλά τώρα όλοι μαζί θα υποστούμε την προβοκατόρικη αυτή ενέργεια και κυρίως ο κόσμος που παλεύει και παρεμβαίνει καθημερινά, ο λαός που εκεί που πήγε να πάρει τα πάνω του μούδιασε μετά τους τρεις νεκρούς.
Ηθικό δίδαγμα: Τέρμα πια στις αυταπάτες, κόψτε τις μαλακίες πίσω από τις κουκούλες και πάτε με τους εργάτες...
Αυτό το @λφ@δι διαφωνούσε με αυτά που έκαναν κατά καιρούς άλλα @λφ@δια, θεωρούσε πως το χ@ος δεν ήταν το ζητούμενο. Αλλά δεν ήθελε να το παίξει μπάτσος του κινήματος γιατί έτσι λέγαν τα κακά @λφ@δι@ τα οποία έκραζαν τα ελεύθερα @λφ@δια επαναστάτες. Αυτά τα κάνουν μόνο οι σταλινικοί του είπαν και αυτός σταλινικός δεν ήταν.
Μια μέρα όμως κάποια @λφ@δι@ βάλανε μπουρλώτο και φωτιά (όχι σε κράτος κι αστυνόμους) αλλά σε τράπεζες, βιβλιοπωλεία κτλ. Αυτός διαφωνούσε γιατί βιβλία ήξερε πως καίνε μόνο οι φασίστες με τους οποίους ήταν σε προαιώνια βεντέτα αλλά σε μια επανάσταση υπάρχουν και παράπλευρες απώλειες, αυτό άκουσε να λένε στην τιβί το Δεκέμβρη κάποιοι σύντροφοι παρότι γενικά δεν γουστάρουμε την τιβί γιατί δουλεύουν εκεί διάφορα καθάρματα. Έλα μου όμως που δεν κάηκαν μόνο βιβλία αλλά και τρεις άνθρωποι σε μια τράπεζα.
Επί ώρες οι επαναστάτες έλεγαν πως πρόκειται για φήμες του κράτους για να χαλιναγωγήσουν τους αχαλίνωτους επαναστάτες που σάρωναν τα πάντα στο διάβα τους, συμπεριλαμβανομένων και των διαφωνούντων μικροαστών που πορεύονταν χωρίς να κάνουν μπ@χ@λ@. Κάποιοι άλλοι είπαν πως έφταιγαν οι "απεργοσπάστες". Άλλοι πως έφταιγε (μόνο) το αφεντικό τους που τους εξανάγκασε να δουλεύουν και που δεν είχε πάρει μέτρα πυρασφάλειας κτλ. Αρκετοί αναγκάστηκαν να γίνουν κι αυτοί μπάτσοι του κινήματος και σταλινικοί (στα λόγια ή στις πράξεις θα το δείξει η ιστορία) και να πουν την μαύρη αλήθεια, πως έκαναν πλάτες σε @λφ@δι@ που ήταν περισσότερο γ@υροι, β@ζελοι και μπ@ογκ (χούλιγκ@νς ντε) παρά @λφ@δι@. Μερικοί μάλιστα διαφωνούντες ντούροι επαναστάται τους έκραξαν κι αυτούς τους μικροαστούς απολογητές του συστήματος που ντροπιάζουν τα άλλα @λφ@δι@.
Ήταν @λφ@δι@ οι δράστες; Ήταν προβοκάτορες; (στην ολότητά τους και όχι μόνο η πράξη) Ποιος ξέρει, το θέμα είναι πως κάποια άλλα @λφ@δι@ επί χρόνια καλλιεργούσαν την εικόνα του χ@οτικού εξολοθρευτή που κατέστρεφε το...κεφάλαιο στους δρόμους και τον ταυτοποιούσαν ως @λφ@δι, κάποιοι άλλοι το προστάτευσαν με λόγια ή πράξεις γιατί το ένα @λφ@δι νίβει τ' @λλο.
Αλλά τώρα όλοι μαζί θα υποστούμε την προβοκατόρικη αυτή ενέργεια και κυρίως ο κόσμος που παλεύει και παρεμβαίνει καθημερινά, ο λαός που εκεί που πήγε να πάρει τα πάνω του μούδιασε μετά τους τρεις νεκρούς.
Ηθικό δίδαγμα: Τέρμα πια στις αυταπάτες, κόψτε τις μαλακίες πίσω από τις κουκούλες και πάτε με τους εργάτες...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)