Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι...το μόνο που σκεφτόμουν είναι ο Ηλίας. Γι αυτό κι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή αυτού του ιστολογίου ελπίζω για τελευταία φορά, για τον Ηλία.
O Ηλίας στο κέντρο της πρώτης γραμμής, με το συνηθισμένο του στυλ (Δευτέρα 28/2/1983, Σαλονίκη)
Άνοιξη του 2003. Αντιπολεμική πορεία στο Άκτιο, φτάνει το πούλμαν από τη Θεσ/κη, συναντάμε τους Θεσσαλούς και πάμε προς το στρατόπεδο, στη ντουντούκα ένας κοντός μουστακαλής, με γκρι παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και σκαρπίνια που γυάλιζαν σχεδόν όσο η φαλάκρα. Μερικούς μήνες μετά τον ξαναβλέπουμε στη Θεσσαλονίκη Αντίσταση 2003, στο κάμπινγκ στην Επανωμή. Σε μια από τις πολλές μεταφράσεις που έκανε, σε ένα εργαστήρι για τον πόλεμο που το θυμάμαι πολύ καλά διότι παρολίγο να γίνει σύρραξη γιατί ο Μορένο του Κάμπο Αντιιμπεριαλίστα είπε ότι οι Ταλιμπάν είναι αντιιμπεριαλιστές, με τη λογική του ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, και ο Αφγανός σύντροφος ο Ζαχίρ (και όλοι οι υπόλοιποι προφανώς) είχε γίνει πυρ και μανία, ο σύντροφος ο Γρηγόρης θεωρεί πως δεν μεταφράζω σωστά και ο ‘λίας με υπερασπίζεται χωρίς να με ξέρει. Άστο ρε το παιδί, που μου μαθες και εγγλέζικα να κάνεις κριτική, για να εισπράξει την απάντηση, πάψε ρε Ηλία, που μου μάθατε και ελληνικά στην Καρδίτσα και έχετε άποψη για τα εγγλέζικα. Οι διάλογοι δέκα χρόνια μετά αντιλαμβάνεστε πως είναι στο περίπου. Βέβαια ο 'λίας περισσότερο ήθελε να την πει στο Γρηγόρη με τον οποίο συνέχεια πειράζονταν παρά να υπερασπιστεί εμένα.
Επόμενη συνάντηση, μάλλον ένα χρόνο μετά, στη Μεσούντα, όπου πήγαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στον Άρη Βελουχιώτη. Ο Ηλίας και οι Καρδιτσιώτες σηκώνουν μπαϊράκι να πάει μόνο αντιπροσωπεία να καταθέσει την πλάκα γιατί ήταν επικίνδυνο το μονοπάτι. Οι καρδιτσιώτες μειοψηφούν και με δημοκρατικές διαδικασίες καταγγέλλουν και πάνε για τσίπουρα. Όταν επιστρέφουμε υπό κατάρρευση από την κούραση βλέπουμε στο καφενείο τον Ηλία στην κεφαλή ενός μεγάλου τραπεζιού όπου εκτός από τους συντρόφους που έμειναν πίσω, είχαν μαζευτεί και ντόπιοι, να αναλύει γιατί η απόφαση του Άρη να πάει στην Μεσούντα ήταν απόφαση αυτοκτονίας. Φυσικά συνοδεία τσίπουρου και μεζέ.
Από τότε ανταμώναμε λίγο πιο συχνά, σε αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις ή άλλες κομματικές εκδηλώσεις, και τα τελευταία χρόνια τον έβλεπα όποτε ανέβαινα στην Θεσ/κη όπου στο μεταξύ είχε μετακομίσει. Πέρυσι το καλοκαίρι τα έφερε η τύχη και βρεθήκαμε στα γραφεία της ΚΟΘ για καμιά ώρα μοναχοί. Μου εξιστορούσε για τη ζωή στο Βερολίνο επί δικτατορίας, ότι ο Ηλίας ήταν στο Βερολίνο το είχα μάθει πρώτη φορά χρόνια πριν, από τη Μαρία του Γαβρήλου. Όταν την ρώτησα πως έγινε κομμουνίστρια, μου είπε πως ο Γαβρήλος ήταν σεσσημασμένος και γι αυτό έφυγε μετανάστης, για να μπορέσει να δουλέψει. Αυτή δεν ήταν, αλλά έγινε όταν άκουσε τον Καμαρέτσο να μιλάει στο Σύλλογο των Ελλήνων στο Βερολίνο. Έτσι ο Ηλίας μου εξιστόρησε για μας, για το ΕΚΚΕ, για άλλες μικρότερες οργανώσεις, μιλούσε λες και ήταν χθες, μέχρι και την οργανωτική δύναμη του καθενός θυμόταν, απίστευτο μνημονικό. Όταν του είπα να μου τα πει ξανά να τα καταγράψουμε, το γύρισε αμέσως στο μουγκό. Για τα προδικτατορικά να πας στον Στέφο στην Καρδίτσα, αυτός ήταν στην ΠΠΣΠ, εγώ ήμουν φαντάρος τότε, μου απάντησε. Για την παρανομία; Και πάλι στον Στέφο, μαζί κρυβόμαστε τότε, στο ίδιο σπίτι. Και να πας και στον Βασίλη και τον Στέλιο. Και για τη Γερμανία Ηλία; Ε, αν είναι μετά θα σου πω κι εγώ. Το μετά δυστυχώς δεν ήρθε, ο Ηλίας μας άφησε πρόωρα. Οι ιστορίες του βέβαια δεν χάθηκαν, ζουν στον καθένα από εμάς που τις έχει εξιστορήσει, όπως ζει και ο ίδιος στο βαθμό που μας έχει επηρεάσει, που μας έχει σημαδέψει…ειδικά τη νέα γενιά, με την οποία πάντα είχε μια απίστευτα αν όχι παράδοξα καλή σχέση.
Τελευταία φορά που τον είδα, ήταν το καλοκαίρι πέρσι στο σπίτι του, όπου παρακολουθούσε τα ολυμπιακά αθλήματα, ο αθλητισμός ήταν μάλλον το δεύτερο μεγάλο πάθος του μετά την πολιτική, δογματικός και αντιδιαλεκτικός γαύρος ο άτιμος. Γιατί ο Ηλίας δεν ήταν έξω από αυτό τον κόσμο, ένας εξωγήινος της πολιτικής που έρχεται από άλλο πλανήτη σε αυτό τον κόσμο, γι αυτό και δεν ήξερε να μιλάει μόνο για τα πολιτικά. Ήταν ένας απλός, λαϊκός άνθρωπος, όπως οφείλουν να είναι οι κομμουνιστές.
Καλό αντάμωμα Ηλία!
