Σ' ένα μήνα θα 'χουν όλα τελειώσει, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός...
Το Πρίσμα άργησε να πάρει μπρος και ένα μήνα μετά την έναρξή του φτάνει ένα μήνα πριν τη λήξη του. Όταν δεσμεύτηκα να το κλείσω το ρημάδι όταν επανέλθω δεν υπολόγιζα να ακούσω το καλή πατρίδα σύντροφε τόσο σύντομα. Κι όμως το Πρίσμα επιστρέφει στα χώματα που ανδρώθηκε.
Δεν μας σηκώνει άλλο η ξενιτιά, ούτε ο καφές φίλτρου. Ε ναι λοιπόν θέλω να πιω φραπέ σαν άνθρωπος κι εγώ! Να καθίσω για 3 γαμωώρες για καφέ, να διαβάσω 2 εφημερίδες και στο τραπέζι μου να κάτσει η μισή συμπρωτεύουσα μέχρι να σηκωθώ να φύγω! Τόσο δύσκολο είναι?
Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες!
Γεννήθηκα για την καταστροφή κι όποτε φεύγω αφήνω πίσω μου συντρίμμια. Εύχομαι να σπάσουν τα φράγματα μόλις απογειωθεί το αεροπλάνο να πνιγούν τα καθίκια οι καλβινιστές μπας και γλιτώσει καμιά χώρα του λεγόμενου τρίτου κόσμου (ντεμέκ τρίτος αυτά τα Τενγκ Χσιάο Πίνγκ εγώ δεν τα γουστάρω) που την έχουν πηδήξει πατόκορφα.
Με ΝΔ έφυγα με ΠΑΣΟΚ επιστρέφω. Ακριβώς αντίστροφη ήταν η πορεία της πρώτης μου καθόδου στην Ελλάδα. Σκατά ήταν και τότε, απόσκατα θα είναι τώρα. Αλλά είμαι σαδομαζοχιστής (ναι μ' αρέσει το S&M των Μετάλλικα).
Έμαθα βέβαια πως αυτά τα 2 χρόνια άλλαξαν πολλά. Η νεολαία αγρίεψε αλλά οι νέοι αριστεροί (κατά το νέοι αγρότες, μόνοι ψάχνουν) είναι καλά παιδιά και συνεσταλμένα. Ούτε λόγους για κριτική δεν βρίσκεις πλέον. Όχι όπως παλιά που ήταν παλιόπαιδα και το κέφι τους έκαναν, εκεί στα καφενεία, στα Μπερλίν και τα Ταξίδια που πίναν όλοι μαζί ξύδια. Αμβλύνονταν τα πάθη στα μπαράκια, κοινή δράση κι έτσ'. Καλά οι κνίτες γενικά ήταν εξαίρεση αφού απλά όταν χαιρετούσες μούγκριζαν συνήθως αλλά δε γαμείς. Και οι συνασπισμένοι γιατί τον καιρό εκείνο δύσκολο να τους εντοπίσεις, ήσαν λίγοι και κυκλοφορούσαν σε γνωστά αλτέρνατιβ μαγαζιά που οι "αριστερισταί" τα απέφευγαν σαν ο τροτσκιστής το Στάλιν. Στο Έκκεντρο να τους πετύχαινες στην καλύτερη μετα τροτσκιστριών-συριζαίων κορασίδων.
Πάλι μαλακίες γράφω θα μου πει ο άλλος και θα έχει και δίκιο. Έτσι μου βγαίνουν έτσι τα γράφω. Υποτάσσομαι στο δικό μου αυθόρμητο μπας και καταλάβω τους άλλους.
1 σχόλιο:
Όπως έχω ξαναπεί στο αυτό το blog, το στυλ ζωής των φοιτητοrebelων αλλάζει. Βέβαια κάποια πράματα μένουν ακόμα αναλλίωτα από την πολιτιστική επίθεση της ατικής τάξης. Ας πούμε το χρονικό στήσιμο στα κινηματικά ραντεβού είναι ακόμα σήμα κατατεθέν. Τα φουαγιέ μέτα τα πάρτυ στο πολυτεχνείο συνεχίζουν να αποτελούν θλιβερό θέαμα για τις καθαρίστριες.
Κατά τα άλλα αναρχοαυτονομία τζίβα και ποδήλατο. Η Ναυαρίνου μεταφέρθηκε στην πλατεία της ροτόντας. Όπως και αυτοί οι εκνευριστικοί ζογκλέρ με τις φωτιές. Μπρος φαρχάν και πίσω ρέμα. Ούτε κιβωτό δεν πάμε πια, να δούμε καμιά καινούργια φάτσα. Βουλιάζουμε στο τρίγωνο των Βερμούδων της ροτόντας. Στο φαγητό, η μπούκα έχει εκτοπίσει δικαίως τον αχνό λόγω τιμής και ποιότητας.
Όσο για την εναλλακτική κουλτούρα. Προσφάτως σύρθηκα σε μια μουσική -τάχαμου χιουμοριστική παράσταση στο Καφωδείο. Το καλύτερο σημείο της παράστασης ήταν όταν ένας μουσικός σε μία αποτυχημένη προσπάθεια αυτοσχεδιασμού είπε: "ε ρε τι ακούτε με 5 ευρώ", εννοόντας την είσοδο. Τότε πετάχτηκε ένας από το τραπέζι μας λέγοντας φωναχτά "πέντε κι οχτώ δεκατρία, να ξες!". Χίλιες φορές καλύτερα στο Μικρό Θέατρο, με ζεστή ατμόσφαιρα, κρασάκι και συζήτηση μετά την παράσταση...
Τα μπαράκια στην κορομηλά αντέχουν ακόμα, όπως και το Manifesto. Πάλι καλά. Όμως παλιές αξίες, όπως η metal, ο πατσάς, το τσίπουρο έχουν αρχίζει να χάνονται από το λεξιλόγιο των νέων γενεών. Στα θετικά όμως μπορούμε να προσμετρήσουμε την άνοδο του αντικαπνιστικού κινήματος.
Αφέθηκα και γω στις σκέψεις μου, αλλά ταιριάζει με τον χαρακτήρα του blog.
ΥΓ1 Βέβαια η χειρότερη επιλογή ever ήταν όταν ήμουν πρώτο έτος που βγαίναμε στο μουχαμπέτι.
ΥΓ2 Δεν είναι ανάγκη να πνίξεις τον μπάμπη φεύγοντας.
Δημοσίευση σχολίου