Παρότι είχα πει να μην το κουράσω κι άμα δεν μου βγαίνει να μην γράφω είπα να γράψω απλά και μόνο για να εγκαινιάσω το καινούργιο έτος. Νέες απαιτήσεις όμως και δεν γίνεται να βγει η βδομάδα κι ο συνεπής ιστολόγος να μείνει μουγκός. Εδώ στην μαρτυρική μεγαλόνησο χθες είχαμε την πρώτη μέρα απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους.
Εγώ γενικά την έβγαλα σε ανοικτούς χώρους και την προηγούμενη μέρα όπου και είχα την ευκαιρία να μιλήσω με πολλούς συμπολίτες μου, φίλους αλλά και άγνωστους. Εκεί ακούστηκαν διάφορα, λογικές αναλύσεις είτε υπέρ είτε κατά αλλά και διάφορα ευτράπελα. Γενικά η κυρίαρχη αντίληψη του κύκλου μου ο οποίος αποτελείται κατά βάση από καπνιστές και μάλιστα αρκετά φανατικούς διαφωνεί με την απαγόρευση ακριβώς διότι έγκειται ακριβώς σε μια απαγόρευση και μάλιστα γεμάτη υποκρισία. Ενδόμυχα διατυπώθηκε η άποψη πως καλό θα τους κάνει και το σκέφτονται να το κόψουν αλλά το δεύτερο θα είναι δική τους απόφαση κι όχι του κάθε νομοθέτη.
Αυτή η συνομοταξία όμως έθεσε και το πιο σημαντικό ζήτημα. Αφού κόπτονται για την δημόσια υγεία γιατί δεν απαγορεύουν την καλλιέργια, την εισαγωγή και την πώληση? Το κέρδος, τόσο του κράτους από τη φορολογία όσο και των μεγάλων καπνοβιομηχανιών.
Στο ΠΡΙΝ είχα διαβάσει τοποθέτηση υπέρ του μέτρου και η Προλεταριακή Σημαία είχε απαντήσει με αντισχόλιο και καλά έκανε. Το τελευταίο υποδηλώνει και το πρόβλημα. Όχι η στάση της Π.Σ. που ήταν σωστή αλλά η στάση της αριστεράς. Η αριστερά χωρίζεται μεν σε 2 στρατόπεδα το ρεφορμιστικό και το επαναστατικό αλλά επειδή παίζει πολύ ο βερμπαλισμός εντός της μπορεί να μην πολυδιακρίνεις ποιος είναι ποιος. Υπάρχει όμως το στρατόπεδο των καπνιστών - φανατικοί οι θεριακλήδες- και των μουτζαχεντίν αντι-παθητικών μη-καπνιστών τα οποία είναι ξεκάθαρα.
Το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί και απόδειξη του υποκειμενισμού που διακατέχει - όχι ως δομικό στοιχείο - όλο το φάσμα της αριστεράς. Οι μεν καπνιστές θα υπεραμυνθούν του δικαιώματος στην ελεύθερη καταστροφή της υγείας και της οικονομικής κατάστασης αυτών και των γύρω τους. Όσον αφορά τους γύρω τους ο κομμουνιστής κάνει τα πάντα (και) για τους άλλους άρα είναι απόλυτα καλυμμένος απ' αυτή την πλευρά. Θα επικαλεστεί τους σ. Στάλιν και Τσε γνωστούς καπνιστές, το '36 στη Θεσσαλονίκη όπου όλα έγιναν για το τσιγάρο κτλ. Το πιο σοβαρό τους επιχείρημα όμως είναι ότι είμαστε κατά του αστικού και ιμπεριαλιστικού δικαίου και το αντι-κυβερνητικό, αντι-ΕΕ περιεχόμενο επιβάλλει την ολοκληρωτική εναντίωση στην αντιδραστική νομοθεσία εκ Βρυξελλών.
Από την άλλη μεριά έχουμε τους a! anti! anti-antikapnista! Το πιο σοβαρό επιχείρημα είναι πως ένας κομμουνιστής δεν πρέπει να έχει εξαρτήσεις. Πολύ σωστό αλλά τι να το κάνεις αφού μόνο ο μ-λ χώρος μπορεί να το επικαλεστεί αφού για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει εξάρτηση! Η αποπνικτική ατμόσφαιρα στα αμφιθέατρα σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις, κάτι που συνήθως επισήμαινε ο εκάστοτε σύντροφος επιστρέφοντας από το περίπτερο όπου είχε πάει για τσιγάρα...Μειονέκτημα για το κίνημα των antikapnista αποτελεί η συμμετοχή κάτι new age αναρχοχίππιδων, vegans και δε συμμαζεύεται οι οποίοι είναι πάνω απ' όλα αντιπαθητικοί και άρα είμαστε ενάντια στις απόψεις τους από άποψη. Το θετικό του αντικαπνιστή είναι πως μπορεί να παρακολουθεί άνευ διακοπής διαδικασίες στις οποίες οι διοργανωτές απαγορεύουν το κάπνισμα - σπάνιες αλλά υπάρχουν. Αυτό βέβαια τείνει να εξελιχθεί σε κατάρα και σοβαρή σκέψη για να αρχίσει κάποιος το κάπνισμα για να έχει διαδικασία να την κάνει έστω και για λίγο όταν ο σύντροφος αναλύει το πρώτο σκέλος του τρίτου σημείου του κλεισίματός του όπου επιχειρεί μια σύντομη μισάωρη σύνοψη της δίωρης τοποθέτησής του.
Ο καπνιστής με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα είναι πιο πιθανό να προσεγγίσει την πρωτοετίνα με το στυλ α λα Τσε, ο αντικαπνιστής να την φιλήσει γιατί δεν βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα και έχει και κανα φράγκο μιας και δεν τον επηρεάζει η συνεχής αύξηση του φόρου στα είδη καπνού. Ο καπνιστής υποφέρει από το σύνδρομου είτε του καλού σαμαρείτη που έχει πάντα να προσφέρει καπνό/τσιγάρο στους αναξιοπαθούντες συντρόφους ή του τρακαστράτος, της αντιπαθητικής κατηγορίας που κόβει το περίπτερο αλλά ποτέ το τσιγάρο.
Συνοψίζοντας, τα χρόνια εμπειρίας μου με οδήγησαν στο συμπέρασμα να ταχθώ κριτικά με τους αντιkapnista διαχωρίζοντας τη θέση μου από την αστική και ιμπεριαλιστική νομοθεσία. Το ζήτημα αυτό θα λυθεί μέσα στους κόλπους του κινήματος. Αυτό αποτελεί ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για το προχώρημα της υπόθεσης και πρέπει να δεσμευτούν και οι δυο πλευρές σε αυτό. Από την άλλη αυτό θα πρέπει να γίνει κτήμα του κινήματος από τα κάτω και τ' αριστερά και όχι από τα πάνω - με ντιρεκτίβα - και τα δεξιά - νομοθεσία και διώξεις.
Αυτό το κείμενο αποτελεί άνοιγμα και κλείσιμο της αμεσοδημοκρατικής διαδικασίας της 1ης Αντικαπνιστικής Συνδιάσκεψης του Νέου Αντικαπνιστικού Ρεύματος.
5 σχόλια:
αυτα περι στρατοπεδων ειναι μουφες, μια παρεα φυσιολογικη που θελει να βγει εξω θα εχει σχεδον παντα και καπνιστες και μη καπνιστες. Οποτε ειτε καταστασεις οπου σε πνιγει η τσιγαριλα και το ποσοστο του καπνου ξεπερνα αυτο του οξυγονου, μην πω και του αζωτου, στην περιεκτικοτητα του αερα ειτε καταστασεις απαγορευσης ειναι προβληματικες για αυτην.
Σε γενικες γραμμες, νομιζω πολυ κακο για το τιποτα και να ασχολουμαστε με ανουσια πραγματα.
Γενικα εγω ημουν εντονα αντικαπνιστης - οχι υστερικος βεβαια - μεχρι που μια φορα στο τρενο, καθως ημουν αναμεσα στα βαγονια μαζι με ενα παιδι, αναψε τσιγαρο και μου ζητησε να κραταω τσιλιες απο την πλευρα που κοιταζα μην περασει κανενας ελεγκτης, καθωως το καπνισμα απαγορευεται παντου μεσα στο τρενο. Εκεινη τη στιγμη ταυτισα τον ελεγκτη ως την προσωποποιηση της εξουσιας, της καταπιεσης, της πειθαρχησης και του ελεγχου και οτι κακο μπορει να φαντασει κανεις και στο προσωπο του καπνιστη συνεπιβατη μου εναν κατατρεγμενο απο τα δεινα, την καταπιεση, εναν ανθρωπο που ομως δεν το βαζει κατω αλλα αντιστεκεται και οχι ατομικιστικα αλλα μαλιστα ζητα την αλληλεγγυη, εναντια σε ψευτοδιαχωρισμους καπνιστη-μη καπνιστη αλλα κρατωντας ως μονη ταυτοτητα αυτη του συνεπιβατη, που μας ενωνει στο μακρυ μας ταξιδι, δομημενη κατα αντιπαραθεση αυτης του ελεγκτη-καταπιεστη.
σύντρολλε τα στρατόπεδα υπάρχουν και τα έχω βιώσει. Επίσης υπάρχει και το πρόβλημα αφού φεύγοντας από τη συνέλευση ή το συντονιστικό συνελεύσεων (εκείνο το 18ωρο που είμανε και πρόεδρας σε κάποια φάση) νομίζεις πως παραμένεις σε θάλαμο αερίων.
Δε μιλάμε για την παρέα, στην παρέα αμβλύνονται τα μίση. Το θέμα που έθιξες θεωρώ πως το έθιξα κι εγώ μιας και τάχθηκα κατά των απαγορεύσεων. Αλλά μπορούμε να πούμε: Kάτω οι νόμοι και οι κανονισμοί - νόμος οι ανάγκες του κάθε καπνιστή? Στο πρώτο σκέλος λέω κατηγορηματικά ΝΑΙ.
Για το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος. Εννοώντας πως η ελευθερία του καπνιστή παραβιάζει αυτή του αντικαπνιστή και αντίστροφα. Σ' αυτό δεν έχω απάντηση. Αλλά είναι υποκρισία οι νοήμονες καπνιστές (γιατί υπάρχουν κι οι μαλάκες) να μην καπνίζουν παρουσία μικρών παιδιών αλλά να μην αποδέχονται μια καλοπροαίρετη (γιατί κι εδώ υπάρχουν και μαλάκες) παράκληση είτε για να μην καπνίσουν ή να το ελαττώσουν ή εστω να μην απομακρυνθούν άμα σε πειράζει ο καπνός.
Το πρόβλημα είναι το εξής. Μιλάμε πάντα για το συλλογικό αλλά δεν το βάζουμε πάνω απ' το ατομικό μας σε πολλά ζητήματα. Π.χ. ένας καπνιστής που βρίσκεται ανάμεσα σε 10 αντικαπνιστές δεν θα ρωτήσει καν αν τους ενοχλεί να ανάψει τσιγάρο κι άμα κάποιος παραπονεθεί θα δυσανεσχετήσει. Ισχύει και το αντίστροφο που ένας αντικαπνιστής βρίσκεται ανάμεσα σε καπνιστές και προσπαθεί να επιβάλει τη "γραμμή" του ετσιθελικά με εκνευριστικό πολλές φορές τρόπο.
Η αλληλεγγύη που ανέφερες με προβληματίζει. Πρώτον, θεωρώ κι εγώ πως στους καπνιστές είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη αλλά ΜΟΝΟ στο ζήτημα του να καπνίσουν. Δηλαδή πηγάζει από την εξάρτησή τους από τον καπνό ή μάλλον από την στέρησή αυτού. Ένας καπνιστής το θεωρεί αυτονόητο να δώσει τσιγάρο, καπνό ή άλλα παρελκόμενα σε κάποιον αναξιοπαθούντα καπνιστικό σύντροφο ακόμη κι όταν δεν του περισσεύει. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος όμως εάν θα έκανε το ίδιο για λεφτά, αν θα τον υπερασπιζόταν για ένα άλλο ζήτημα. Όχι επειδή είναι καπνιστής, δεν εννοώ αυτό, αλλά επειδή βρισκόμαστε στην σημερινή κατάσταση. Δεν αναφέρομαι στο περιστατικό που περιέγραψες αλλά γενικεύω το φαινόμενο. Χρόνια στο κουρμπέτι τόσο του καπνιστή όσο και του αντικαπνιστή έχω γνωρίσει και τις δυο πλευρές του νομίσματος έχοντας κατά καιρούς υϊοθετήσει ίσως όλες τις πτυχές και πλευρές των δύο ρόλων. Γιατί στην τελική πιστεύω πως δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από δυο ρόλους σε αυτή την κοινωνία διανθισμένους με διάφορα "χαρακτηριστικά". Π.χ. ο καπνιστής δεν σημαίνει πως ντε και καλά δεν ενδιαφέρεται για την υγεία του αφού μπορεί να μην έχει άλλα πάθη και να προσέχει την διατροφή του. Ο αντικαπνιστής καλή ώρα μπορεί να είναι μπεκροκανάτα και να τρώει ότι να 'ναι (εγώ μέχρι τα 19 μου). Δεν αποτελούν ομοιογενείς ομάδες όσο κι αν τους παρουσιάζουν ως τέτοιες γιατί δεν τους ενώνει τίποτα άλλο πέρα από την στάση τους υπέρ ή κατά του καπνίσματος. Είναι σαν το σχέδιο Ανάν ένα πράγμα. Πολλοί άνθρωποι για διαφορετικούς τρόπους έθεσαν εαυτούς υπέρ ή κατά. Αυτό που τους ένωνε ήταν το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Έτσι κι εμείς τασσόμαστε κατά του ιμπεριαλιστικού σχεδίου ΚΑΠΝΑΝ που θέλει να διζωνική (μεγαλύτερη ή μικρότερη των 70 τ.μ.) δικοινοτική (καπνιστών-αντικαπνιστών) ομοσπονδία. Οι προσπάθειες για διχοτόμηση σε καπνιστές και αντικαπνιστές θα πέσουν στο κενό. Η λαϊκή αντικαπνιστική-αντιϊμπεριαλιστική πάλη θα νικήσει. Venceremos (δεν) θα καπνίσουμε!
Ξέχασα το "φέρει τη" ανάμεσα στο "θέλει να" και στο "διζωνική".
ΚΚ
Κατ΄αρχάς υπάρχουν τα στρατόπεδα που περιέγραψες και μάλιστα πιστεύω ότι το σωστό είναι το αντικαπνιστικό στρατόπεδο. Κατ΄αρχάς εννοείται ότι η ΕΕ δε νοιάζεται για την υγεία μας και τα λοιπά. Και δε θα ρωρήσει ο λαός κανένα ελεκτή για το τι θα κάνει, γιατί πολύ απλά δεν είναι ο αρμόδιος. Πιστεύω ότι το ζήτημα πρέπει να λύνεται με έναν διακανονισμό, αλλά υπέρ των αντικαπνιστών. Να σεβόμαστε δηλαδή τη θέση του εξαρτημένου. Και να αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι έχουν εξαρτήσεις στο περιβάλλον που ζούμε. Όμως οι μη καπνιστές δε φταίνε σε τίποτα και αυτοί έχουν δίκιο, πώς να το κάνουμε. Εκτός από ζήτημα υγείας, είναι και ζήτημα περιβάλλοντος που κυριαρχεί στα άθλια κρασάδικα που συχνάζουμε. Ένα βρωμερό περιβάλλον καθόλου "προοδευτικό".
Υπάρχει και η πολιτική πλευρά. Αυτή που μετατρέπει ένα αμφιθέατρο συζήτησης, συνέλευσης ή συντονισμού σε επώδυνη διαδικασία. Εκεί είανι οργανωτικό ζήτημα και όχι ζήτημα ζύμωσης. Όσοι δεν μπορούν να ελέγξουν τα νεύρα τους και επιδίδονται σε μανιώδες κάπνισμα, ΕΞΩ.
ΥΓ: Υπάρχει και μια πρόταση για ομάδες κρούσης των antica. Ομάδες των 5 που θα μπαίνουν μέσα σε μαγαζιά, θα ξυλοκοπούν έναν καπνιστή και θα φεύγουν αφήνοντας πίσω τρικάκια με συνθήματα όπως ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ.
Ωραία το έθεσες αλλά έθιξες ένα άλλο θέμα εξίσου σημαντικό. Την κομφορμιστική "διασκέδαση" των "αντι"-κομφορμιστών στα καφενεία του κέντρου και του μπιτ μπαζάρ. Σε άθλιους χώρους, με κρασί που παρότι από μόνο του είναι ξέπλυμμα πολλοί σου σερβίρουν ότι άφησαν οι προηγούμενοι κτλ. Πιθανό να μας απασχολήσει σε μελλοντικό κείμενο γραμμής για το κίνημα.
Δημοσίευση σχολίου