Αναζητηση της απολυτης αληθειας

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Για τον Ηλία...

Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι...το μόνο που σκεφτόμουν είναι ο Ηλίας. Γι αυτό κι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή αυτού του ιστολογίου ελπίζω για τελευταία φορά, για τον Ηλία.

O Ηλίας στο κέντρο της πρώτης γραμμής, με το συνηθισμένο του στυλ (Δευτέρα 28/2/1983, Σαλονίκη)


Άνοιξη του 2003. Αντιπολεμική πορεία στο Άκτιο, φτάνει το πούλμαν από τη Θεσ/κη, συναντάμε τους Θεσσαλούς και πάμε προς το στρατόπεδο, στη ντουντούκα ένας κοντός μουστακαλής, με γκρι παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και σκαρπίνια που γυάλιζαν σχεδόν όσο η φαλάκρα. Μερικούς μήνες μετά τον ξαναβλέπουμε στη Θεσσαλονίκη Αντίσταση 2003, στο κάμπινγκ στην Επανωμή. Σε μια από τις πολλές μεταφράσεις που έκανε, σε ένα εργαστήρι για τον πόλεμο που το θυμάμαι πολύ καλά διότι παρολίγο να γίνει σύρραξη γιατί ο Μορένο του Κάμπο Αντιιμπεριαλίστα είπε ότι οι Ταλιμπάν είναι αντιιμπεριαλιστές, με τη λογική του ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, και ο Αφγανός σύντροφος ο Ζαχίρ (και όλοι οι υπόλοιποι προφανώς) είχε γίνει πυρ και μανία, ο σύντροφος ο Γρηγόρης θεωρεί πως δεν μεταφράζω σωστά και ο ‘λίας με υπερασπίζεται χωρίς να με ξέρει. Άστο ρε το παιδί, που μου μαθες και εγγλέζικα να κάνεις κριτική, για να εισπράξει την απάντηση, πάψε ρε Ηλία, που μου μάθατε και ελληνικά στην Καρδίτσα και έχετε άποψη για τα εγγλέζικα. Οι διάλογοι δέκα χρόνια μετά αντιλαμβάνεστε πως είναι στο περίπου. Βέβαια ο 'λίας περισσότερο ήθελε να την πει στο Γρηγόρη με τον οποίο συνέχεια πειράζονταν παρά να υπερασπιστεί εμένα.

Επόμενη συνάντηση, μάλλον ένα χρόνο μετά, στη Μεσούντα, όπου πήγαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στον Άρη Βελουχιώτη. Ο Ηλίας και οι Καρδιτσιώτες σηκώνουν μπαϊράκι να πάει μόνο αντιπροσωπεία να καταθέσει την πλάκα γιατί ήταν επικίνδυνο το μονοπάτι. Οι καρδιτσιώτες μειοψηφούν και με δημοκρατικές διαδικασίες καταγγέλλουν και πάνε για τσίπουρα. Όταν επιστρέφουμε υπό κατάρρευση από την κούραση βλέπουμε στο καφενείο τον Ηλία στην κεφαλή ενός μεγάλου τραπεζιού όπου εκτός από τους συντρόφους που έμειναν πίσω, είχαν μαζευτεί και ντόπιοι, να αναλύει γιατί η απόφαση του Άρη να πάει στην Μεσούντα ήταν απόφαση αυτοκτονίας. Φυσικά συνοδεία τσίπουρου και μεζέ.

Από τότε ανταμώναμε λίγο πιο συχνά, σε αντιιμπεριαλιστικές εκδηλώσεις ή άλλες κομματικές εκδηλώσεις, και τα τελευταία χρόνια τον έβλεπα όποτε ανέβαινα στην Θεσ/κη όπου στο μεταξύ είχε μετακομίσει. Πέρυσι το καλοκαίρι τα έφερε η τύχη και βρεθήκαμε στα γραφεία της ΚΟΘ για καμιά ώρα μοναχοί. Μου εξιστορούσε για τη ζωή στο Βερολίνο επί δικτατορίας, ότι ο Ηλίας ήταν στο Βερολίνο το είχα μάθει πρώτη φορά χρόνια πριν, από τη Μαρία του Γαβρήλου. Όταν την ρώτησα πως έγινε κομμουνίστρια, μου είπε πως ο Γαβρήλος ήταν σεσσημασμένος και γι αυτό έφυγε μετανάστης, για να μπορέσει να δουλέψει. Αυτή δεν ήταν, αλλά έγινε όταν άκουσε τον Καμαρέτσο να μιλάει στο Σύλλογο των Ελλήνων στο Βερολίνο. Έτσι ο Ηλίας μου εξιστόρησε για μας, για το ΕΚΚΕ, για άλλες μικρότερες οργανώσεις, μιλούσε λες και ήταν χθες, μέχρι και την οργανωτική δύναμη του καθενός θυμόταν, απίστευτο μνημονικό. Όταν του είπα να μου τα πει ξανά να τα καταγράψουμε, το γύρισε αμέσως στο μουγκό. Για τα προδικτατορικά να πας στον Στέφο στην Καρδίτσα, αυτός ήταν στην ΠΠΣΠ, εγώ ήμουν φαντάρος τότε, μου απάντησε. Για την παρανομία; Και πάλι στον Στέφο, μαζί κρυβόμαστε τότε, στο ίδιο σπίτι. Και να πας και στον Βασίλη και τον Στέλιο. Και για τη Γερμανία Ηλία; Ε, αν είναι μετά θα σου πω κι εγώ. Το μετά δυστυχώς δεν ήρθε, ο Ηλίας μας άφησε πρόωρα. Οι ιστορίες του βέβαια δεν χάθηκαν, ζουν στον καθένα από εμάς που τις έχει εξιστορήσει, όπως ζει και ο ίδιος στο βαθμό που μας έχει επηρεάσει, που μας έχει σημαδέψει…ειδικά τη νέα γενιά, με την οποία πάντα είχε μια απίστευτα αν όχι παράδοξα καλή σχέση. 

Τελευταία φορά που τον είδα, ήταν το καλοκαίρι πέρσι στο σπίτι του, όπου παρακολουθούσε τα ολυμπιακά αθλήματα, ο αθλητισμός ήταν μάλλον το δεύτερο μεγάλο πάθος του μετά την πολιτική, δογματικός και αντιδιαλεκτικός γαύρος ο άτιμος. Γιατί ο Ηλίας δεν ήταν έξω από αυτό τον κόσμο, ένας εξωγήινος της πολιτικής που έρχεται από άλλο πλανήτη σε αυτό τον κόσμο, γι αυτό και δεν ήξερε να μιλάει μόνο για τα πολιτικά. Ήταν ένας απλός, λαϊκός άνθρωπος, όπως οφείλουν να είναι οι κομμουνιστές.


Καλό αντάμωμα Ηλία!

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Με κάλυψε ο από κάτω:

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το ιστολόγιο: η πρηνής θέση του σκοπευτή
Σας το προσφέρω αμάσητο μιας και με καλύπτει σε γενικές γραμμές και ο νοών νοείτω..

"All tommorow's parties

Αυτό ήταν λοιπόν, αγαπητοί-ες... Μετά από 5 χρόνια συνεχούς ή όχι και 
τόσο συνεχούς παρουσίας το κλείνω και γω το μαγαζάκι.

Νιώθω ότι ό,τι είχα να πω από δω μέσα λίγο πολύ το είπα. Και κατά μία 
έννοια νιώθω μια αφόρητη κούραση να επαναλαμβάνω ξανά μανά τα 
ίδια πράγματα, τα ίδια επιχειρήματα, τις ίδιες ιστορίες για το τι φταίει 
στο χώρο, στο κίνημα, στην κοινωνία κλπ. Και όχι, δεν θα το ρίξω 
στην αυτοδικαίωση -ό,τι εγώ τα 'πα. Οπότε ο βασικός λόγος που κλείνει 
το όλο θέμα είναι ότι αν αρχίσω να τα ξαναλέω θα τα ξαναπώ πολύ 
πιο τσαντισμένα, πολύ πιο επιθετικά. Και αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αυτό 
που χρειαζόμαστε τώρα. Κυρίως γιατί αυτό που χρειαζόμαστε τώρα 
είναι ψυχραιμία, ευφυία και πράξη. Και μόνος μου εδώ δεν μπορώ, δεν 
θέλω και δεν γίνεται να τα έχω αυτά. 

Θα μου πεί κανείς "χαλάρωσε ρε μεγάλε, ένα γαμομπλόγκ είναι"... Και 
θα έχει δίκιο. ΑΠΟΛΥΤΟ.

Άλλα τι να κάνω που είναι το δικό μου μπλογκ, που εγώ το θέλω έτσι και 
έτσι που το θέλω δεν γίνεται να είναι;

Όλο αυτό υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μέσα στο κεφάλι μου και είναι 
ίσως ο λόγος που αυτό το ταπεινό προλεταριακό ιστολόγιο έγινε ένα 
υπέροχο ζόμπι που αναζητά μυαλά! Τέλος πάντων ή κάνεις μια δουλειά 
ή δεν την κάνεις.

Από αναλύσεις και εξυπνάδες πάμε καλά πια στον κόσμο των 
ελληνόφωνων σόσιαλ μίντια οπότε...

Το μπλογκ θα μείνει ανοιχτό με κλειστά τα σχόλια μέχρι να τα μεταφέρω 
όλα κάπου αλλού σαν αρχείο (θα προσπαθήσω να μεταφέρω και τις
συζητήσεις).

Δεν πρόκειται να χαθούμε γιατί κανένας δε χάνεται.

Τα φιλιά μου και να προσέχετε.

κάνει (με μεγάλη χαρά -καλά κόψε κάτι ρε μεγάλε) την παρουσία μου 
περιττή.

Και ακούστε τούτο δω για να μην ξεχνιόμαστε.


Είναι οι Dream Syndicate με τη διασκευή στο See that my grave is kept clean του Blind Lemon Jefferson (το βίντεο είναι τελείως άσχετο και με το συγκεκριμένο τραγούδι έκλεισαν το τελευταίο λάιβ που έδωσαν -ταιριαστό άρα)."

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

21 Ιουλίου 1965...

Σαν χθες δολοφονήθηκε ο Σωτήρης Πέτρουλας. Όπως κάθε χρόνο οι παλιοί του φίλοι και σύντροφοι σαν ελάχιστο φόρο τιμής συγκεντρώθηκαν στο σημείο της δολοφονίας του, για να του αποτίσουν ελάχιστο φόρο τιμής.

Είχα περάσει πολλές φορές από τη γωνία Σταδίου και Εδουάρδου Λω αλλά ποτέ δεν είχα προσέξει το μνημείο του Πέτρουλα.

Μοναχά μια χούφτα άνθρωποι μαζεύτηκαν για να τον τιμήσουν 47 χρόνια μετά. Οι πιο πολλοί απ' αυτούς το κάνουν επί 47 χρόνια. Όχι από συνήθεια, ούτε από υποχρέωση. Το κάνουν γιατί ο Σωτήρης Πέτρουλας με το θάνατό του κρατάει ζωντανό το δικό τους όνειρο για μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα, ένα όνειρο που ίσως σήμερα το έχουν περισσότερo ανάγκη απ' ότι το 1965.

Δεν θα κλείσω την ανάρτηση με το τραγούδι του Μίκη. Για ένα και μόνο λόγο. Το τραγούδι αυτό και η στάση του τότε προέδρου της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη υπήρξε, για μένα μια αλητεία. 

Ο Πέτρουλας είχε καθαιρεθεί (κατ' άλλους διαγραφεί, όπως ο κολλητός του, ο Μάκης Παπούλιας) από τους Λαμπράκηδες. Ενδεικτικά διαβάστε τμήμα της αλληλογραφίας του με άλλο ανήσυχο πνεύμα της περιόδου, τον μετέπειτα εκδότη του Κάλβου, Γιώργο Χατζόπουλο, για να δείτε το κλίμα της εποχής. Παρόλα αυτά η ΕΔΑ προσπάθησε να καπειλευτεί τη δολοφονία του παρουσιάζοντάς τον ως "δικό της". Ο Σωτήρης Πέτρουλας, κομμάτι μιας ανήσυχης νεολαίας που μάλλον δεν πειθόταν από τη χλιαρή πολιτική της ΕΔΑ/ΔΝΛ άρχισε να την ψάχνει για αλλού. Είναι γνωστές οι επαφές του με τον κύκλο του περιοδικού "Αναγέννηση", με τους Φίλους Νέων Χωρών και τη Σοσιαλιστική Συνειδητοποίηση. Δεν μπορεί κανείς να πει με σιγουριά που και πως θα κατέληγε πολιτικά ο Πέτρουλας με βάση τις αναζητήσεις του αλλά η πόρτα της ΔΝΛ είχε τότε κλείσει γι αυτόν. 

Στο τραγούδι που σκάρωσε ο Μίκης σε χρόνο dt αλλά και στη στάση του στην κηδεία που προσπάθησαν να την καπελώσουν και χώθηκε μαζί με τους φίλους του Σωτήρη που έδωσαν μάχη για να κουβαλήσουν το φέρετρο του συντρόφου τους φαίνεται ένας έντεχνος τρόπος για καπηλεία. Κατά την άποψή μου ο στίχος "σε πήρε ο Λαμπράκης" περισσότερο παρέπεμπε στους Λαμπράκηδες παρά στη δολοφονία Λαμπράκη δυο χρόνια πριν, αλλά εγώ είμαι γνωστός καχύποπτος.

Έγινε επίσης η χρήση της οικογένειας του για να δηλώσει στον Τύπο της εποχής πως ο γιος τους δεν ήταν μαοϊκός και άλλα τέτοια φαιδρά.

Το Πρίσμα θα επανέλθει πιο ολοκληρωμένα και μάλλον σε έντυπο και όχι σε ηλεκτρονικό μέσο για την υπόθεση Πέτρουλα στο μέλλον, ενάντια στην "αριστερή" αναθεώρηση της ιστορίας.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Σκατά στην εθνική υπερηφάνεια/ενότητα/αξιοπρέπεια

Στην ταξική ενότητα είναι η απάντηση και τον προλεταριακό διεθνισμό!

Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε, σκατά στο σοσιαλπατριωτισμό!

Κι ένα τραγουδάκι για να χαλαρώσω:

http://youtu.be/GOybSz7fEh4

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Ερυθρό Πρίσμα;

Ε.Π.: Πολύ καλή ερώτηση, περίμενα πότε θα μου την κάνετε. Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Τον κόσμο αυτό τον καλό άλλοι μας τον έχουν δώσει. Και μας τον έδωσαν σε ένα γαμημένο ιμπεριαλιστικό στάδιο (ούτε super-ιμπεριαλιστικό ούτε αμόλυβδο, σκέτο). Ένα στάδιο που ούτε ολοκληρώνεται και πλέον ούτε παραγωγί-ζεται (το ι με η) για να το...μαθηματικοποιήσω το θέμα.

Έτσι κάποιες χώρες (εδώ όπως είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση το μέγεθος δεν μετράει παρότι με βάση κάποια στατιστικά στοιχεία σε εθνικό επίπεδο εξηγούνται εν μέρει μια σειρά κόμπλεξ) έχουν περάσει τόσο σε χρηματοπιστωτικό, όσο και σε επίπεδο παραγωγής (βιομηχανικό και αγροτικό) έλεγχο άλλων χωρών, των εξαρτημένων. 

Οι εξαρτημένες χώρες είναι χώρες κι αυτές οι άμοιρες, δεν είναι ούτε αποικίες, ούτε νεοαποικίες, ούτε προτεκτοράτα (όχι ότι γενικά δεν υπάρχουν και τέτοια στον κόσμο ή ότι δεν μπορεί να μας προκύψουν τέτοια στο μέλλον). 

Οι κάτοικοί τους δεν είναι ιθαγενείς (κυριολεκτικά και μεταφορικά αφού "είμαστε όλες ημίαιμες" για να μιλήσω και με ροζ φρασεολογία political correct), δεν είναι playmobil των ιμπεριαλιστών, δεν είναι υπόδουλοι, υποτελείς, σκλάβοι και δυστυχώς όλοι αυτοί οι όροι χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Νομίζω το λένε ιστορική εξέλιξη και μετάβαση σε άλλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, καπιταλισμός κτλ αλλά θα σας γελάσω διότι σε εκείνο το μάθημα έκανα κοπάνα και πήγα για καφέ. Επίσης δεν έχουμε κατοχή, εμφύλιο, αλλά και δεν ζούμε σε προεπαναστατική περίοδο. 

Επίσης και ξέρω ότι θα σοκάρω τώρα σαν την Ντέμι Μουρ όταν έκανε έγγυος γυμνή φωτογράφιση αλλά αυτές οι εξαρτημένες χώρες έχουν ΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ. 
(σούσουρο στο ακροατήριο)

Ηρεμήστε θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Δεν τις ελέγχουν οικονομικά και πολιτικά κάποιοι πλουτοκράτες που πρέπει να πληρώσουν την κρίση, ούτε υπάρχει κάποια ολιγαρχία (ω ναι! η αρχαία Σπάρτη δε γυρίζει πίσω πια), δεν υπάρχουν φεουδάρχες, φύλαρχοι και λοιποί μη-καπιταλιστές πλέον κι εκεί που θεωρείται πως υπάρχουν ακόμη (σε κάποιες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής) τον έλεγχο τον ασκούν οι ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ της χώρας αλλά κύρια οι ιμπεριαλιστές και όχι οι τσιφλικάδες.

Επίσης κατά βάση οι χώρες αυτές οφείλουν να διεξάγουν αγώνα με κατεύθυνση τη ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ επανάσταση. Ναι, κάποιες έχουν μεγάλους αγροτικούς πληθυσμούς συμφωνώ. Αλλά μήπως έχουν και προλεταριάτο και μάλιστα πολϋάριθμο;

Δεν ζούμε στην Κίνα του 1949 ούτε στην Ελλάδα του 1940-1949 δεν ζούμε καν στην Ελλάδα την προδικτατορική (φοβερές διαπιστώσεις κάνω ο άτιμος).

Στην Ελλάδα τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή, λαϊκοδημοκρατική ή εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση; Γιατί, για να ωριμάσουν οι αγροτικές μάζες; Ευτυχώς το έλυσε η ΕΟΚ και έπειτα η ΕΕ αυτό, αγροτιά γιοκ! (Επαναστατικός ο ρόλος του Δευτέρου Κόσμου (ΕΟΚ)! Ο Τενγκ και το fan club του δικαιώνεται και μας αναγκάζει να πάμε για σοσιαλισμό χωρίς διάλειμμα). Θα περικυκλώσουμε τις πόλεις; Από που, από τα χωριά; Μουαχαχαχαχα! Και ποιες πόλεις, την Αθήνα των 5 εκατομμυρίων; Θα πρέπει να κάνουμε εισαγωγή ανθρώπινου δυναμικού από το εξωτερικό για να τα καταφέρουμε.

Συνοψίζοντας, διότι για όλα όσα λέγονται υπάρχει μια αιτία, υπάρχει μια εξήγηση και μια δικαιολογία. Όσοι λοιπόν μιλάνε για αντικαπιταλισμό χωρίς αντιιμπεριαλισμό σήμερα είναι τουλάχιστον ηλίθιοι και θα σπάσουν το κεφάλι τους αλλά τον τοίχο δεν θα τον ρίξουν. Όσοι μιλάνε για αντιιμπεριαλισμό σήμερα χωρίς αντικαπιταλισμό μάλλον προσβλέπουν σε κανένα Κιμ άσχετα αν δεν το παραδέχονται, με το βλέμμα στραμμένο προς τον 38ο παράλληλο, ή οι λιγότερο ντούροι προς κανένα Τσάβεζ και Μπολιβαριανές καταστάσεις τρίτου δρόμου. 

ΥΓ. Ο Ένγκελς είχε πει πρώτος και το πήραν όλοι μετά και το επανέλαβαν: Ο Μαρξισμός δεν είναι δόγμα, αλλά οδηγός για δράση (ή για πράξη ανάλογα με τον μεταφραστή).

Οι σημερινοί "μαρξιστές" αυτό που κατάλαβαν ήταν ότι "ο Ένγκελς είπε..." (όπου Ένγκελς συμπληρώστε τον θεωρητικό της αρεσκείας σας και στις 3 τελίτσες το αντίστοιχο τσιτάτο που σας εξιτάρει.

Τα τσιτάτα δεν δίνουν πλέον λύσεις ούτε καν με αυτά δεν πρόκειται να γ******.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία...

...κάποιοι την έγραψαν σε κιτάπια πολλά.


Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως εύκολα τα παίρνω στο κρανίο. Κάποιες φορές δίκαια, κάποιες άδικα. Για ένα διάστημα έκανα υλιστικό διαλογισμό λέγοντας από μέσα μου γάμησέ το 'ναι, γάμησε τ' άλλο, δεν πειράζει το τρίτο και δεν έλεγα κουβέντα, κρατούσα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Αλλά επειδή δεν με λένε Ιώβ η υπομονή μου εξαντλείται. Και όταν εξαντλείται παραδόξως σκέφτομαι πιο καθαρά. 

Και θυμάμαι γιατί η ενασχόλησή μου με την αριστερά αντί να αυξήσει τους ρυθμούς διαβάσματος τους έριχνε. Μα πολύ απλά ήταν τόση η θεωρητική ένδεια που με δυο τσιτάτα την έβγαζες λάδι, γιατί να διαβάσεις περισσότερο. Βέβαια όλα εδώ πληρώνονται και όποτε διαβάζω κείμενο της αριστεράς παθαίνω τρία εγκεφαλικά και δυο εμφράγματα.

Οπότε ας πιάσουμε δυο θέματα. Το ένα έχει να κάνει με τους προσδιορισμούς που δίνονται στις χώρες και με το ζήτημα της εξάρτησης. Υπάρχουν διάφορες θεωρήσεις για το τι συμβαίνει στον κόσμο, παγκοσμιοποιήσεις, διεθνοποιήσεις, υπεριμπεριαλισμοί, ιμπεριαλισμοί, μοναξιές, αλληλεξαρτήσεις, εξαρτήσεις κτλ. 

Εγώ θα πάρω την περίπτωση που γίνεται δεκτή η (απλουστευμένη για χάρη συντομίας) άποψη πως υπάρχουν οι κακοί ιμπεριαλιστές και οι άμοιροι υπόλοιποι. Κι αυτό γιατί εδώ υπάρχει το μεγαλύτερο μπέρδεμα, μεγαλύτερο κι από τις αλληλεξαρτήσεις που χάνει η μάνα το παιδί κι ο Λένιν τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες.

Ακούμε για μικρές και μεγάλες χώρες, για ισχυρές και αδύναμες, για αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες, για πούτσες και για βούρτσες με το συμπάθειο. Τι θα πει μικρές χώρες γαμώ το κερατό μου. Να υπενθυμίσω πως η μικρή Αγγλία την είχε τόσο μεγάλη που είχε για αποικία την Ινδία (που τότε ήταν μεγαλύτερη). Και τι θα πει αδύναμες χώρες, να τους δώσουμε βιταμίνες και σίδηρο για να δυναμώσουν. Όσο για το αναπτυσσόμενες χώρες, η βλακεία είναι δυστυχώς πολύ πιο αναπτυσσόμενη (και αναπτυγμένη θα έλεγα) απ' ότι οι χώρες.

Έχω μπουχτίσει με τις περισπούδαστες αταξικές εκφράσεις που στην καλύτερη θυμίζουν Σαμίρ Αμίν (τα πιο σοσιαλδημοκρατικά του) και Monthly Review (όταν έκανε παρέα μαζί τους ο Αντρέας) και στη χειρότερη (;) τον κινέζο με το χαρακωμένο πρόσωπο που κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του ΟΗΕ λέγοντας παπαριές και χάρη σε αυτόν και τους ομοϊδεάτες του χαντακώθηκαν δεκάδες κινήματα στις ζώνες των θυελλών με αυτές τις μαλακίες που κάποιοι τις θεωρούσαν και μεγάλα προχωρήματα της επαναστατικής θεωρίας, μη χέσω.

Παραφράζοντας ένα μεγάλο ποιητή. Η μαλακία δεν θα πεθάνει μόνη, τσάκισέ την.

Θα ακολουθήσει ένα εξίσου σοβαρό και θεωρητικό σε ύφος άρθρο για την ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας. 




Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας


Στις 26 και 27 Μαΐου ο Ομίλος Μελέτης Ιστορίας της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ) διοργανώνει στην αίθουσα Καράγιωργα 1 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Διημερίδα με θέμα: 

«Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας». 



Την παρούσα περίοδο εφαρμόζονται από τις ελληνικές κυβερνήσεις και την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) πολιτικές βίαιης αποδιάρθρωσης των εργατικών κεκτημένων για εκατοντάδες χιλιάδες νέους/ες εργαζόμενους/ες στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα και εξώθησης στην ανεργία περίπου του 30% της κοινωνίας. Παράλληλα όμως και προς απάντηση των παραπάνω εξελίξεων, κομμάτια της πολυσυζητημένης «κατακερματισμένης εργατικής τάξης» επανεμφανίζονται στο προσκήνιο διεκδικώντας, με συλλογικούς απεργιακούς και εργατικούς αγώνες, πολιτικά και συνδικαλιστικά αιτήματα. Η σύνδεση του «παρόντος» με το «νήμα του παρελθόντος» μπορεί να λειτουργήσει  προωθητικά, όπως πάντα, καθώς εμπλουτίζει τον προβληματισμό και την έμπνευση στην προσπάθεια επίλυσης ποικίλων ερωτημάτων και ζητημάτων που επανέρχονται σήμερα στην πρώτη γραμμή. Γι’ αυτό το λόγο ο ΟΜΙΚ θεωρεί καθήκον του να συμβάλει στο σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό διάλογο με το δικό του τρόπο. Συγκεκριμένα να προσφέρει ένα κοινό βήμα που θα ενισχύει την όσμωση και την ανατροφοδότηση μεταξύ κοινωνικών επιστημών και κοινωνίας. Δηλαδή να φέρει σε επαφή, από τη μία τα σημερινά εργατικά κινήματα με τη σύγχρονη ιστορία, τη μεθοδολογία και τις αναζητήσεις της και από την άλλη τους κοινωνικούς επιστήμονες με τα δρώντα υποκείμενα και τους δικούς τους προβληματισμούς και τρόπους θέασης των πραγμάτων.

Μετά από μία μεγάλη περίοδο υποχώρησης της μαχητικής συλλογικής διεκδίκησης του εργατικού κινήματος και άμβλυνσης της αίσθησης της ταξικής συνείδησης στα εργατικά στρώματα και παράλληλα μια διαδικασία αναθεώρησης  πλευρών των μαρξιστικών προσεγγίσεων στις κοινωνικές επιστήμες, πολλοί προεξόφλησαν το «Τέλος της Ιστορίας» και θεώρησαν παρωχημένες τις «μεγάλες αφηγήσεις». Σήμερα λοιπόν είναι εύλογο το ερώτημα εάν μπορούμε και μέχρι ποιό σημείο να συζητάμε με λιγότερο ή περισσότερο παραδοσιακούς ή νέους μαρξιστικούς όρους. Συνεπώς, η διερεύνηση μαρξιστικών οπτικών της εποχής μας μπορεί να αποτελέσει ένα ευρύτερο ζήτημα που διαπλέκεται οργανικά με την ιστοριογραφία της εργασίας και του εργατικού κινήματος, αλλά και τις αναζητήσεις της παλαιότερης και νέας γενιάς συνδικαλιστών.

Η Διημερίδα λοιπόν του ΟΜΙΚ με θέμα: «Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διερευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας» έχει ως στόχο, από τη μία την εμπλοκή κοινωνικών επιστημόνων και συνδικαλιστών εργατών σε μια διαδικασία διαλόγου και προσέγγισης μαρτυριών και ερμηνειών, αλλά από την άλλη υπέρβασης του διαχωρισμού τους, μια διαδικασία σύνθεσης της ιστορίας με την εμπειρία, του παρελθόντος με το παρόν.

Η Διημερίδα έχει δύο άξονες: 

Ο πρώτος θα κινείται γύρω από ιστοριογραφικές προσεγγίσεις και καταλαμβάνει τις ανακοινώσεις της πρώτης ημέρας, του Σαββάτου 26/5

Ο δεύτερος βασίζεται σε μαρτυρίες συνδικαλιστών με ενεργό ρόλο στο εργατικό κίνημα κατά το παρελθόν αλλά και το παρόν οι οποίοι παρουσιάζουν την εμπειρία τους την δεύτερη ημέρα την Κυριακή 27/5.


το πρόγραμμα:


Όμιλος για τη Μελέτη της Ιστορίας και της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ). 

Διημερίδα με θέμα: Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διευρευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας. 

Σάββατο 26 Μαΐου 

1η συνεδρία: 10:00-12:00 

· Άκης Παλαιολόγος, υπ.διδάκτορας Παν. Ιωαννίνων, «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία: από τον Engels στον Hobsbawm. Σχέσεις, συνδετικά σημεία και τροφοδοτήσεις μεταξύ του πρώιμου έργου του F. Engels και των κυριότερων Βρετανών μαρξιστών ιστορικών» 

· Βασίλης Μηνακάκης, ερευνητής-συγγραφέας για εργατικά ζητήματα, «Καπιταλιστικοί μετασχηματισμοί και συνδικαλιστική δράση» 

· Γιώργος Γάσιας, ιστορικός, «Αγροτική μεταρρύθμιση και νεοελληνικός κοινωνικός σχηματισμός» 

12:00-12:15: Διάλειμμα 

2η συνεδρία: 12:15-14:30 

· Κώστας Γαλανόπουλος, υπ. διδάκτορας του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «“Τυφέκιον άνευ φυσεκίου”: επαναστατικός συνδικαλισμός και μαρξισμός στο πρώιμο σοσιαλιστικό κίνημα του ελλαδικού χώρου» 

· Σταμάτης Λιαδάκης, υπ. διδάκτορας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Οι διασπάσεις στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα την περίοδο του Μεσοπολέμου: γεγονότα και συμπεριφορές στον Πειραιά» 

· Μανόλης Αρκολάκης, διδάσκων ΕΑΠ, «Οι εργασιακές σχέσεις στο χώρο του κινηματογραφικού θεάματος κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου» 

· Κώστας Παλούκης, υπ. διδάκτορας Παν. Ρεθύμνου, «Το ιστοριογραφικό έργο του Δ. Λιβιεράτου για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου» 

14:30-16:00: Μεσημεριανό διάλειμμα 

3η συνεδρία: 16:00-19:00 

· Κωστής Καρπόζηλος, διδάσκων Παν. Πελοποννήσου, «“Ενότητα και Οργάνωση”: η ελληνική εκδοχή του μεταπολεμικού New Deal» 

· Χρίστος Μάης, υποψ. διδάκτορας Universiteit Leiden, «“Η Εργατική σχολιάζει...”: Αναζητώντας τον κόσμο της εργασίας μέσα από το πρίσμα της “Συνεπούς Αριστεράς” (1977-1980)» 

· Όλγα Καρυώτη, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου πολιτικής επιστήμης-ΕΚΠΑ, «Εργατικός συνδικαλισμός: κίνημα-οργάνωση-ιδεολογία» 

19:00-19:15: Διάλειμμα 

4η συνεδρία: 19:15-20:45 

· Μαρία Μαυροειδή, ιστορικός-υπεύθυνη ιστορικού αρχείου ΔΕΗ, «Εργασία και εξειδίκευση στη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (1950-1970)» 

· Δημήτρης Κατσορίδας, ερευνητής ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, «Το απεργιακό κίνημα στην Ελλάδα από το 1974 μέχρι σήμερα» 



Κυριακή 27 Μαΐου. 

Παρεμβάσεις συνδικαλιστών. 

1η συνεδρία: 10:00-12:00 

· Μπάμπης Δρακόπουλος, Οικοδόμος 

· Γρηγόρης Κωνσταντόπουλος, Έτοιμα ενδύματα 

· Γιάννης Φελέκης, Λιθογράφος-Ναυτεργάτης 

12:00-12:15: Διάλειμμα 

2η συνεδρία: 12:15-14:15 

· Μανώλης Λαγογιάννης, πρώην πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης 

· Γιάννης Σερίφης, ΗΛΠΑΠ-AEG 

· Νίκος Δινόπουλος, ΔΕΗ 

12:15-16:00: Μεσημεριανό διάλειμμα 

3η συνεδρία: 16:00-18:00 

· Σταμάτης Πελάης, πρόεδρος Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας 

· Όλγα Κοσμοπούλου, ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθήνας) 

· Βλασία Δημητρακοπούλου, γραμματέας ΠΕΚΟΠ (Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού) 

18:00-18:15: Διάλειμμα 

4η συνεδρία: 18:15-20:00 

· Κώστας Σκηνιώτης, πρώην εργαζόμενος στην κλωστοϋφαντουργία ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ 

· Ντίνος Παλαιστίδης, Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής 

· Νάσος Παυλάκης, έφορος δ.σ Σωματείου Εργαζομένων Ελληνικής Χαλυβουργίας 



Σάββατο 26 - Κυριακή 27 Μαΐου 2012, 

Πάντειο Πανεπιστήμιο, 

Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα 1. 

Ώρα έναρξης: 10:00

το Βαθύ Κόκκινο καλύπτει όλο το διήμερο, οπότε όλοι θα μπορούν να παρακολουθούν έχοντας πρόσβαση από την ιστοσελίδα  http://tsak-giorgis.blogspot.com/