Αναζητηση της απολυτης αληθειας

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία...

...κάποιοι την έγραψαν σε κιτάπια πολλά.


Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως εύκολα τα παίρνω στο κρανίο. Κάποιες φορές δίκαια, κάποιες άδικα. Για ένα διάστημα έκανα υλιστικό διαλογισμό λέγοντας από μέσα μου γάμησέ το 'ναι, γάμησε τ' άλλο, δεν πειράζει το τρίτο και δεν έλεγα κουβέντα, κρατούσα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Αλλά επειδή δεν με λένε Ιώβ η υπομονή μου εξαντλείται. Και όταν εξαντλείται παραδόξως σκέφτομαι πιο καθαρά. 

Και θυμάμαι γιατί η ενασχόλησή μου με την αριστερά αντί να αυξήσει τους ρυθμούς διαβάσματος τους έριχνε. Μα πολύ απλά ήταν τόση η θεωρητική ένδεια που με δυο τσιτάτα την έβγαζες λάδι, γιατί να διαβάσεις περισσότερο. Βέβαια όλα εδώ πληρώνονται και όποτε διαβάζω κείμενο της αριστεράς παθαίνω τρία εγκεφαλικά και δυο εμφράγματα.

Οπότε ας πιάσουμε δυο θέματα. Το ένα έχει να κάνει με τους προσδιορισμούς που δίνονται στις χώρες και με το ζήτημα της εξάρτησης. Υπάρχουν διάφορες θεωρήσεις για το τι συμβαίνει στον κόσμο, παγκοσμιοποιήσεις, διεθνοποιήσεις, υπεριμπεριαλισμοί, ιμπεριαλισμοί, μοναξιές, αλληλεξαρτήσεις, εξαρτήσεις κτλ. 

Εγώ θα πάρω την περίπτωση που γίνεται δεκτή η (απλουστευμένη για χάρη συντομίας) άποψη πως υπάρχουν οι κακοί ιμπεριαλιστές και οι άμοιροι υπόλοιποι. Κι αυτό γιατί εδώ υπάρχει το μεγαλύτερο μπέρδεμα, μεγαλύτερο κι από τις αλληλεξαρτήσεις που χάνει η μάνα το παιδί κι ο Λένιν τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες.

Ακούμε για μικρές και μεγάλες χώρες, για ισχυρές και αδύναμες, για αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες, για πούτσες και για βούρτσες με το συμπάθειο. Τι θα πει μικρές χώρες γαμώ το κερατό μου. Να υπενθυμίσω πως η μικρή Αγγλία την είχε τόσο μεγάλη που είχε για αποικία την Ινδία (που τότε ήταν μεγαλύτερη). Και τι θα πει αδύναμες χώρες, να τους δώσουμε βιταμίνες και σίδηρο για να δυναμώσουν. Όσο για το αναπτυσσόμενες χώρες, η βλακεία είναι δυστυχώς πολύ πιο αναπτυσσόμενη (και αναπτυγμένη θα έλεγα) απ' ότι οι χώρες.

Έχω μπουχτίσει με τις περισπούδαστες αταξικές εκφράσεις που στην καλύτερη θυμίζουν Σαμίρ Αμίν (τα πιο σοσιαλδημοκρατικά του) και Monthly Review (όταν έκανε παρέα μαζί τους ο Αντρέας) και στη χειρότερη (;) τον κινέζο με το χαρακωμένο πρόσωπο που κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του ΟΗΕ λέγοντας παπαριές και χάρη σε αυτόν και τους ομοϊδεάτες του χαντακώθηκαν δεκάδες κινήματα στις ζώνες των θυελλών με αυτές τις μαλακίες που κάποιοι τις θεωρούσαν και μεγάλα προχωρήματα της επαναστατικής θεωρίας, μη χέσω.

Παραφράζοντας ένα μεγάλο ποιητή. Η μαλακία δεν θα πεθάνει μόνη, τσάκισέ την.

Θα ακολουθήσει ένα εξίσου σοβαρό και θεωρητικό σε ύφος άρθρο για την ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας. 




4 σχόλια:

Κ.Μ. είπε...

Δίκιο έχεις, αλλά ιδιαίτερα στις κρίσεις στο τέλος, τα πάντα αποδεικνύονται. Υπομονή θέλει.

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Πολλά από αυτά έχουν αποδειχτεί εδώ και αιώνες, κάποια εδώ και δεκαετίες. Αλλά όλοι αυτοαποκαλούνται -ιστές ή -ικοί αλλά δεν ανοίγουν κανα βιβλίο να δουν τι λέει ο γαμημένος ο -ισμός τους.

Στην Ελλάδα οι πάντες είναι ερασιτέχνες, από τους...ερασιτέχνες έως και τους αστούς και φαίνεται! Αλλά οι αστοί είναι τυχεροί γιατί έχουν απέναντί τους ερασιτέχνες επαναστάτες και δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν ούτε την ιστορική στιγμή ακόμη κι αν αυτή διαρκέσει ένα αιώνα.

Κ.Μ. είπε...

So true, μήπως να κάνουμε καμιά αστική επανάσταση να έχουμε καμιά σοβαρή αστική τάξη να αντιμετωπίσουμε, το σκέφτομαι σοβαρά αυτό :Ρ Για παράδειγμα δες εδώ: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=65741 και σκέφτομαι εγώ, τόσο βλάκες είναι στην ΝΔ; :Ρ. Αν θέτεις θέμα για το μέλλον των παιδιών ρε βλάκες προφανώς όλος ο κόσμος θα ψηφίσει “αντιμνημόνιο” όχι ΝΔ. Έλεος, θα γίνω αστός να τους δείξω πως πρέπει να δράσουνε, δεν είναι κατάσταση αυτή.

Κ.Μ. είπε...

http://poexania.files.wordpress.com/2012/06/tsipras6.jpg