Αναζητηση της απολυτης αληθειας

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Είχα πει θα φύγω...



Ναι ξέρω, είχα πει ότι δεν θα ξαναγράψω. Ας ελπίσουμε πως πρόκειται για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Αφορμή ένα άρθρο του Θανάση Τσιριγώτη με τίτλο “Η τάξη και η πατρίδα” το οποίο δημοσιεύτηκε στο αλφαβίτα, στο Βήμα και άλλες κινηματικές ιστοσελίδες και ιστολόγια. Προβληματίστηκα αρκετά κατά πόσο ήταν αναγκαία ή χρήσιμη μια τέτοια ανάρτηση αλλά το θέμα που πιάνει ο Θ.Τ. είναι πολύ σημαντικό και επίκαιρο κατά την άποψή μου και γι αυτό δεν μπορούσα να μην τοποθετηθώ.

Το κείμενο ξεκινάει με μια λογοτεχνίζουσα εισαγωγή την οποία θα αφήσω ασχολίαστη. Το κείμενο έχει ως κεντρική ιδέα αυτό που λέει ο τίτλος. Η τάξη και η πατρίδα που στο τέλος του κειμένου μας λέει πως είναι και λόγος για να αγωνιστεί και να πεθάνει κανείς.

Όχι γαμώ το κερατό μου δεν είναι λόγος για να πεθάνεις η πατρίδα και δεν είναι αυθεντικό μέγεθος όπως λέει αυθαίρετα ο Τσιριγώτης. Τι θα πει να πεθάνεις για την πατρίδα; Σε ένα πόλεμο ενάντια στους ναζί όπως στο Β' Π.Π. ή σε ένα πόλεμο όπως η μικρασιατική εκστρατεία; Και τα δυο θα μπορούσε να πει κανείς για την πατρίδα έγιναν. Δεν μπορείς να πετάς ότι θες και να νομίζεις πως είπες και μέγιστη επαναστατική ατάκα.

Τι εννοεί με το πατρίδα. Το έθνος, το κράτος, κάτι άλλο;

Το κείμενο είναι γραμμένο τόσο μπερδεμένα που μπορεί να ισχυριστεί ο συγγραφέας εκ των υστέρων πως άλλο λέει, αλλά ας πρόσεχε. Δεν είναι πρωτοετής που δοκιμάζει να γράψει την πρώτη του προκήρυξη.

Λέει ο Θ.Τ.:

Η τάξη και το έθνος είναι οι μήτρες που σμιγμένες γέννησαν εθνικολαϊκούς, απελευθερωτικούς αγώνες, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, νίκες και ήττες και αποτελούν τη μνήμη, την κρίση και το υλικό για την αναγέννηση του λαού.
Δεν τις χαρίζουμε και δεν τις χαραμίζουμε σε κανέναν επίδοξο αποικιστή

Για τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις απαντάει ο Στάλιν στο 'Μαρξισμό και το Εθνικό Ζήτημα':
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως η σοσιαλδημοκρατία θα υποστηρίζει όλους και τους κάθε λογής θεσμούς και έθιμα του έθνους. Καταπολεμώντας την καταπίεση ενάντια στο έθνος, θα υπερασπίζει μονάχα το δικαίωμα του έθνους να καθορίζει μόνο του την τύχη του, διαφωτίζοντας σύγκαιρα ενάντια στους βλαβερούς θεσμούς και έθιμα που έχει το έθνος αυτό, με σκοπό να δώσει τη δυνατότητα στα εργαζόμενα στρώματα του δοσμένου έθνους να λυτρωθούν απ’ αυτού.”
Τι θα πει αναγέννηση του λαού; Εκφράσεις που στερούνται νόημα και περιεχόμενο έχει τόσες πολλές το κείμενο που θυμίζει Γκυ Ντεμπόρ και καταστασιακούς στο αγαπημένο τους κολλάζ λέξεων και εκφράσεων! Σε ένα θέμα όπου δίνουν και παίρνουν οι πάντες από την ακροδεξιά μέχρι την αριστερά δεν μπορείς παρά να είσαι σαφής και συγκεκριμένος για το πως ορίζεις εσύ το ζήτημα, και ο Θ.Τ. δεν το κάνει αυτό. Η θολούρα εξυπηρετεί την ακροδεξιά στην κάθε της μορφή από την Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ μέχρι τον κάθε καμ(μ)ένο, τους Καζάκηδες, όσους αναπωλούν την αναβίωση του ΠΑΣΟΚ των 80s κτλ. Δεν εξυπηρετεί την αριστερά και το κίνημα και γι αυτό δεν μπορούν να γράφονται από πλευράς αριστεράς και μάλιστα για ευρεία κατανάλωση τέτοια άρθρα.
Ποιος αποικιστής; Κυριολεκτικά αποικιστής σημαίνε ιδρυτής μιας αποικίας ή αρχηγό ομάδας αποίκων. Σε ποια περίοδο ζούμε, του ιμπεριαλισμού ή της αποικιοκρατίας; Ακόμη και ο όρος νεο-αποικία που χρησιμοποιείται κατά κόρων ας δούμε πως τον χρησιμοποιούσε και ΠΟΤΕ ο Μάο και μετά να δούμε αν ταιριάζει για χρήση κατά το δοκούν. Η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό, ούτε υπόδουλη, ούτε αποικία και πρέπει να ανατραπεί τόσο η εξάρτηση όσο και η ελληνική αστική τάξη για να οικοδομήσουμε μια άλλη κοινωνία. Δεν υπάρχουν ούτε αντιιμπεριαλιστικά ούτε πατριωτικά αστικά σύμμαχα στοιχεία όπως υπήρξαν στην περίπτωση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των αποικιών και νεο-αποικιών στην Ελλάδα. Κι αυτό το αναφέρω γιατί η κάθε τοποθέτηση, η ανάλυση για μια χώρα είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον καθορισμό των στόχων αλλά και των εργαλείων της πάλης. Άλλα σε μια (νεο-)αποικία, κι άλλα σε μια εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό καπιταλιστική χώρα.
Γιατί δεν ταυτίζεται η πατρίδα και η τάξη και δεν είναι δυο αντικειμενικά πράγματα που μάλιστα λειτουργούν σε σύζευξη.
Και πάλι ο Στάλιν:
Λοιπόν, τα δικαιώματα των εθνών και η «ακριβής έννοια» του προγράμματος της σοσιαλδημοκρατίας δεν είναι ένα και το ίδιο πράγμα.
[...]
Είναι ξεκάθαρο, πως «δικαιώματα των εθνών» και «ακριβής έννοια» του προγράμματος, είναι δύο διαφορετικά πεδία. Τη στιγμή που «η ακριβής έννοια» του προγράμματος εκφράζει τα συμφέροντα του προλεταριάτου, που είναι επιστημονικά διατυπωμένα στο πρόγραμμα του τελευταίου, τα δικαιώματα των εθνών μπορούν να εκφράζουν τα συμφέροντα κάθε τάξης- κεφαλαιοκρατίας, αριστοκρατίας, κλήρου κλπ- ανάλογα με τη δύναμη και την επιρροή που έχουν αυτές οι τάξεις. Εκεί βρίσκονται οι υποχρεώσεις του μαρξισμού, εδώ βρίσκονται τα δικαιώματα των εθνών, που αποτελούνται απόδιαφορετικές τάξεις. Τα δικαιώματα που έχουν τα έθνη και οι αρχές της σοσιαλδημοκρατίας, μπορούν να είναι ή και να μην «είναι αντίθετα» το ένα με το άλλο, όπως, ας πούμε, η πυραμίδα του Χέοπα και η περίφημη συνδιάσκεψη των λικβινταριστών. Είναι απλώς αδύνατο να συγκριθούν αυτά. Απ’ αυτά όμως προκύπτει, πως η σεβαστή συνδιάσκεψη μπέρδεψε με τον πιο ασυγχώρητο τρόπο δύο ολότελα διαφορετικά πράγματα. Δε βγήκε η λύση του εθνικού ζητήματος, μα ένας παραλογισμός, όπου τα δικαιώματα των εθνών και οι αρχές της σοσιαλδημοκρατίας «δεν είναι αντίθετα» το ένα με το άλλο, και συνεπούμενα, κάθε αίτημα που έχουν τα έθνη μπορεί να συμβαδίζει με τα συμφέροντα του προλεταριάτου, ώστε, ούτε μια διεκδίκηση των εθνών που τείνουν στην αυτοδιάθεση, δεν θα είναι «αντίθετη με την ακριβή έννοια» του προγράμματος.

Αν κάποιοι θέλουν να πάνε από το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια στο Πατρίς-Επανάσταση-Σοσιαλισμός ευχαριστώ πολύ αλλά δε θα πάρουμε. Ο Στάλιν στην προσπάθειά του να πετύχει τη μέγιστη συσπείρωση του Σοβιετικού λαού για να υπερασπιστεί το πρώτο σοσιαλιστικό εγχείρημα και τις θυσίες της εργατικής τάξης και του προλεταριάτου χρησιμοποιήσε τον πατριωτικό λόγο. Αυτή την κίνηση τακτικής του Στάλιν κάποιοι κακώς την ανάγουν σε στρατηγική και έπειτα την εντάσσουν στο λόγο τους ως τέτοια. 


Κι επειδή όσο οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι περιφέρειες θα αρχίσουν να φλέγονται άμα μας δώσουν τα όπλα να πολεμήσουμε τον Τούρκο, ή οποιοδήποτε άλλο 'εξωτερικό εχθρό' αυτό το ζήτημα περί πατρίδας και θυσίας για την πατρίδα πολύ πιθανό από φιλολογικό να γίνει πραγματικό. Δεν πολεμάμε σε άδικους πολέμους!

Αφιερωμένο:



9 σχόλια:

Jean Sacque είπε...

Τα λέει και ο Νεγρεπόντης πολύ απλά:
http://www.youtube.com/watch?v=tiELwWZ0yc4

ΚΚ είπε...

Όλο υποσχέσεις είσαι

Ανώνυμος είπε...

Καλά μιλάμε μου μίλησε πολύ αυτή η τοποθέτηση. Η ψυχική ηρεμία είναι βασικό. μπράβο καλό άρθρο... ξαναγράψε!

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Φωτογράφε των Τρικάλων ευχαριστώ που μου θύμισες την ύπαρξη του άσματος. Γενικά αυτός ο δίσκος γαμάει και δέρνει. Εκλαϊκευση βασικών πολιτικών ζητημάτων σε ένα και μόνο δίσκο.

@ΚΚ Κι εσύ όλο μαλακίες είσαι αλλά δεν με βλέπεις να διαμαρτύρομαι!

Ανώνυμ-ε/η ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

Ανώνυμος είπε...

δεν θα μπορούσε να είναι πιο πυκνό και σαφές αυτό το σχόλιο.......τίποτε αλλο
Νίκος Κυριακίδης

Ανώνυμος είπε...

εμένα δεν μου αρέσει το άρθρο του τσιριγώτη αλλά νομίζω πως η λογική σου καταλήγει να χαρίζει τον κόσμο που έχει αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις στην αστική τάξη και τον παλαιοπασοκισμό του τσίπρα..

τεσπά, μιας και είδα τσιτάτα.. για το Βελουχιώτη τι γνώμη έχεις; Για το Μάο;

«Μπορεί ένας κομμουνιστής, ο οποίος είναι διεθνιστής, ταυτόχρονα να είναι και πατριώτης; Εμείς υποστηρίζουμε ότι όχι μόνο μπορεί, αλλά και ότι πρέπει να είναι. Το ειδικό περιεχόμενο του πατριωτισμού καθορίζεται από τις ιστορικές συνθήκες. Υπάρχει ο "πατριωτισμός" των Γιαπωνέζων επιθετιστών και του Χίτλερ και υπάρχει ο δικός μας πατριωτισμός. Οι κομμουνιστές πρέπει να καταπολεμούν αποφασιστικά τον "πατριωτισμό" των Γιαπωνέζων επιθετιστών και του Χίτλερ.
Οι κομμουνιστές της Ιαπωνίας και της Γερμανίας είναι ντεφετιστές (σ.σ. ηττοπαθείς) απέναντι στους πολέμους που διεξάγουν οι χώρες τους. Το να πετύχουν την ήττα των Γιαπωνέζων επιθετιστών και του Χίτλερ με κάθε δυνατό μέσο, αυτό ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του γιαπωνέζικου και του γερμανικού λαού και όσο πιο πλήρης είναι η ήττα, τόσο το καλύτερο... Γιατί οι πόλεμοι που εξαπολύουν οι Γιαπωνέζοι επιθετιστές και ο Χίτλερ, βλάπτουν τους λαούς στο εσωτερικό της χώρας και σ' όλο τον κόσμο.
Η περίπτωση της Κίνας, ωστόσο, είναι διαφορετική, γιατί είναι αυτή το θύμα του επιθετισμού. Γι' αυτό και οι Κινέζοι κομμουνιστές πρέπει να συνδυάζουν τον πατριωτισμό με το διεθνισμό. Είμαστε ταυτόχρονα διεθνιστές και πατριώτες και το σύνθημά μας είναι "Πάλη για υπεράσπιση της πατρίδας ενάντια στους επιθετιστές". Για μας, ο ντεφετισμός είναι έγκλημα και η επιδίωξη της νίκης στον αντιστασιακό πόλεμο, απαράβατο καθήκον. Γιατί μόνο πολεμώντας για την υπεράσπιση της πατρίδας θα μπορέσουμε να νικήσουμε τον επιθετιστή και να κατακτήσουμε την εθνική απελευθέρωση. Και μόνο κατακτώντας την εθνική απελευθέρωση το προλεταριάτο και ο εργαζόμενος λαός θα μπορέσουν να κατακτήσουν και τη δική τους χειραφέτηση. Η νίκη της Κίνας και η ήττα των εισβολέων ιμπεριαλιστών θα βοηθήσει τους λαούς και Ετσι, στους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους ο πατριωτισμός είναι η¢άλλων χωρών. εφαρμογή του διεθνισμού στην πράξη».
Μάο τσε Τουνγκ : «Ο Ρόλος του Κ.Κ.Κίνας
στον Εθνικό Πόλεμο»
Γράφτηκε τον Οκτώβρη του
1938

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Θα διαφωνήσω, τα γενικόλογα 'για την πατρίδα' όπως του άρθρου που σχολιάζω χαρίζει κόσμο σε αυτούς που αναφέρεις.

Τόσο ο Μάο όσο κι ο Άρης τέθηκαν επικεφαλείς στρατών οι οποίοι είχαν συγκεκριμένη συγκρότηση και πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν τέθηκαν υπό την αστική τάξη της χώρας τους και δεν πολέμησαν για την πατρίδα αλλά με στόχο την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, και εγώ αυτό έθεσα ή έστω προσπάθησα να θέσω ίσως αποτυχημένα.

Επίσης μιλάμε για πολύ συγκεκριμένους επιτιθέμενους και συγκεκριμένα ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εγώ επίσης ήμουν σαφής και μίλησα για μια προσωπική εκτίμηση θερμών επεισοδίων με 'εχθρούς' επίσης πολύ συγκεκριμένους και όχι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

ΥΓ Πιο πολύ θα ταίριαζε ένα ερώτημα για το πως βλέπω πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη πάντως παρά το Μάο και τον Άρη :P

ΥΓ2 Οι κινέζοι κομμουνιστές προχώρησαν δις σε μέτωπο με τους εθνικιστές ενάντια στον γιαπωνέζικο επιθετισμό όπως λέει ο Πρόεδρας με δυο εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα. Μιας και πολλοί μιλάνε για μέτωπα και μάλιστα εθνικοανεξαρτησιακά και προς υπεράσπιση της πατρίδας ας δούνε και λίγο την κινέζικη ιστορία για να βγάλουν συμπεράσματα για το τι είναι ένα μέτωπο, πότε έχει επιτυχία και πότε όχι, το ρόλο της πολιτικής και των αρχών του, κτλ.

Ανώνυμος είπε...

Οι ιστορικές μου γνώσεις δεν με βοηθούν, είναι η αλήθεια. Απλώς προσωπικά έχω την εντύπωση πως οι μάζες στις περιπτώσεις που αναφέρεις είχαν σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη πως οικοδομούν εκτός από μια άλλη κοινωνία και μια άλλη πατρίδα, ανεξάρτητη, ελεύθερη.

Για το «αν μας δώσουν όπλα να πολεμήσουμε τον Τούρκο», νομίζω πως σε τέτοια περίπτωση οι κομμουνιστές θα έπρεπε να κάνουν συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοιες υποθέσεις νομίζω.. Εγώ νομίζω πως συμφωνώ με την τακτική Ζαχαριάδη πάντως..

Αποστόλης, ανένταχτος αριστερός

Eρυθρό Πρίσμα είπε...

Αποστόλη ας ξεκινήσω με το εξής. Η ανάρτηση αποτελεί επί της ουσίας σχολιασμό άρθρου και όχι ολοκληρωμένη τοποθέτηση επί του θέματος. Το βασικό που ήθελα να αναδείξω είναι πως το εθνικό και το ταξικό δεν ταυτίζονται (και δεν πρέπει να ταυτίζονται διότι εύκολα μπορείς να περάσεις σε εθνικιστικές θέσεις εάν τα ταυτίσεις).

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο τελευταίος έλληνας ή κινέζος αγρότης που εντασσόταν στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό ήθελε να οικοδομήσει μια άλλη κοινωνία. Αυτοί που τους ίδρυσαν ήθελαν όμως και σ' αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν. Σε αυτή τη βάση γιγαντώθηκαν τα μέχρι τότε αναιμικά κομμουνιστικά κόμματα, γι αυτό έκλαιγαν οι ΕΛΑΣίτες στη Βάρκιζα. Χοντρικά, εάν ήθελαν απλά να απελευθερώσουν τη χώρα από τον γερμανό κατακτητή δεν θα είχαν λόγο να συνεχίσουν. Αντίθετα μέσα από την πάλη τους πείστηκαν για το ότι η λύση στα προβλήματά τους βρίσκεται δεν είναι απλά να φύγει ο κατακτητής αλλά το ίδιο το μέχρι τότε οικονομικο-κοινωνικό-πολιτικό σύστημα της χώρας

Συμφωνώ με το συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης γενικά και ειδικά.

Απλά θεωρώ πως με βάση της διεξαγωγή των περιφερειακών πολέμων (στόχος δεν είναι η κατοχή μιας άλλης χώρας αλλά εκμετάλλευση του ηττημένου από τον νικητή) και επίσης πως με βάση τη λενινιστική αντίληψη ένας τέτοιοι πόλεμοι είναι άδικοι και άρα γι αυτό δεν πολεμάμε. Αντίθετα θα πρέπει να προσπαθήσουμε για την ήττα της αστικής μας τάξης και ταυτόχρονα για την ανατροπή της κι εμείς και οι τούρκοι κομμουνιστές για την ανατροπή της δικής τους.

Τώρα για το πρώτο γράμμα του Ν.Ζ. εάν δεν κάνω λάθος κι ο ίδιος κριτίκαρε το πρώτο του γράμμα γιατί θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πολλαπλώς με βάση την στήριξη την οποία παρείχε στο καθεστώς Μεταξά "Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη".

Το δεύτερο γράμμα του Ν.Ζ. κατά την άποψή μου ήταν εξαιρετικό και από πολλούς θεωρείται ως ανάκληση του πρώτου (για άλλους απλώς συμπλήρωμα).

Όπως και να έχει θεωρώ πως αυτή η συζήτηση δεν είναι φιλολογική και πρέπει να ανοίξει στην αριστερά. Επίσης ότι αυτή έχει θεωρητικό, ιστορικό αλλά και πρακτικό επίπεδο πρός συζήτηση.