Ερώτημα για ένα Ηγετικό Σύντροφο
του Ροσάν Κισσούν
Σύντροφε!
Όταν ήσουν στο δρόμο
Μιλούσες για την επανάσταση
Σύντροφε!
Όταν ήσουν στις παραγκουπόλεις
Μιλούσες για την απελευθέρωση
Σύντροφε!
Όταν ήσουν με τον λαό
Σαν το ψάρι μέσα στο νερό
Μιλούσες για το Μαρξισμό
Μιλούσες για το Λενινισμό
Μιλούσες για το Μαοϊσμό
Μιλούσες τόσο πολύ
Σοσιαλισμός και Κομμουνισμός
Και τι όχι...
Αλλά τώρα Σύντροφε!
Όταν είσαι στην καρέκλα
Δεν ακούς
Τι λένε σου λέει ο δρόμος
Αλλά τώρα Σύντροφε
Όταν είσαι στο ουράνιο βασίλειό σου
Δεν επισκέπτεσαι τις παραγκουπόλεις
Έστω για να επιβεβαιώσεις
Εάν έχουν πεθάνει ευχαριστημένοι
Ή αν είναι ακόμη ζωντανοί
Αλλά τώρα Σύντροφε!
Όταν είσαι στο παλάτι
Δεν αντιμετωπίζεις το λαό
Έστω για να εξακριβώσεις
Ποιες καταγγελίες έχει να θέσει
Ειλικρινά μιλώντας,
Εάν δεν σε πειράζει
Αυτό που ήσουν, Σύντροφε, στο παρελθόν
Δεν είσαι στο παρόν
Έχεις αλλάξει θαυμάσια
Όταν τίποτα δεν έχει αλλάξει
Με την ευγενική σου άδεια
Μπορώ να σου κάνω μια κρίσιμη ερώτηση;
Ω Σύντροφε!
Είσαι ακόμη Σύντροφος,
Ή
τα πάντα
Εκτός από Σύντροφος;
Αυτό το ποίημα, γραμμένo από ένα μακροχρόνιο μέλος του Μαοϊκού Πολιτιστικού Μετώπου, θέτει απλά και καθαρά το τι έχει συμβεί με την επανάσταση στο Νεπάλ. Ο ποιητής ο οποίος αρχικά είχε μείνει ανώνυμος έστειλε το ποίημα στο αγγλόφωνο όργανο του τότε ΚΚΝ(Μ) το Κόκκινο Αστέρι αμέσως μετά τις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση όπου και δεν δημοσιεύθηκε.
Για τα όποια "λάθη" στη μετάφραση ευθύνεται το Πρίσμα. Παρακαλούνται οι γνώστες και λάτρες της μαοϊκής ποίησης να τα επισημάνουν.
Πηγή στα αγγλικά: http://dissidentvoice.org/2009/03/question-for-a-leading-comrade/
9 σχόλια:
Telika ti ginete, exoun dikio oi paseis fiseos anarxikoi kai diaforoi alloi poy lene "h eksousia diafthiri"?
Vrethikan se ena monopati opou anapofeukta eprepe na ypoxorisoun? Pera apo to pios leei ti poies einai oi dikes sou ektimiseis?
Θα μπορούσε κάποιος να πει θεωρητικά πως έχουν δίκαιο αν αυτές οι πολιτικές γραμμές, δηλαδή οι πολιτικές αναλύσεις και αντιλήψεις για το ποιος δρόμος μπορεί να υπάρξει και να ακολουθηθεί στο Νεπάλ ήταν κάτι που προέκυπτε μετά τη νίκη των μαοϊκών στις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Αυτή η πάλη έρχεται από παλιά, πότε ακριβώς δεν ξέρω. Αυτό που είναι γνωστό είναι πως ο νυν πρωθυπουργός και επικεφαλής της αντεπαναστατικής ή αν θέλετε της αστικοδημοκρατικής γραμμής είχε χάσει παλαιότερα τη θέση του στην καθοδήγηση του κόμματος ακριβώς γι αυτές του τις απόψεις.
Στο νεπαλέζικο κόμμα όπως και σε όλα τα κόμματα υπήρξε και υπάρχει πάλη γραμμών πολύ πριν τις εκλογές. Το βασικό επίδικο ήταν και συνεχίζει να είναι πως προχωράμε προς την κατάληψη της εξουσίας, με τα όπλα ή με ειρηνικά μέσα.
Αυτή η πάλη παρότι στον αφρό βγήκε επίσημα μόλις τον τελευταίο χρόνο υπάρχει εδώ και τουλάχιστον μια 5ετία (και πολύ λίγο βάζω).
Απλά άλλαξε η μορφή της κομματικής διαπάλης. Από μια ας πούμε μπολσεβίκικου τύπου, εντός του κόμματος για να μην πω εντός των υψηλότερων κλιμακίων του κόμματος και μόνο σε μια πιο μαοϊκή, ανοίγματος των ζητημάτων σε ολόκληρο το κόμμα αλλά και και παραέξω.
Αυτό το άνοιγμα άργησε μεν, αλλά από την άλλη πρώτη φορά έχουμε τόσο μεγάλο άνοιγμα όλου του φάσματος των πολιτικών ζητημάτων στις μάζες.
Και τώρα πάμε στην προσωπική μου άποψη.
Όχι το μονοπάτι δεν είναι τέτοιο που να τους οδηγεί σε υποχώρηση και δεν είναι μικρό (το αντίθετο) το κομμάτι του κόμματος που ασπάζεται τον επαναστατικό δρόμο. Προφανώς η θεωρία του Παρατεταμένου Λαϊκού Πολέμου που ο Μάο ανέπτυξε πριν μισό και πλέον αιώνα είχε μπροστά του μια άλλη κοινωνική και ταξική σύνθεση των αποικιακών, μισο-αποικιακών κρατών. Οι σημερινές πόλεις στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική δεν είναι η ίδιες με τότε από πολλές απόψεις.
Ως εκ τούτου το πως θα τα καταφέρουν οι επαναστάτες να τις καταλάβουν και να κερδίσουν τα προλεταριακά-πληβειακά στρώματα των πόλεων αυτών αποτελεί ένα δυσεπίλυτο αλλά όχι ανυπέρβλητο πρόβλημα. Και δεν αποτελεί ένα πρόβλημα στο οποίο απαντάει το ψευτοδίπολο επανάσταση ή ειρηνικό πέρασμα. Αποτελεί ένα πρόβλημα το οποίο οι επαναστάτες που θα το λύσουν θα είναι εκείνοι που θα γίνουν ξανά θριαμβευτές υψώνοντας την κόκκινη σημαία της επανάστασης στη θέση της σημαίας του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης.
nai re xristo, alla h entiposi mu htan pws thn periodo pou palevan enantia ston vasilia, o Pratsanta kai o MPatarai htan hgetikes morfes. Edw loipon tithete to erwthma ti allakse, poioi logoi tous ekanan auto pou einai twra? Yphrxan taseis apo prin, kai an nai pies?
Ας πάρουμε κάποια πράγματα από την αρχή. Το ΚΚΝ(Μ) και νυν ΕΚΚΝ(Μ) δημιουργήθηκε πριν μια 15ετία από τη διάσπαση ενός άλλου κομμουνιστικού κόμματος. Η διάσπαση αφορούσε την αναγκαιότητα ή όχι του Λαϊκού Πολέμου.
Γύρω στο 2000 λόγω της γενικά σωστής ανάλυσης τόσο των αντιθέσεων όσο και της κοινωνίας του Νεπάλ επί της ουσίας έφτασαν να ελέγχουν τα πάντα εκτός από το βασικό αστικό κέντρο, το Κατμαντού.
Θεωρώ ότι κάπου εκεί θα πρέπει να δει κανείς την αρχή των διαφόρων προσεγγίσεων των στελεχών του κόμματος οι οποίες μετασχηματίστηκαν στις σημερινές τάσεις!
Να μην ξεχνάμε πως οι διάφορες συμφωνίες οι οποίες υπογράφτηκαν τα τελευταία 5 χρόνια όπως και οι διάφορες διαδικασίες αστικές-δημοκρατικές (π.χ. εκλογές) που ακολουθήθηκαν προωθήθηκαν ως τακτικές και όχι ως στρατηγικές. Η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει πως ορισμένα στελέχη π.χ. Μπαταράι (αλλά απ' ότι φαίνεται πλέον καθαρά και Πρατσάντα) έβλεπαν αυτές τις μεθόδους ως στρατηγικές και όχι τακτικές άσχετα τι έλεγαν προς τα έξω.
Αυτά ως μια πρώτη συνοπτική απάντηση στο εύστοχο ερώτημά σου.
Για να κάνουμε ουσιαστική κουβέντα χρειάζεται και το θεωρητικό της μέρος. Δηλαδή;
Εν ολίγοις, το επαναστατικό κίνημα στο Νεπάλ έχει να λύσει δύο πολύ σοβαρά αλληλοδιαπλεκόμενα θέματα, και ένα τρίτο.
1)Πώς οικοδομείται ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα; Πώς διδασκόμαστε από την ρεβιζιονιστική παλινόρθωση και πώς οικοδομούμε την Πολιτιστική Επανάσταση (για μένα οι βάσεις της Πολιτιστικής Επανάστασης μπαίνουν αναγκαστικά από τα πριν, γιατί οι μάζες το θέτουν); Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.
2)Μπορεί να οικοδομηθεί σοσιαλισμός σε μια χώρα τύπου Νεπάλ, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης; Η διαφορά με την ΕΣΣΔ πιστεύω είναι προφανής -ήτανε πολύ πιο εύκολο να δημιουργηθεί, λόγω μεγέθους η πρωταρχική σοσιαλιστική συσσώρευση.
3)Πώς συνδυάζεται ο Λαϊκός Πόλεμος στην ύπαιθρο με την μαζική εξέγερση στις πόλεις;
Και τώρα στην πάλη των δύο γραμμών. Η καθαίρεση του Μπαταράι από το ΠΓ (το 2004 νομίζω) ως συμβιβαστή με τα αστικά κόμματα και η επαναφορά του στο ΠΓ. Οι θέσεις για τον "πολυκομματικό σοσιαλισμό του 21ου αιώνα" -χωρίς να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε αστικά και λαϊκά κόμματα, Η ειρηνευτική συμφωνία του 2006 με τα αστικά κόμματα ενάντια στον βασιλιά -χωρίς να αναγνωρίζεται καθαρά σαν τακτική. Η συμμετοχή στις εκλογές, και οι διάφορες κυβερνήσεις. Η απόφαση (στα λόγια) για γενική εξέγερση στο συνέδριο του περσινού καλοκαιριού. Και τελικά η "Βάρκιζα(;)" και το "δεύτερο αντάρτικο(;)". Πίσω από κάθε βήμα, η πάλη των δύο γραμμών.
Θα κλείσω με ένα σχόλιο του σ. Κιράν για το ζήτημα 2:
"Λένε ότι η διεθνής κατάσταση είναι δυσμενής για την επανάσταση -έχουν δίκιο. Όμως για τους ρεβιζιονιστές η διεθνής κατάσταση θα είναι πάντα δυσμενής. Ε λοιπόν σήμερα η διεθνής κατάσταση είναι πολύ πιο ευνοϊκή από ό,τι πριν από δέκα χρόνια που ξεκινούσαμε το Λαϊκό Πόλεμο -και εξ' αιτίας του ΛΠ. Άρα αυτή τη στιγμή οι διεθνείς συνθήκες είναι οι καλύτερες που μπορούσε να έχει η νεπαλέζικη επανάσταση σήμερα, και είναι καθήκον προς το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα μας να την ολοκληρώσουμε".
Να γράψω και εγώ δύο λόγια.
Παιδιά μου φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και υπάρχει ένα νήμα ου συνδέει τις ηττημένες επαναστάσεις από την Κίνα το 26 μέχρι Ισπανία 36 αλλά ακόμα ακόμα και την Κίνα το 49 (που έκανε ότι μπορούσε για να μην πάρει την εξουσία, πριν την πάρει και κυρίως στην Ελλάδα μας το 44.
Θεωρία των σταδίων , δημοκρατική επανάσταση και μετά, μόλις μας πουλήσουν οι αστοί, κατεντολή εξέγερση έτσι ώστε να πάρουμε την εξουσία και να μετασχηματίσουμε την κοινωνία.
Όμως σύντροφοι οι εξεγέρσεις δεν έρχονται από τα πάνω με εντολή. Προφανώς χρειάζεται ένας σχεδιασμός αλλά αυτός μένει να υλοποιηθεί μετασχηματίζοντας το αυθόρμητο και όχι δημιουργώντας το εκ νέου ιδιαίτερα από την στιγμή που εμείς οι ίδιοι το έχουμε πριν ευνουχήσει.
Ποτέ ιστορικά για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μπόρεσαν οι μάζες να βρίσκονται σε αναβρασμό για μεγάλο χρονικό διάστημα και όταν αυτό συμβαίνει είναι ευκαιρία για την δική μας εξουσία και όχι για να την μοιραστούμε με τους καλούς αστούς.
Για να τελειώνω συμφωνώ απόλυτα με το ζήτημα που τίθεται για την τακτική και την στρατηγική και εκτιμώ ότι αυτό αποτελεί ένα πρόβλημα του κομμουνιστικού κινήματος που πιάνει όλο το φάσμα του και όλες τις εποχές του.
Σχετικά με αυτό που ανέφερες Κώστα, η πρωτοπορία λόγω του διαμεσολαβημένου ρόλου που παίζει και επίσης αυτό επιτείνεται από τις συνθήκες ήττας που επικρατούν παγκοσμίως, είναι λανθάνουσα εξέλιξη σε καμπές τους κινήματος ,κυρίως, να αποσπάται από τους από κάτω και να περνά με τις δυνάμεις της συντήρησης. Επομένως οι τάσεις υποταγής που υπάρχουν σε όλους μας μπορεί να ενισχυθούν με βάση και το υλικό της συμφέρον, χωρίς αυτό όμως να είναι νομοτελειακό.
με τις δυνάμεις της συντήρησης.
Κοντόχοντρε.
Διαφωνώ με τις ιστορικές σου τοποθετήσεις. Αν μοιάζει το Νεπάλ με κάτι είναι η Ελλάδα, αλλά είναι πολύ σχετική η σύγκριση. Μπορούμε να μιλάμε για ώρες. Είναι ένα θέμα από μόνο του.
Στην Ισπανία το ΚΚ έπαιζε μικρότερο ρόλο από του αναρχικούς, δεν ήτανε ηγεσία του κινήματος. Τέλος, η ηρωϊκή κινέζικη επανάσταση, μια διαδικασία που κράτησε 20 και πλέον χρόνια, αξίζει σοβαρότερης μελέτης.
Ενδεικτικά, η έννοια "Λαϊκός Πόλεμος", είναι μία σύνθετη κοινωνική, πολιτική, συνδικαλιστική και στρατιωτική διαδικασία, όπου ταυτόχρονα με τη διάλυση του κράτους, δομείται η Λαϊκή Δημοκρατία. Διαφέρει ριζικά από τον φοκοϊσμό (υποτίθεται "γκεβαρισμό"), διαφέρει από την ατομική τρομοκρατία κτλ.
Σε Νεπάλ και Ινδία, το αντάρτικο/στρατιωτικό ήτανε ένα μόνο μέρος του λαϊκού κινήματος. Υπήρχε διαλεκτική σύνδεση.
Στο Νεπάλ λοιπόν πρέπει να δούμε, με βάση αυτά που λες, αν η Ειρηνευτική Συμφωνία του 2006, με τον τρόπο που εφαρμόστηκε, νέκρωσε την επαναστατική διαδικασία και ενίσχυσε τις ρεβιζιονιστικές τάσεις. Και μέσω των άμεσων υλικών κινήτρων όπως λες, την αντανάκλαση άλλων (μικροαστικών/μεσοαστικών μέχρι και αστικών με ιμπεριαλιστική σύνδεση στρωμάτων) στο κόμμα, κατά πόσον ανοίχτηκε μέτωπο ενάντια σε αυτή την εξέλιξη κτλκτλκτλ.
Με αυτή την έννοια δε νοούνται ενδιάμεσα στάδια και μεταβατικά προγράμματα. Είτε λαϊκή-εργατική εξουσία θα έχεις είτε αστική. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα έχασε, επειδή εφήρμοσε λάθος τη γραμμή των Λαϊκών Μετώπων και της Λαϊκής Δημοκρατίας. Στις Βαλκανικές χώρες, η επανάσταση ολοκληρώθηκε. Ελπίζω να έγινα κατανοητός.
Τέλος, για το θέμα της πρωτοπορίας. Σήμερα στην ηγεσία του ΕΚΚΝ(Μ) υπάρχει πάλη των δύο γραμμών (επαναστατικής/αντεπαναστατικής), και όχι βάσης/ηγεσίας. Κάποια ηγέτες δηλαδή, μπορεί να αποδειχθούν καταλυτικοί για την οικοδόμηση επαναστατικής γραμμής.
Το μαοϊκό ρεύμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, γεννήθηκε από την Πολιτιστική Επανάσταση, την επανάσταση σε καιρό σοσιαλισμού, ενάντια στην αστική ελίτ του ΚΚΚ. Μην υποτιμάς τα αποτυπώματα της ΜΠΠΕ στο DNA αυτών των κομμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι η αριστερή τάση του ΕΚΚΝ(Μ), αρχίζει το κίνημα της μέσα από ένα θεατρικό.
Συγγνώμη αν μίληαα πολύ.
ΥΓ: γνωριζόμαστε;
Α καλά, τον άλλο Κώστα έλεγες...
Σόρυ μάγκες ήμουν ζαλισμένος!
Δημοσίευση σχολίου