Κάποιος είπε πως τη δεκαετία του '70 ένας νεολαίος που εντασσόταν στην αριστερά είχε έτοιμη τη βιβλιογραφία που έπρεπε να διαβάσει, ενώ σήμερα στη θέση αυτής της βιβλιογραφίας υπάρχει ένα κενό, ένα ερωτηματικό.
Παρότι θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει το πόσο άρτια ή επαρκής υπήρξε η βιβλιογραφία του '60 και του '70 και το πόσο χωνεύτηκε (αν όσοι διάβασαν το Κράτος και Επανάσταση του Λένιν τότε το είχαν κατανοήσει τότε δύσκολα θα μπορούσε να εξηγηθεί η γοητεία—με ή χωρίς εισαγωγικά—του ΠΑΣΟΚ) δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως η διαπίστωση όσον αφορά στο σήμερα είναι αρκετά εύστοχη αλλά και αναμενόμενη.
Στην περίοδο της ήττας της αριστεράς τι να παραχθεί και από ποιον; Τα επίπεδα της ταξικής πάλης γεννούν προβληματισμούς και ερωτήματα όταν αυτή οξύνεται, η πραχτική των μαζών παράγει θεωρία και όλα αυτά μεταφέρονται, μετασχηματίζονται και στη σφαίρα των ιδεών και άρα στην εκδοτική παραγωγή. Η βιβλιογραφία είναι κενή γιατί η αριστερά είναι ακόμη μουδιασμένη σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν έχει ακόμη συνέλθει από την ήττα το βάρος της οποίας ακόμη την πλακώνει. Γι αυτό ακόμη και το νήμα των θεωρητικών “αναζητήσεων” και “στοχασμών” του σήμερα το κινεί εν πολλοίς το σύστημα, π.χ. Παγκοσμιοποίηση.
Η βιβλιογραφία του σήμερα θα παραχθεί μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης, μέσα από την ανασύσταση του κομμουνιστικού κινήματος, τα όρια της πραχτικής του κινήματος που θα τα οδηγήσει σε θεωρητικούς στοχασμούς για το ξεπέρασμα των πραγματικών και ουσιαστικών ζητημάτων που το απασχολεί και όχι “βαθυστόχαστες” αερολογίες από τις οποίες αν μη τι άλλο έχουμε χορτάσει.
Βέβαια το 2010 μπορεί να μην είναι 1960 ούτε 1970 ως προς την παραγωγή αριστερού βιβλίου αλλά δεν είναι και 1990 που αριστερό βιβλίο εθεωρείτω τουλάχιστον ξεπερασμένο και γραφικό την περίοδο του “τέλους της ιστορίας”. Σε πείσμα των καιρών το αριστερό βιβλίο υπάρχει γιατί υπάρχει αριστερά. Διότι η κρίση του συστήματος αναδεικνύει και πάλι—εάν δεν κάνει επιτακτική—την ανάγκη του να βγει η αριστερά στο προσκήνιο. Και η ανάγκη ύπαρξης της επαναστατικής αριστεράς και ουσιαστικής παρέμβασής και πάλης της κάνει απαραίτητη την επαναπροώθηση του αριστερού βιβλίου, την ανάδειξη της αναγκαιότητας της μελέτης όχι σε κάποια αφηρημένη βάση του ότι διαβάσεις καλό είναι αλλά:
1) Στην κατεύθυνση ισχυροποίησης του κάθε αριστερού ανθρώπου απέναντι στην αστική προπαγάνδα και αστική ιδεολογία.
2) Στην κατεύθυνση ερμηνείας του παρελθόντως από την πλευρά της ιστορίας και όχι της αρχαιολογίας. Δηλαδή στην διερεύνηση της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος όχι ως κάτι στατικό που έχει παρέλθει και απλά το θυμόμαστε με νοσταλγία, χαρά ή λύπη αλλά ως μια ζωντανή διαδικασία της οποίας πτυχές θα επανέλθουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο ξανά στο προσκήνιο. Εν ολίγοις ως προσπάθεια σύνδεσης του χθες με το σήμερα και το αύριο.
3) Στη βάση των πραγματικών προβλημάτων και θεωρητικών κενών που αναδεικνύονται από την ίδια την ταξική παλή τη δεδομένη συγκυρία.
4) Στη βάση ανάδειξης και προβολής της επαναστατικής κατεύθυνσης και προβολής, των διαφόρων κινημάτων.
5) Σε μια προσπάθεια ερμηνείας της πραγματικότητας, της ανάλυσης του κόσμου, της κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Το θεωρητικό κενό που υπάρχει σήμερα δεν θα παραχθεί δια μαγείας, κατόπιν εντολής ενός εκδότη σε ένα συγγραφέα, ούτε θα βρεθεί έτοιμο κάπου στο εξωτερικό και το μόνο που μένει είναι κάποιος να το μεταφράσει. Το κενό αυτό θα καλυφθεί από τη δύναμη ή τις δυνάμεις οι οποίες θα αναλάβουν το βάρος να καλύψουν το κενό της αριστεράς που υπάρχει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να έπεται της ανάπτυξης του κινήματος και να παραπέμπεται στις καλένδες του μέλλοντος αλλά θα πρέπει να κινηθεί σε παράλληλη τροχιά.
Το βάρος για την επεξεργασία της ιστορίας του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς, των μεγάλων νικών και επαναστάσεων του επαναστατικού στρατοπέδου (Κομμούνα, Οκτώβρης και κυρίως της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης αλλά και της ήττας και επικράτησης του ρεβιζιονισμού, τη ανάλυση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος (π.χ. όσον αφορά στην κρίση), της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η προώθηση των επαναστατικών κινημάτων των ζωνών των θυελλών αλλά και η ανάλυση της ήττας ορισμένων (π.χ. ΚΚ Περού άσχετα αν υπάρχουν δείγματα ανάκαμψής του) και για την εμβάθυνση των μέχρι τώρα επεξεργασιών πέφτει στις πλάτες των δυνάμεων που επιμένουν να αναφέρονται στην επανάσταση και στην κομμουνιστική προοπτική, στις δικές μας πλάτες.
Υ.Γ. Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε πριν μερικούς μήνες για άλλη χρήση με περιορισμό στο μέγεθος (το οποίο βέβαια δε μετράει), πάρολα αυτά για να μην μείνει στα αζήτητα είπα να το ανεβάσω εδώ.
4 σχόλια:
Για να μείνει εδώ στα αζήτητα. Αλλά εμείς δεν θα το αφήσουμε.
Άλλες εποχές το 60-70. Είχε και τα καλά του ο σοσιαλιμπεριαλισμός
Ναι ισχύει, χωρίς σοσιαλιμπεριαλισμό δε θα είχες 10 τίτλους για την επανάσταση στο Αφγανιστάν και άλλα τέτοια μέρη και άλλους τόσους για τα πραξικοπήματα στο Αφγανιστάν κτλ.
Σοσιαλιμπεριαλισμός ή Σοσιαλισμός
Λενινισμός ή Τροτσκισμός
Κιθαρίστας ή Ντράμερ
Όλα αυτά τα ερωτήματα που γέννησε η ταξική πάλη παραμένουν ιστορικά αδικαίωτα σαν την μάνα τους...
Γράψε κι εσύ κανα βιβλίο, μπορείς!
Ένα ζήτημα που συνδέεται άμεσα με αυτό που θέτεις, είναι ότι οι Αριστεροί σήμερα δε διαβάζουν. Μάλιστα στο φοιτητικό κίνημα, πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει χειροτερέψει, χωρίς αυτό να είναι αντικειμενικό, αφού το κίνημα έκανε βήματα προς τα μπρος και η πολιτικοποίηση επέστρεψε δυναμικά στα πανεπιστήμια.
Η απάντηση νομίζω βρίσκεται κατ' αρχάς στον ιδεολογικό ρόλο της αστικής εκπαίδευσης. Η γενιά του κινητού ακι του άι-φον, είναι λειτουργικά αναλβάβητη, εθισμένη στην βίντεο-εικόνα, χωρίς σφαιρική σκέψη και έχει έφεση στην παπαγαλία. Δεν μπορεί να αρθρώσει καλό γραπτό λόγο, δεν έχει συνδιαστική σκέψη και γενική μόρφωση. Το αποτέλεσμα του λυκείου-κάτεργου του Αρσένη, και το μέλλον που ήδη έχει έρθει με την εξαντλητική εντατικοποίηση των νόμων της Μπολόνια.
Δεύτερον, όσο η εξωκοινοβουλευτική ειδικά αριστερά ξεκόβει όλο και περισσότερο από το μαρξισμό, ακόμα και στον τρόπο ζωής, τόσο ο κομμουνιστής νεολαίος, κατά κανόνα κάποτε πολύ διαβασμένος και άριστα ενημερωμένος, ξεπέφτει στην ιστορική και θεωρητική αμάθεια.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το διάβασμα σήμερα, και όχι μόνο το πολιτκό, είναι μορφή αντίστασης απεναντι σε ένα σύστημα που στοχεύει στο μυαλό μας όσο και στο στομάχι μας.
Οι ευθύνες της αστικής εκπαίδευσης είναι η μια πλευρά κατά τη γνώμη μου. Η αριστερά δε διαβάζει γιατί δε συζητάει. Δε συζητάει μεταξύ της, δε συζητάει με τον κόσμο. Δεν προβληματίζεται και άρα δεν αναζητεί τίποτα.
Γιατί το Μαϊούνη οι φοιτητές διάβαζαν προκηρύξεις, πλαίσια, ανακοινώσεις και έντυπα παρατάξεων ή ακόμη και οργανώσεων ενώ ένα μήνα πριν δεν έπαιρναν καν προκήρυξη λες και θα την πλήρωναν; Ήρθε η επιφοίτηση του Ερυθρού Πνεύματος;
Πολύ απλά είχαν λόγο να διαβάσουν ή έστω αναγνώρισαν πως είχαν λόγο να διαβάσουν.
Εγώ εκεί εντοπίζω ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος και όχι στο εκπαιδευτικό σύστημα, την τεχνολογία κτλ παρότι δεν τα υποτιμώ που είναι το έτερο πρόβλημα της αριστεράς. Να αναδεικνύει την θεωρούμενη ως κύρια πλευρά διαγράφοντας την δευτερεύουσα.
Δημοσίευση σχολίου