Ο κύκλος που κλείνει

Με το κείμενο αυτό κλείνει η τριλογία που άνοιξε στα τέλη του 2010 σε αυτό το ιστολόγιο. Κάποιος μου είπε ότι θα ήθελε περισσότερη δημιουργικότητα και λιγότερη οργή στα κείμενα που διάβασε άσχετα με το αν συμφωνεί ή όχι με αυτά. Η αλήθεια είναι πως οργή πάντα θα υπάρχει, όσο υπάρχει καταπίεση. Η οργή στα κείμενα δεν είναι οργή προς τρίτους, είναι οργή και απέναντι στο ίδιο το Πρίσμα.

Το Πρίσμα έρχεται τώρα να κριτικάρει κακώς κείμενα τμήμα των οποίων είτε υπήρξε, είτε δεν κριτίκαρε παρότι έβλεπε πράγματα και καταστάσεις (το ίδιο ισχύει και για άλλους απέναντι στο Πρίσμα και αποτελεί μια παθογένεια της αριστεράς να έχει στείλει την σωστή-ουσιαστική κριτική και αυτοκριτική στα σκουπίδια).

Αυτό που ήθελα να βγάλω από τα κείμενα και ίσως αποτυχημένα είναι το πως η αριστερά του παρόντος είναι παιδί της ήττας και παρόλα αυτά καλείται να γεννήσει τη νίκη του αύριο. Είμαστε η γενιά της ανατροπής μου είπε κάποιος άλλος σύντροφος. Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να αποβάλουμε τα βαρίδια του χθες, αλλά πως θα γίνει αυτό αν το κυρίαρχο σε μια τέτοια διαδικασία είναι το συλλογικό και οι διάφορες αριστερές εκφάνσεις (ας τις ορίσουμε ως το συλλογικό) δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη προβλήματος;

Είμαστε τα παιδιά που μεγάλωσαν τραγουδώντας το «Τραγούδι των ηττημένων» όπως τιτλοφορείται ένα από τα βιβλία του Γιώργου, διαβάζοντας την «ποίηση της ήττας» και που εντάχθηκε στον αγώνα ως χρέος στη γενιά της ήττας.

Ήξερα κάποιον που αποφάσισε να ενταχθεί στην επαναστατική αριστερά  ακούγοντας το δίσκο του Θ. Μικρούτσικου «Καντάτα για την Μακρόνησο» γιατί θεώρησε πως ήταν ντροπή να μπεις στη διαδικασία να δώσεις μια μάχη για την οποία άλλοι έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν...θέλω να γνωρίσω κάποιο που να μπει στη μάχη γιατί θέλει να κερδίσει τη μάχη και όχι γιατί την έχασε η προηγούμενη γενιά. Εκείνη η καμπή δε θα αργήσει, εκείνη η καμπή θα είναι της ανατροπής. Γιατί μέχρι τώρα υπήρξαμε η σκιά του εαυτού μας και υπήρχαμε όσο υπάρχει φως, φως που προερχόταν απ’ όλους όσους κάηκαν με την ελπίδα να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη. Ας γίνουμε ο Προμηθέας που θα φέρει τη φλόγα της ανατροπής.