Κάποιοι όταν ήταν νέοι πίστευαν πως θα φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους πριν να τους φέρει εκείνος στα δικά του. Ήτανε νέοι, ήταν παιδιά και έτυχε να 'ναι και καλή σοδιά. Τότε που τα μαύρα τα μαλλιά τους τ' ανέμιζε ο αέρας στα ζερβά, στη διαδήλωση (που) σε είδα, μ' απόφαση να προχωράς. Τα μαύρα τα μαλλιά μας κουρεφτήκαν, αραίωσαν, ασπρίσαν και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τη βαρυχειμωνιά. Πολλοί χαθήκαν στην πορεία στου καναπέ τις σιωπηλές διαδηλώσεις. Ζωή με δόσεις.
Είναι όμως έτσι ή απλά ακούσαμε τη τσούλα την ιστορία ότι γεράσαμε και το αποδεχθήκαμε; Γιατί το γήρας δεν φαίνεται στα μαλλιά, στο πιστοποιητικό γεννήσεως. Το γήρας φαίνεται στην καρδιά και στην ψυχή, στο μπαρμπα-Αλέκο που στα 76 του (τότε) κουβαλούσε στα κατσάβραχα της Μεσούντας την πλάκα στη μνήμη του Άρη, και στην οποία καλοθελητές πήγαν με καλέμι και έσβησαν το μ-λ και το αστέρι στο σφυροδρέπανο, οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την πλάκα μνήμης Σωτηρίας Βασιλακοπούλου που τοποθέτησαν στο χώρο που παρέμβαιναν τα ΕΑΑΚ στο Πάντειο, και την οποία τα ΕΑΑΚ με τη σειρά τους αποκαθίλωσαν.
Γι αυτό γεράσαμε, γιατί αντί να τιμάμε τους νεκρούς μας με αγώνες τους χρησιμοποιούμε για μικροκομματικά οφέλη (ο πληθυντικός είναι της Ευγενείας (όχι αυτής του Άδωνι της άλλης).
Γεράσαμε γιατί μας γαμάνε κι εμείς χανόμαστε.
Γεράσαμε για όλα αυτά που γίνονται για μας χωρίς εμάς.
Γεράσαμε γιατί η Αριστερά όλο στρίβει (δεξιά) δια του αρραβώνος.
Γεράσαμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ αδελφέ μου να μιλάμε ήσυχα κι απλά.
Γεράσαμε γιατί η αριστερά αντί να φωτίζει σκοτίζει και η μόρφωση που δεν είναι ζήτημα γνώσης αλλά ζωής αντικαταστάθηκε από την ημι(α)μάθεια.
Αλλά ρε πούστη δεν ξοφλίσαμε ακόμη!
Θα συνεχίσουμε να καθόμαστε τα βράδια και να ζωγραφίζουμε πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων την αυριανή ευτυχία του κόσμου. (Βέβαια με την αισθητική της αριστεράς σήμερα το αποτέλεσμα μάλλον χάλια θα είναι αλλα δε γαμιέται)
Γιατί είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι.
Γιατί δεν πάει άλλο.
Γιατί εσύ μπορεί να έφυγες νωρίς αλλά εμείς είμαστε ακόμα εδώ.
Γιατί μπορεί να μην έχουμε κατασταλάξει επ' ακριβώς γιατί στράβωσε η δουλειά στο (σοσιαλιστικό) χθες, πως θα ανατρέψουμε το (καπιταλιστικό) σήμερα, ούτε πως θα είναι το αύριο. Αλλά δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλο το τώρα.
4 σχόλια:
Χαιρετίζω την επιστροφή σου σύντροφε στην blogόσφαιρα. Ώρες-ώρες με γεμίζουν και εμένα τα ίδια ερωτήματα. Μήπως τελικά όντως γεράσαμε; Δεν έχω και εγώ καταλήξει κάπου ώστε να μπορώ να δώσω απάντηση ολοκληρωμένη. Είναι όμως και αυτό που είπες. Το θέμα είναι το πώς αισθάνεσαι στην καρδιά και στην ψυχή. Και αυτό δεν υπάρχει καμιά κυβέρνηση, που λέμε, και κανένα ΔΝΤ να σου το πάρει. Αρκεί να το ακολουθήσεις αυτό που λέει η καρδιά σου και αυτό είναι που θα μας ξανακάνει να φανούμε ως τα νιάτα του κόσμου τούτου.
απλα βλεπουν πως υπαρχει κλιμα για να ξεσπασει κινημα και προσπαθουν να μπετοναρουν τα μελη τους για τον αντιδραστικο ρολο που θα πρεπει να παιξουν...
επισης εσυ δε θα ανεβαινες θεσσαλονικη ρε, η δε θυμαμαι καλα τις ημερομηνιες;
Η ταξική πάλη με υποχρέωσε να κατευθυνθώ στη μαρτυρική μεγαλόνησο τελικά αντί στη νύφη του Θερμαϊκού. Τι φτιάχνετε πάνω;
Δημοσίευση σχολίου