Αναζητηση της απολυτης αληθειας

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Ερυθρό Πρίσμα;

Ε.Π.: Πολύ καλή ερώτηση, περίμενα πότε θα μου την κάνετε. Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Τον κόσμο αυτό τον καλό άλλοι μας τον έχουν δώσει. Και μας τον έδωσαν σε ένα γαμημένο ιμπεριαλιστικό στάδιο (ούτε super-ιμπεριαλιστικό ούτε αμόλυβδο, σκέτο). Ένα στάδιο που ούτε ολοκληρώνεται και πλέον ούτε παραγωγί-ζεται (το ι με η) για να το...μαθηματικοποιήσω το θέμα.

Έτσι κάποιες χώρες (εδώ όπως είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση το μέγεθος δεν μετράει παρότι με βάση κάποια στατιστικά στοιχεία σε εθνικό επίπεδο εξηγούνται εν μέρει μια σειρά κόμπλεξ) έχουν περάσει τόσο σε χρηματοπιστωτικό, όσο και σε επίπεδο παραγωγής (βιομηχανικό και αγροτικό) έλεγχο άλλων χωρών, των εξαρτημένων. 

Οι εξαρτημένες χώρες είναι χώρες κι αυτές οι άμοιρες, δεν είναι ούτε αποικίες, ούτε νεοαποικίες, ούτε προτεκτοράτα (όχι ότι γενικά δεν υπάρχουν και τέτοια στον κόσμο ή ότι δεν μπορεί να μας προκύψουν τέτοια στο μέλλον). 

Οι κάτοικοί τους δεν είναι ιθαγενείς (κυριολεκτικά και μεταφορικά αφού "είμαστε όλες ημίαιμες" για να μιλήσω και με ροζ φρασεολογία political correct), δεν είναι playmobil των ιμπεριαλιστών, δεν είναι υπόδουλοι, υποτελείς, σκλάβοι και δυστυχώς όλοι αυτοί οι όροι χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Νομίζω το λένε ιστορική εξέλιξη και μετάβαση σε άλλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα, καπιταλισμός κτλ αλλά θα σας γελάσω διότι σε εκείνο το μάθημα έκανα κοπάνα και πήγα για καφέ. Επίσης δεν έχουμε κατοχή, εμφύλιο, αλλά και δεν ζούμε σε προεπαναστατική περίοδο. 

Επίσης και ξέρω ότι θα σοκάρω τώρα σαν την Ντέμι Μουρ όταν έκανε έγγυος γυμνή φωτογράφιση αλλά αυτές οι εξαρτημένες χώρες έχουν ΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ. 
(σούσουρο στο ακροατήριο)

Ηρεμήστε θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Δεν τις ελέγχουν οικονομικά και πολιτικά κάποιοι πλουτοκράτες που πρέπει να πληρώσουν την κρίση, ούτε υπάρχει κάποια ολιγαρχία (ω ναι! η αρχαία Σπάρτη δε γυρίζει πίσω πια), δεν υπάρχουν φεουδάρχες, φύλαρχοι και λοιποί μη-καπιταλιστές πλέον κι εκεί που θεωρείται πως υπάρχουν ακόμη (σε κάποιες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής) τον έλεγχο τον ασκούν οι ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ της χώρας αλλά κύρια οι ιμπεριαλιστές και όχι οι τσιφλικάδες.

Επίσης κατά βάση οι χώρες αυτές οφείλουν να διεξάγουν αγώνα με κατεύθυνση τη ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ επανάσταση. Ναι, κάποιες έχουν μεγάλους αγροτικούς πληθυσμούς συμφωνώ. Αλλά μήπως έχουν και προλεταριάτο και μάλιστα πολϋάριθμο;

Δεν ζούμε στην Κίνα του 1949 ούτε στην Ελλάδα του 1940-1949 δεν ζούμε καν στην Ελλάδα την προδικτατορική (φοβερές διαπιστώσεις κάνω ο άτιμος).

Στην Ελλάδα τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή, λαϊκοδημοκρατική ή εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση; Γιατί, για να ωριμάσουν οι αγροτικές μάζες; Ευτυχώς το έλυσε η ΕΟΚ και έπειτα η ΕΕ αυτό, αγροτιά γιοκ! (Επαναστατικός ο ρόλος του Δευτέρου Κόσμου (ΕΟΚ)! Ο Τενγκ και το fan club του δικαιώνεται και μας αναγκάζει να πάμε για σοσιαλισμό χωρίς διάλειμμα). Θα περικυκλώσουμε τις πόλεις; Από που, από τα χωριά; Μουαχαχαχαχα! Και ποιες πόλεις, την Αθήνα των 5 εκατομμυρίων; Θα πρέπει να κάνουμε εισαγωγή ανθρώπινου δυναμικού από το εξωτερικό για να τα καταφέρουμε.

Συνοψίζοντας, διότι για όλα όσα λέγονται υπάρχει μια αιτία, υπάρχει μια εξήγηση και μια δικαιολογία. Όσοι λοιπόν μιλάνε για αντικαπιταλισμό χωρίς αντιιμπεριαλισμό σήμερα είναι τουλάχιστον ηλίθιοι και θα σπάσουν το κεφάλι τους αλλά τον τοίχο δεν θα τον ρίξουν. Όσοι μιλάνε για αντιιμπεριαλισμό σήμερα χωρίς αντικαπιταλισμό μάλλον προσβλέπουν σε κανένα Κιμ άσχετα αν δεν το παραδέχονται, με το βλέμμα στραμμένο προς τον 38ο παράλληλο, ή οι λιγότερο ντούροι προς κανένα Τσάβεζ και Μπολιβαριανές καταστάσεις τρίτου δρόμου. 

ΥΓ. Ο Ένγκελς είχε πει πρώτος και το πήραν όλοι μετά και το επανέλαβαν: Ο Μαρξισμός δεν είναι δόγμα, αλλά οδηγός για δράση (ή για πράξη ανάλογα με τον μεταφραστή).

Οι σημερινοί "μαρξιστές" αυτό που κατάλαβαν ήταν ότι "ο Ένγκελς είπε..." (όπου Ένγκελς συμπληρώστε τον θεωρητικό της αρεσκείας σας και στις 3 τελίτσες το αντίστοιχο τσιτάτο που σας εξιτάρει.

Τα τσιτάτα δεν δίνουν πλέον λύσεις ούτε καν με αυτά δεν πρόκειται να γ******.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία...

...κάποιοι την έγραψαν σε κιτάπια πολλά.


Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν πως εύκολα τα παίρνω στο κρανίο. Κάποιες φορές δίκαια, κάποιες άδικα. Για ένα διάστημα έκανα υλιστικό διαλογισμό λέγοντας από μέσα μου γάμησέ το 'ναι, γάμησε τ' άλλο, δεν πειράζει το τρίτο και δεν έλεγα κουβέντα, κρατούσα κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Αλλά επειδή δεν με λένε Ιώβ η υπομονή μου εξαντλείται. Και όταν εξαντλείται παραδόξως σκέφτομαι πιο καθαρά. 

Και θυμάμαι γιατί η ενασχόλησή μου με την αριστερά αντί να αυξήσει τους ρυθμούς διαβάσματος τους έριχνε. Μα πολύ απλά ήταν τόση η θεωρητική ένδεια που με δυο τσιτάτα την έβγαζες λάδι, γιατί να διαβάσεις περισσότερο. Βέβαια όλα εδώ πληρώνονται και όποτε διαβάζω κείμενο της αριστεράς παθαίνω τρία εγκεφαλικά και δυο εμφράγματα.

Οπότε ας πιάσουμε δυο θέματα. Το ένα έχει να κάνει με τους προσδιορισμούς που δίνονται στις χώρες και με το ζήτημα της εξάρτησης. Υπάρχουν διάφορες θεωρήσεις για το τι συμβαίνει στον κόσμο, παγκοσμιοποιήσεις, διεθνοποιήσεις, υπεριμπεριαλισμοί, ιμπεριαλισμοί, μοναξιές, αλληλεξαρτήσεις, εξαρτήσεις κτλ. 

Εγώ θα πάρω την περίπτωση που γίνεται δεκτή η (απλουστευμένη για χάρη συντομίας) άποψη πως υπάρχουν οι κακοί ιμπεριαλιστές και οι άμοιροι υπόλοιποι. Κι αυτό γιατί εδώ υπάρχει το μεγαλύτερο μπέρδεμα, μεγαλύτερο κι από τις αλληλεξαρτήσεις που χάνει η μάνα το παιδί κι ο Λένιν τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες.

Ακούμε για μικρές και μεγάλες χώρες, για ισχυρές και αδύναμες, για αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες, για πούτσες και για βούρτσες με το συμπάθειο. Τι θα πει μικρές χώρες γαμώ το κερατό μου. Να υπενθυμίσω πως η μικρή Αγγλία την είχε τόσο μεγάλη που είχε για αποικία την Ινδία (που τότε ήταν μεγαλύτερη). Και τι θα πει αδύναμες χώρες, να τους δώσουμε βιταμίνες και σίδηρο για να δυναμώσουν. Όσο για το αναπτυσσόμενες χώρες, η βλακεία είναι δυστυχώς πολύ πιο αναπτυσσόμενη (και αναπτυγμένη θα έλεγα) απ' ότι οι χώρες.

Έχω μπουχτίσει με τις περισπούδαστες αταξικές εκφράσεις που στην καλύτερη θυμίζουν Σαμίρ Αμίν (τα πιο σοσιαλδημοκρατικά του) και Monthly Review (όταν έκανε παρέα μαζί τους ο Αντρέας) και στη χειρότερη (;) τον κινέζο με το χαρακωμένο πρόσωπο που κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του ΟΗΕ λέγοντας παπαριές και χάρη σε αυτόν και τους ομοϊδεάτες του χαντακώθηκαν δεκάδες κινήματα στις ζώνες των θυελλών με αυτές τις μαλακίες που κάποιοι τις θεωρούσαν και μεγάλα προχωρήματα της επαναστατικής θεωρίας, μη χέσω.

Παραφράζοντας ένα μεγάλο ποιητή. Η μαλακία δεν θα πεθάνει μόνη, τσάκισέ την.

Θα ακολουθήσει ένα εξίσου σοβαρό και θεωρητικό σε ύφος άρθρο για την ταξική ανάλυση της ελληνικής κοινωνίας.