Μια πρώτη αποτίμηση της εκδήλωσης για τον περιοδικό τύπο
Διεξήχθει την Παρασκευή 2/12 η εκδήλωση “Ο περιοδικός τύπος ως μέσο έκφρασης και συλλογικότητας” στο βιβλιοπωλείο “Εκτός των Τειχών” με τη συμμετοχή των εντύπων Κομπρεσέρ, Λεύγα και Humba!
Ως προς την προσέλευση μπορούμε να πούμε ότι ήταν ικανοποιητική έχοντας μάλιστα κατά πλειοψηφία την παρουσία (αρκετών δεκάδων) ατόμων που για πρώτη φορά περνούσαν το κατόφλι του βιβλιοπωλείου. Το πρίσμα ένοιωσε μια ιδιαίτερη χαρά βλέποντας αρκετούς φίλους από τα παλιά που είχε καιρό να συναντήσει, ασχέτως αν δεν κατάφερε να περάσει παραγωγικό χρόνο μαζί τους λόγω αυξημένων υποχρεώσεων.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την συνηθισμένη καθυστέρηση που αυτή τη φορά παραδόξως όχι λόγω καθυστερημένης προσέλευσης του κοινού αλλά του ενός εκ των τριών ομιλητών (περιοδικών).
Δεν πρόκειται να αναπαράγω όλη τη συζήτηση εδώ απλά θα αναφέρω τι κρατάω από κάθε τοποθέτηση και πως κατάλαβα εγώ αυτά που ειπώθηκαν...
Από το Κομπρεσέρ, ότι η συζήτηση για την πόλη και το χώρο δεν έχει επί της ουσίας ανοίξει/προχωρήσει στην Ελλάδα κι ότι στο έντυπό τους αντανακλάται η συζήτηση και οι διεργασίες που προηγούνται της έκδοσης, π.χ. μεταναστευτικό στο προηγούμενο τεύχος που βγήκε λίγο μετά την απεργία των 300 και το επόμενο θα πραγματευτεί τις εξεγέρσεις που έχουν λάβει χώρα σε μια σειρά (μητρο)πόλεις. Το πάντρεμα της επιστήμης και κινήματος που επιχειρείται στο έντυπο τόσο ως προς το περιεχόμενό του όσο και ως προς την διανομή του μέσα από κοινωνικούς χώρους και στέκια, από μόνο του προσδίδει ενδιαφέρον στο εγχείρημα. Κλείνοντας, το Πρίσμα θεωρεί πως το Κομπρεσέρ επί της ουσίας προσπαθεί να θέσει τα ερωτήματα πάνω στα ζητήματα της πόλης και του χώρου στο Ελλάντα και όχι να δώσει τις απαντήσεις.
Το HUMBA! αυτοπαρουσιάστηκε με αρκετή δόση χιούμορ, έδωσε το αντι-γαυρικό του στίγμα με τη βοήθεια του κοινού, αλλά και παρουσίασε εαυτόν λιγότερο πολιτικό απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα, κάτι που είναι εμφανές από το πρώτο του κι όλας editorial. Το ζήτημα της δικτύωσης, το ομολογουμένως υψηλό τιράζ για ένα εξειδικευμένο περιοδικό με σαφή τοποθέτηση πάνω στα ζητήματα του αθλητισμού και της οπαδικής κουλτούρας είναι επίσης ενδιαφέροντα στοιχεία. Επίσης η ανάγκες να συζητηθούν θέματα που άπτονται του αθλητισμού και κρύβονται κάτω από το χαλί αλλά και η αίσθηση του εγχειρήματος ως “συνέχειας” των fanzines των 80s (στα αγγλικά γήπεδα) είναι σημεία που κρατάει το Πρίσμα.
Η Λεύγα τοποθετήθηκε ευθέως στο θέμα της εκδήλωσης. Στο ζήτημα της δημιουργίας και λειτουργίας του περιοδικού έθεσε σε πρώτη θέση αυτό της συλλογικότητας σε αντιπαραβολή με αυτό μιας παρέας χωρίς να την υποβιβάζει προφανώς (την παρέα) όπως επίσης και αυτό της συντακτικής επιτροπής σε αντιπαραβολή με μιας πολιτικής οργάνωσης χωρίς και πάλι να υποβιβάζει την πολιτική οργάνωση. Το τελευταίο θα μπορούσε βέβαια να συμπεράνει κάποιος εάν άκουγε την τοποθέτηση αποσπασματικά σε σχέση τόσο με το σύνολό της όσο και σε σχέση με το θέμα της συζήτησης.Επίσης, ως προς την παραγωγή του περιεχομένου (ως μέσο έκφρασης) έθεσε το ζήτημα πως δεν πρόκειται για θέσφατα ή γραμμή απλά για ένα περιεχόμενο που στη δεδομένη συγκυρία εκφράζει την συντακτική επιτροπή του περιοδικού. Και πάλι όχι γιατί υπάρχει πρόβλημα με την γραμμή αλλά όπως τέθηκε από την πλευρά του περιοδικού, δεν είμαστε σε αυτή τη φάση αλλά στη φάση όπου πρέπει να συσωρρευτούν οι όροι για να φτάσουμε σε αυτό το (αναγκαίο) επίπεδο όπως και στο ζήτημα της οργάνωσης. Κλείνοντας το Πρίσμα εκτίμησε το γεγονός πως δεν θεωρούν πως το περιοδικό τους πρέπει ντε και καλά να “ζήσει για πάντα” αλλά εάν θεωρηθεί ότι έχει κλείσει τον κύκλο του, θα μπουν οι “τίτλοι τέλους”.
Από κει και πέρα η συζήτηση, λόγω και του πλαισίου που έθετε η πρόσκληση αλλά όχι η εισήγηση μπήκε και στα ζητήματα των εγχειρημάτων των 70s-80s. Έγινε μια μικρή αναδρομή στο τότε όπου τέθηκαν τα σημεία σύγκλισης αλλά και απόκλισης. Όπως σωστά τέθηκε τα τρία έντυπα δεν θα μπορούσαν με τίποτα να χαρακτηριστούν fanzines ή “έντυπα δρόμου” από πλευράς παραγωγής, σχεδιασμού κτλ αλλά θα μπορούσε να τα καταχωρήσει κανείς στον “ανεξάρτητο τύπο” υπό την έννοια της σχετικής οικονομικής/πολιτικής τους αυτονομίας. Αναδείχθηκε επίσης το γεγονός πως πολλά από τα τότε εγχειρήματα αποτελούσαν ατομικά εγχειρήματα (από τον Ελεφάντη έως τον Χρηστάκη) παρότι μπορεί να συσπείρωναν αρκετό κόσμο και πως το τέλος τους ερχόταν εάν η φιγούρα αυτή άλλαζε ενδιαφέροντα ή απεβίωνε.
Επίσης το γεγονός πως πρέπει η συζήτηση περί αυτού του τύπου αλλά και της ιστορίας του περιοδικού τύπου είναι ανύπαρκτη μας κάνει να θεωρούμε την συζήτηση αυτή ως την πρώτη από αρκετές που θα (πρέπει να) ακολουθήσουν...
