Η αγαμία σκοτώνει την αριστερά!

ΑΕΠΙ (Αριστερή Ενότητα Πεινασμένων για Ιδονή (το ι με η))

Συζητώντας τελευταία έχει ανακύψει το μείζων ζήτημα. Ώριμες συνθήκες, μεγάλη αναταραχή αλλά για τον πούτσο κατάσταση. Ως προς το τελευταίο εάν αυτό είναι κυριολεκτικά ή μεταφορικά θα το βγάλει η ίδια η κουβέντα για να μην πω η ίδια η ζωή.

Οι κομμουνισταί αντί να ξεκαυλώνουν στα κρεβάτια της ζωής και να παλεύουν στους δρόμους του αγώνα, ξεκαυλώνουν στους δρόμους και στα κρεβάτια άντε να την βρουν με την παλάμη τους ή το δάχτυλό τους. Σίγουρα δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, για να μην πω τον έχουν χάσει όπως είχαν τραγουδήσει οι Ραδιοκέφαλοι αυτοκριτικά (και προφητικά) πριν από χρόνια. Και όχι μόνο το(ν) έχουν χάσει αλλά γαμάνε και την ψυχή του μέσου αριστερού, του μέσου προοδευτικού ανθρώπου ο οποίος μέσα στη λαίλαπα της επίθεσης του συστήματος κλίνει επ’ αριστερά και αντί να δει ελπίδα κινδυνεύει να φάει καμιά καδρονιά στο κεφάλι.

Στην Πάτρα για να περάσεις από τους μηχανολόγους έπρεπε να αποφύγεις τα ραντεβού ΑΡΑΣ-ΑΡΑΝ, στο Βόλο κινδύνευες από τα ΚΝΑΤ, γενικά αγροτουρισμό στην επαρχεία δεν κόβω φέτος, έχει καταστεί εκτός από ακριβός και επικίνδυνος. Και φυσικά μια από τα ίδια στο Φυσικό Αθήνας, χάος ντου γηπεδισμός παντού.

Κάποτε η αριστερά ήταν Αριστερά και για την πάρτη της στήνονταν στον τοίχο της Καισαριανής, ζούσανε ολάκερη ζωή στα Μακρονήσια, δεν γνώριζαν τον έρωτα, πέθαιναν νωρίς, αλλά ήταν ερωτευμένοι με τη ζωή, όχι ανέραστοι σαν αυτούς που μας προδώσανε που λέει και το άσμα του Καρδιτσιώτη τροβαδούρου.

Το θέμα αυτό προέκυψε από δυο διαφορετικές συζητήσεις για διαφορετικά θέματα με διαφορετικούς ανθρώπους. Βέβαια έχει ανακύψει και στο παρελθόν μιας και η ιστορία του κινήματος που κάποτε βαφόταν με αίμα και σπέρμα τώρα γράφεται με κλανιές που δεν μπορούν να βάψουν ούτε αυγά. Εάν κάποιος θίγεται από το στυλ και τη φρασεολογία μου να πω πως η πράξη παράγει θεωρία και η σημερινή πρακτική του μεγαλύτερου τμήματος της αριστεράς δεν μπορεί να παράξει τίποτα καλύτερο από αυτό το κείμενο (της πλάκας).

Αλλά εμείς σε πείσμα των καιρών θα συνεχίσουμε να ατενίζουμε το αύριο με βάρκα την ελπίδα και οδηγό το άγνωστο, βάζοντας μπροστά την κόκκινη σημαία διότι με αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία.

Υ.Γ. "ΓΑΜΑΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ" τάδε έφη Τζιμάκος

Υ.Γ.2 Αφιερωμένο ένα τραγούδι που εκτός από αγαπημένο προέρχεται από ένα από τους μεγαλύτερους στοχαστές της περιόδου που είδε το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ να έρχεται πριν ακόμη ερωτευτεί η αριστερά τον Παπανδρέου, πριν την ήττα, ήττα που του στοίχισε και μέσα από την απογοήτευση φαίνεται η πορεία του από την αριστερά  (κόκκινη σημαία), στην αναρχία (μαύρη και κόκκινη σημαία) και στο θάνατο.

Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου αλλά οι κομμουνισταί πάσχουν από πρόωρο γήρας

Κάποιοι όταν ήταν νέοι πίστευαν πως θα φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους πριν να τους φέρει εκείνος στα δικά του. Ήτανε νέοι, ήταν παιδιά και έτυχε να 'ναι και καλή σοδιά. Τότε που τα μαύρα τα μαλλιά τους τ' ανέμιζε ο αέρας στα ζερβά, στη διαδήλωση (που) σε είδα, μ' απόφαση να προχωράς. Τα μαύρα τα μαλλιά μας κουρεφτήκαν, αραίωσαν, ασπρίσαν και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τη βαρυχειμωνιά. Πολλοί χαθήκαν στην πορεία στου καναπέ τις σιωπηλές διαδηλώσεις. Ζωή με δόσεις.

Είναι όμως έτσι ή απλά ακούσαμε τη τσούλα την ιστορία ότι γεράσαμε και το αποδεχθήκαμε; Γιατί το γήρας δεν φαίνεται στα μαλλιά, στο πιστοποιητικό γεννήσεως. Το γήρας φαίνεται στην καρδιά και στην ψυχή, στο μπαρμπα-Αλέκο που στα 76 του (τότε) κουβαλούσε στα κατσάβραχα της Μεσούντας την πλάκα στη μνήμη του Άρη, και στην οποία καλοθελητές πήγαν με καλέμι και έσβησαν το μ-λ και το αστέρι στο σφυροδρέπανο, οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την πλάκα μνήμης Σωτηρίας Βασιλακοπούλου που τοποθέτησαν στο χώρο που παρέμβαιναν τα ΕΑΑΚ στο Πάντειο, και την οποία τα ΕΑΑΚ με τη σειρά τους αποκαθίλωσαν.

Γι αυτό γεράσαμε, γιατί αντί να τιμάμε τους νεκρούς μας με αγώνες τους χρησιμοποιούμε για μικροκομματικά οφέλη (ο πληθυντικός είναι της Ευγενείας (όχι αυτής του Άδωνι της άλλης).
Γεράσαμε γιατί μας γαμάνε κι εμείς χανόμαστε.
Γεράσαμε για όλα αυτά που γίνονται για μας χωρίς εμάς.
Γεράσαμε γιατί η Αριστερά όλο στρίβει (δεξιά) δια του αρραβώνος.
Γεράσαμε γιατί δεν μάθαμε ποτέ αδελφέ μου να μιλάμε ήσυχα κι απλά.
Γεράσαμε γιατί η αριστερά αντί να φωτίζει σκοτίζει και η μόρφωση που δεν είναι ζήτημα γνώσης αλλά ζωής αντικαταστάθηκε από την ημι(α)μάθεια.

Αλλά ρε πούστη δεν ξοφλίσαμε ακόμη!

Θα συνεχίσουμε να καθόμαστε τα βράδια και να ζωγραφίζουμε πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων την αυριανή ευτυχία του κόσμου. (Βέβαια με την αισθητική της αριστεράς σήμερα το αποτέλεσμα μάλλον χάλια θα είναι αλλα δε γαμιέται)

Γιατί είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι.
Γιατί δεν πάει άλλο.
Γιατί εσύ μπορεί να έφυγες νωρίς αλλά εμείς είμαστε ακόμα εδώ.
Γιατί μπορεί να μην έχουμε κατασταλάξει επ' ακριβώς γιατί στράβωσε η δουλειά στο (σοσιαλιστικό) χθες, πως θα ανατρέψουμε το (καπιταλιστικό) σήμερα, ούτε πως θα είναι το αύριο. Αλλά δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλο το τώρα.